بیل چارلز، گیگز و راش را به عنوان بالاترین موفقیت در پیراهن ولز تحت الشعاع قرار داد | مقدماتی جام جهانی 2022

مندرباره گرت بیل بود. اگر درباره ولز بود، همیشه درباره بیل بود. او ممکن است در 10 هفته پس از پیروزی در نیمه نهایی پلی آف مقابل اتریش تنها 22 دقیقه فوتبال بازی کرده باشد، او ممکن است نتواند مانند یک بازی کامل دوام بیاورد، او ممکن است عملاً به بازیکن سابق رئال مادرید تبدیل شده باشد. نگران است، اما او همچنان بازیکنی است که ولز را بیش از یک تیم میان رده دیگر می سازد.

کسانی خواهند بود که ترجیحات ذهنی خود را برای جان چارلز یا رایان گیگز، ایور آلچرچ یا ایان راش دارند، اما چیزی که اکنون می توان گفت این است که هیچ کس در پیراهن ولز به موفقیت بیشتری نرسیده است. فقط این نیست که او آنها را تشویق کرد تا به نیمه نهایی قهرمانی اروپا برسند و اولین جواز حضور در جام جهانی را پس از 64 سال کسب کنند، بلکه این است که او به فاصله شش سال به این موفقیت ها دست یافت. باقیمانده ها باقی مانده اند، اما این یک جنبه آشکارا متفاوت از کریس کلمن است و بیل برای هر دوی آنها کلیدی بوده است.

زمانی که بیل 11 دقیقه قبل از نیمه تمام یک ضربه ایستگاهی را به ثمر رساند، ذهن ها ناگزیر به ضربه ایستگاهی برگشت که او در ماه مارس مقابل اتریش در همان گل زده بود. این بار، در سمت دیگر زمین، بیل روی سه راهی ایستاد و شرایط را ارزیابی کرد: 25 یارد، نسیم خفیف چپ به راست، باران شدید. او باشگاهش را انتخاب کرد، نگاهی به هدف و دیواری که جلوی راهش بود انداخت، روتین قبل از شوت خود را طی کرد، چرخید و سپس جشن گرفت که آندری یارمولنکو توپ را از مقابل دروازه بان خودش منحرف کرد – که مسلماً به ندرت در گلف

بیل این روزها بازیکنی است که در قطعه بازی می کند. او مانند گذشته بر مسابقات مسلط نیست. او 32 سال دارد و در حالی که فقدان فوتبال معمولی او ممکن است باعث طولانی شدن دوران حرفه ای او شود – اگر بخواهد – این به معنای عدم آمادگی اولیه برای مسابقات است. با این حال، بازی همچنان حول محور او می چرخد، انگار که ایده بیل برای اعمال نیروی گرانشی کافی است. و هر از گاهی توپی را با پایی دراز از هوا می‌کند یا زاویه‌ای را کشف می‌کند که هیچ کس دیگری برای تجدید قوت آن ایده ندیده بود.

اما همه چیز مربوط به بیل نبود. همچنین درباره ورزشکاری وین هنسی و هندلینگ مطمئن در زیر باران، در مورد سخت کوشی نکو ویلیامز در دفاع چپ، در مورد جو آلن و دن جیمز که خستگی ناپذیر در میانه میدان می چرخیدند و ده ها بدن در مسیر ضربات پرتاب می شدند.

و همچنین در مورد آواز بود. ولز چه دارایی در سنت کرال خود دارد. به محض اینکه همه چیز متشنج شد، می‌توانند کتاب سرود را ورق بزنند و شروع به خواندن آهنگی هیجان‌انگیز و آهنگین کنند، الهام‌بخشی برای کسانی که در زمین هستند و حواس‌پرتی را برای کسانی که خارج از آن هستند، پرت می‌کند. و شاید این بخشی از چیزی باشد که فوتبال ولز را در حال حاضر چه برای هواداران و چه برای بازیکنان لذت بخش می کند. یک حس با هم بودن وجود دارد، از قله های تازه که با هم کوچک می شوند، که بسیار هیجان انگیز است.

مانند قبل از پیروزی مقابل اتریش در نیمه نهایی پلی آف ولز، Daydd Iwan، نوه یکی از بنیانگذاران Plaid Cymru، Yma o Hyd (“هنوز اینجا”) را اجرا کرد. آهنگ او درباره روح سرکش هویت ولزی است و اینکه چگونه حتی پس از تقریباً نیم هزاره اتحاد با انگلیس همچنان قوی باقی می ماند، اما هواداران اوکراینی نیز احتمالاً در کلمات آن طنین انداز یافتند: “با وجود همه و همه چیز هنوز اینجا هستیم.” .

و در آنجا مستقیماً به ناهنجاری موقعیت می‌پیوندیم. چگونه نتیجه یک مسابقه فوتبال می تواند با اخبار ضد حمله در Sievierodonetsk رقابت کند؟ چگونه این چیزها می تواند همزمان سر و دل همان مردم را به خود مشغول کند؟ و با این حال آنها انجام می دهند. فوتبال پیش پا افتاده است و با این حال مهم است، بله، به عنوان یک فرار، بلکه به عنوان چیزی بیشتر، به عنوان نمادی از، خوب، هر چیزی که باید باشد.

هواداران اوکراین که به نظر می رسید مصمم به لذت بردن از هر ثانیه اوکراینی بودن در یک فضای عمومی بودند، پرچم هایی را در طول اجرای ایوان برافراشته نگه داشتند. به یک ادعای جمعی از خود پیوست. مطمئناً این همان چیزی است که طرفداران می خواهند، چیزی که فوتبال درباره آن است، به جای مزخرفات شرکتی ساختگی کنسرت Camila Cabello که ظاهراً برای کسانی طراحی شده است که کمتر برای تماشای بازی در آنجا هستند. هواداران اوکراینی در سوت پایان، هم توسط بازیکنان ولز که آنها را تشویق کردند و هم توسط هواداران ولزی که به صدای رعد و برق آنها پیوستند، به یاد ماندند: حرکات متحرکی که نباید فراموش شوند.

احساسات عمومی شاید پشت سر اوکراین بود، اما این نباید شادی ولز را کاهش دهد. آنها مدتها منتظر این موضوع بوده اند. آنها هندبال جو جردن، پنالتی دیوی کوپر، از دست دادن پل بودین را تحمل کرده اند.

این که در آن لحظات موانعی را احساس کنید که غلبه کرده‌اند و نه بخشی از یک نفرین اجتناب‌ناپذیر و مداوم، معیاری است برای آنچه بیل و طرفش به دست آورده‌اند.