کارشناس برجسته نابرابری بریتانیا هشدار داد برنامه غذایی بعید است بحران چاقی را شکست دهد | سیاست سلامت

یکی از مقامات برجسته بهداشت عمومی گفته است که تمرکز بر مسئولیت شخصی به جای اقدام رسمی در استراتژی غذایی ملی دولت، بعید است که با بحران چاقی در بریتانیا مقابله کند.

سر مایکل مارموت، که تحقیقات پیشرو در زمینه نابرابری‌های بهداشتی را رهبری کرده است، گفت که این رویکرد با شواهد پشتیبانی نمی‌شود و او ناامید است که استراتژی بسیاری از توصیه‌های هنری دیمبلبی، مشاور ارشد دولت در مورد غذا را کنار گذاشته است.

مارموت، استاد اپیدمیولوژی در دانشگاه کالج لندن، گفت: در حالی که چاقی “به طرز وحشتناکی چالش برانگیز” بود، ایده های دیمبلبی از جمله گسترش وعده های غذایی رایگان در مدارس و مالیات های جدید بر نمک و شکر مورد استقبال قرار گرفت.

او گفت: “چگونگی مقابله با آن پیچیده است، اما من فکر می کنم هنری دیمبلبی به خوبی از آن استفاده کرد.”

در حالی که سایر عناصر پیشنهادات دیمبلبی به استراتژی نهایی تبدیل شده است، تقریباً همه چیزهایی که به مداخله بهداشتی مربوط می شد حذف شد تا در مقاله سفید نابرابری های بهداشتی جداگانه ای که اواخر امسال منتشر می شود، احتمالاً قبل از تعطیلات تابستانی مورد بررسی قرار گیرد.

در گزارش خود، دیمبلبی استدلال کرد که دولت «اقتدار اخلاقی برای مداخله در زندگی مردم برای کمک به آنها در تغذیه بهتر» دارد. با این حال، استراتژی غذا به «نقش مهم مسئولیت و انتخاب فردی» اشاره دارد، یک شعار محبوب در میان وزرا.

در مصاحبه روزنامه [paywall] ساجد جاوید، وزیر بهداشت روز شنبه گفت که مردم “به درستی تصمیم می گیرند که آیا سیگار می کشند و می نوشند، آنها می خواهند غذاهای چرب بخورند”.

مارموت گفت که خطر ایجاد شکاف ایدئولوژیک مصنوعی وجود دارد: «ما قبول داریم که دولت نقش مهمی در سلامت دارد. بحث مهمی در مورد شروع و توقف آن وجود دارد و مردم در جاهای مختلف خط جدایی بین اقدام دولت و مسئولیت فردی قرار خواهند داد.

“هیچ یک از ما نمی خواهیم دولت به ما بگوید برای صبحانه، ناهار و شام چه می خوریم، اما همه ما بسیار خوشحالیم که می توانیم در اتاق هتل چک کنیم یا فرزندانمان را به مدرسه بفرستیم و بدانیم که آزبست وجود ندارد. ما از دولت می خواهیم که این کار را انجام دهد. وقتی شیر آب را باز می کنیم و آب قابل شرب است بسیار خوشحال می شویم. ما نمی خواهیم ابتدا با یک خط کمک تماس بگیریم.

اما اگر همه ما در حال انتخاب فردی هستیم، چگونه نرخ چاقی در حال افزایش است؟ آیا هر یک از ما انتخاب فردی برای اضافه وزن یا چاق بودن داریم؟

زمانی که شما یک روند اجتماعی مانند آن را می بینید و می گویید که دولت نباید مانع شود زیرا مردم انتخاب های فردی خود را انجام می دهند، حدس من این است که اگر از مردم بپرسید آیا دوست دارید دیابت یا بیماری قلبی افزایش یابد. آنها می گویند که نه، البته نه، خطر سرطان شما یک سوم است. مردم به این دلیل وزن اضافه نمی کنند که می خواهند.»

او اضافه کرد که همه اینها ارتباط نزدیکی با بازاریابی غذاهای ناسالم، به ویژه تخفیف در بخش های افزایش یافته داشت: «هزینه هر کالری نصف مقدار اضافی است. می گوید: “بیا، بیشتر از آنچه نیاز داری داشته باش.” ارزان است. افرادی که می گویند بیایید این را به خود فرد واگذار کنیم، می دانند که قوانین اقتصاد اعمال می شود – شما قیمت را پایین می آورید، مصرف را افزایش می دهید.

و وقتی به سراغ افرادی می‌روید که قدرت خرید ندارند، دادن نان و مربا یا بیسکویت به بچه‌ها ارزان‌تر از دادن میوه یا سبزیجات تازه است.»

مارموت استدلال کرد که انفعال بر نابرابری و مأموریت دولت برای ارتقای سطح کشور تأثیر خواهد گذاشت: «آنچه که اتفاق افتاده این است که افزایش چاقی دوران کودکی در کودکانی که دارای پس‌زمینه‌های برتر هستند کند شده و متوقف شده است. اما در حال افزایش است در کودکانی که از پس زمینه های محروم تر هستند.

بنابراین نابرابری ها افزایش یافته است و کودکان چاق حداقل سه برابر بیشتر احتمال دارد که بزرگسالان چاق شوند. این برای بچه ها خوب نیست و مطمئناً برای آینده آنها در طول زندگی خوب نیست.»

دیمبلبی همچنین از طرح دولت انتقاد کرده و گفته است که این “یک استراتژی” نیست و هشدار داده است که می تواند به معنای گرسنه ماندن کودکان بیشتری باشد.

مارموت گفت: پیشنهاد دیمبلبی برای مالیات های جدید بر شکر و نمک «کلاً تغییری در بازی ایجاد نکرد، اما گامی در مسیر درست است»، و گفت که این توصیه که درآمد حاصل از این مالیات ها برای تأمین بودجه مواد غذایی تازه برای خانوارهای فقیرتر استفاده شود، این بود. یک ایده درخشان».