دو واترگیت می گویند تلاش ترامپ برای چسبیدن به قدرت “فراتر از تصور نیکسون” | دونالد ترامپ

به گفته دو خبرنگار سیاسی که در تضمین سقوط نیکسون نقش مهمی داشتند، دونالد ترامپ اولین رئیس جمهور فتنه گر در تاریخ ایالات متحده بود که در تلاش های خود برای حفظ قدرت حتی فراتر از تصور جنایتکارانه ریچارد نیکسون پیشی گرفت.

باب وودوارد و کارل برنشتاین، در پیشگفتار جدیدی بر کتاب مشهورشان در سال 1974 درباره رسوایی واترگیت، ترامپ را متهم می‌کنند که با عدم تایید پیروزی جو بایدن در انتخابات ریاست‌جمهوری توسط کنگره در 6 ژانویه گذشته، «غرایز شیطانی» خود را دنبال می‌کند. سال در ارزیابی نویسندگان، رها کردن اوباش توسط ترامپ در آن روز، که به حمله خشونت‌آمیز به ساختمان کنگره آمریکا ختم شد، به «فریبی بود که حتی از تصور نیکسون هم فراتر رفت».

آنها در پیشگفتار خود که توسط واشنگتن پست منتشر شده است، می نویسند: «طبق تعریف قانونی، این آشکارا فتنه است… بنابراین ترامپ اولین رئیس جمهور فتنه گر در تاریخ ما شد.»

مقایسه وودوارد و برنشتاین از ترامپ و نیکسون دارای وزن منحصر به فردی است، زیرا به عنوان خبرنگاران جوان واشنگتن پست به افشای کمپین جاسوسی سیاسی نیکسون و سرپوش گذاشتن آن کمک کردند که در سال 1974 به تنها استعفای یک رئیس جمهور در تاریخ آمریکا منجر شد. این دو روزنامه‌نگار در مقام‌های جداگانه نیز گزارش‌های گسترده‌ای درباره ریاست‌جمهوری ترامپ ارائه کرده‌اند، و وودوارد این کار را در مجموعه‌ای متشکل از سه کتاب انجام داده است: ترس، خشم و خطر.

زمان تجزیه و تحلیل آنها نیز قوی است. تنها چند روز پیش از این است که کمیته منتخب مجلس نمایندگان برای بررسی قیام 6 ژانویه اولین مرحله از حداقل شش جلسه استماع تلویزیونی را برگزار می کند که در آن آنها تلاش خواهند کرد به مردم آمریکا نشان دهند که ترامپ در تلاش های خود برای جلوگیری از صدور گواهینامه بایدن فاسد عمل کرده است.

وودوارد و برنشتاین معتقدند که این دو رئیس جمهور با وجود تقریباً نیم قرنی که بین آنها وجود دارد، اشتراکات زیادی داشتند. آنها می نویسند که اعتقاد نیکسون مبنی بر این که به نفع بیشتر بود که او در قدرت ماند به هر وسیله ای که «ترامپ در آغوش گرفت».

«انسان وقتی شکست می خورد تمام نمی شود. نیکسون در سال 1969 به خود گفت که او تمام شده است.

اطلاعات نادرست نیز جفت شیطانی را متحد می کند. هم نیکسون و هم ترامپ دنیایی توطئه‌آمیز ایجاد کردند که در آن قانون اساسی، قوانین و سنت‌های دموکراتیک شکننده باید دستکاری یا نادیده گرفته می‌شد، مخالفان سیاسی و رسانه‌ها «دشمن» بودند، و محدودیت‌های کمی برای قدرت‌های محول شده به روسای جمهور وجود داشت یا اصلاً وجود نداشت. وودوارد و برنشتاین در پیشگفتار جدید خود می گویند.

خبرنگاران همچنین به بررسی تفاوت‌های بین این دو مرد می‌پردازند، به ویژه اینکه ترامپ در ملاء عام به براندازی انتخاباتی خود دست زد. آنها بدون مشت زدن، شورش 6 ژانویه را “عملیات ترامپ” می نامند و پیش بینی می کنند که کمیته مجلس نمایندگان شواهد فراوانی برای اثبات این نکته در جلسات آتی دارد.

اگرچه اعمال جنایتکارانه نیکسون معمولاً از دریچه حمله به مقر کمیته ملی دموکرات ها در هتل واترگیت در 17 ژوئن 1972 و پنهان کاری پس از آن به یاد می ماند، نویسندگان به خوانندگان خود یادآوری می کنند که هدف اصلی او این بود که براندازی انتخابات ریاست جمهوری آن سال آنها برخی از اقدامات افراطی را که تیم عملیاتی نیکسون برای منحرف کردن مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری رقیب اصلی دموکرات او، سناتور ادموند ماسکی از مین انجام دادند، تکرار می کنند.

این اقدامات شامل نوشتن نامه‌های جعلی بر روی لوازم التحریر ماسکی با ادعای سوء رفتار جنسی توسط سایر نامزدهای دموکرات و دزدیدن کفش‌های ماسکی از بیرون اتاق هتلش بود، جایی که او کفش‌های ماسکی را برای صیقل دادن گذاشته بود تا او را ترساند. ماسکی در نهایت نامزدی دموکرات ها را به سناتور لیبرال جورج مک گاورن از داکوتای جنوبی باخت.

گزارشگران استدلال می کنند که ترامپ تاکتیک های به همان اندازه بی رحمانه را دنبال کرد که برای تضعیف اعتبار در انتخابات ریاست جمهوری 2020 طراحی شده بود. آن‌ها در 6 ژانویه به میدان آمدند و اوباش خشن به ساختمان کنگره سرازیر شدند و شعار «مایک پنس را آویزان کن» علیه معاون رئیس‌جمهور ترامپ که در حال تایید نتایج انتخابات بود، سر دادند.

در آخرین تحلیل، وودوارد و برنشتاین از خود می پرسند که چرا دو مرد قدرتمند دست به تلاش های موازی برای از بین بردن دموکراسی می زنند. آنها یک پاسخ اساسی دارند.

آنها می نویسند: «ترس از دست دادن و بازنده تلقی شدن موضوع مشترک نیکسون و ترامپ بود.