مسافری مرا از داخل کشتی تعقیب کرد – برای خدمه کابین، این فقط یک روز عادی در دفتر است | ناشناس

منمن به مدت شش سال به عنوان خدمه کابین کار کرده ام و هرگز اینقدر خسته نبوده ام. من از آن دسته افرادی نیستم که معمولاً از خستگی رنج می‌برم، اما خدمه با سطوح فاجعه‌بار و مستمر کمبود کارکنان مواجه هستند. علیرغم آنچه ممکن است در مورد هرج و مرج سفری که خانواده‌های سخت‌کوشی با آن روبرو هستند بشنوید که فقط می‌خواهند برای یک استراحت نیم‌مدت به‌خوبی از آن‌ها فرار کنند، از آنها خواسته می‌شود به تنهایی با چمدان دستی سفر کنند تا از تاخیرها و کنسلی‌های بزرگ بکاهند. فرودگاه های بریتانیا به تنهایی بر مسافران تأثیر نمی گذارد.

خدمه هواپیما بیش از هر زمان دیگری در حال پرواز هستند. ساعات ما طولانی تر، برنامه ما طاقت فرساتر و دستمزد ما ناچیز است. کار برای خطوط هوایی قبلاً در مورد تجمل و زرق و برق بود. اکنون، بسیاری از ما حتی نمی‌توانیم هزینه زندگی در نزدیکی فرودگاه‌ها را بپردازیم، بنابراین ساعت‌ها رانندگی می‌کنیم تا پس از پروازهای طولانی مدت با کم خوابی خطرناک، به خانه برگردیم. اعضای خدمه آنقدر خسته هستند که دچار تصادف می شوند – گروه های بسته رسانه های اجتماعی مملو از نکاتی برای بیدار ماندن در فرمان هستند.

این سطح از خستگی فقط برای مدت طولانی پایدار است. روزها و روزهای شروع زودهنگام و به دنبال آن پروازهای طولانی مدت شما را خسته می کند، بنابراین خدمه در حال تماس بیمار هستند. تلخی و خشم زیادی نسبت به خطوط هوایی وجود دارد که از قرنطینه کووید به عنوان بهانه ای برای اخراج بسیاری از ما استفاده کردند. روسا به ما مبالغ نقدی یکجا پیشنهاد می‌کنند تا کارمندان جدید را توصیه کنند – و ما شنیده‌ایم که خطوط هوایی اعلامیه‌هایی را از در می‌اندازند تا هر کسی و همه را وادار به درخواست برای پست‌های خالی کنند. اما وادار کردن افراد برای پر کردن مشاغلی که اتحادیه ما به ما گفته است که شرکت هواپیمایی ما در حال بررسی افزایش دستمزد برای استخدام‌های جدید است – که سیلی بزرگی برای بقیه ماست، چنین چالشی را نشان می‌دهد. صحبت از اعتصاب است.

ما عادت کرده‌ایم با مسافران سختی روبه‌رو شویم، اما هرج و مرج سفر یک عارضه جانبی بد دارد. اگر مشتریان در فرودگاه روزهای سختی داشته باشند، همیشه پرخاشگرتر هستند، و به عنوان خدمه کابین، شما نفر بعدی هستید که در یونیفرمی که قرار است ببینند، هستید. اخیراً، در یکی از پروازها، پس از اینکه کاپیتان اعلام کرد تاخیرها به این معنی است که برخی از مسافران پروازهای اتصال خود را از دست خواهند داد، مردی مرا تعقیب کرد و فریاد زد.

ممکن است فشارها بر شرکت‌های مسافرتی پس از همه‌گیری بدتر شده باشد، اما احساس همدردی با خطوط هوایی دشوار است. قرنطینه‌های دولتی برای صنعت سفر سخت بود، اما نگاه کنید که چگونه بازگشته‌ایم. متخصصان محیط زیست ممکن است فکر کنند مردم برای مبارزه با بحران آب و هوا کمتر شروع به پرواز خواهند کرد، اما در حقیقت مردم ناامید هستند تا از مشکلات خود فرار کنند و کمی تعطیلات داشته باشند. رونق فعلی تقاضا فقط این را ثابت می کند. روسای خطوط هوایی آشکارا عصبانی بودند وقتی که وزیر حمل و نقل، گرانت شاپس، گفت که باید از فروش بیش از حد پروازها و تعطیلات که قادر به انجام آن نیستند، دست بکشند و گفت که کمک کافی برای بهبودی از بیماری همه گیر دریافت نکرده اند. اما از جایی که من ایستاده‌ام، نمی‌دانم که چگونه این هرج و مرج سفر تقصیر کسی است جز خطوط هوایی – وقتی مردم برای خرج کردن پول خود در صف ایستاده‌اند، اما محصولی برای برآورده کردن این تقاضا ندارند.

برگزیت قطعاً مانعی برای پر کردن کمبود کارکنان بوده است – بسیاری از خدمه از اروپا بودند. اما مانع واقعی برای استخدام این است که بسیاری از مردم نمی خواهند برای هزینه های ناچیزی که خطوط هوایی ارائه می دهند کار کنند. دوران خدمه ی میراثی بر روی شش چهره، مدت هاست گذشته است. در میان کارمندان فعلی این احساس وجود دارد که بیماری همه گیر بهانه ای مناسب برای اخراج آخرین اعضای ارشد با قراردادهای گران قیمت است. همکاران من عصبانی هستند، به خصوص از این ایده که افراد جدید ممکن است پول بیشتری دریافت کنند. انگیزه آوردن دیگران به کشتی نیز مردم را عصبانی کرده است. ما از خود می پرسیم، اگر آنها این همه پول دارند، چرا نمی توانند بیشتر به ما پرداخت کنند؟

پس از همه‌گیری، تغییری در نگاه ما به کار ایجاد شده است، مردم در مورد اینکه چه نوع شغلی را می‌پذیرند و به چه قیمتی می‌توانند تشخیص دهند. اما موضوع فقط پول نیست. شرایط کاری که با آن روبرو خواهید شد دیگر یک راز نیست. مردم بیشتر از زندگی می خواهند.