هیچ بهانه ای برای تکرار یوفا به هیلزبورو با سرزنش فوری هواداران لیورپول | یوفا

تیچند روز پس از وحشت پاریس، جایی که یوفا ناآگاهی تکان دهنده ای از درس های آموخته شده از هیلزبورو و سایر فجایع فوتبال را نشان داد، لیورپول قبلاً با فاجعه دیگری روبرو بود: مراقب “تحقیقات مستقل” باشید.

ممکن است تیاگو براندائو رودریگز، نماینده پرتغالی، از سرسخت‌ترین تفکر مستقل ساخته شده باشد، اما یوفا او را برای بررسی شکست لیگ قهرمانان اروپا منصوب کرده است و خود یوفا تمرکز زیادی برای تحقیقات لازم دارد.

انباشته شدن فجایع توسط پلیس و سازمان دهندگان در رویکرد دیستوپیایی و گاز اشک آور به استادیوم ملی فرانسه، عمدتاً توسط هواداران با شواهد ویدیویی، گروه چتر هواداران فوتبال اروپا و برخی گزارش های عالی توسط خبرنگاران ورزشی در این مسابقه، به سرعت شناسایی شده است. همانطور که اغلب اوقات، دلایل هرج و مرج می تواند به طرز وحشتناکی ساده باشد: پلیس هیچ سیستم کارآمدی برای بررسی بلیط های معتبر نداشت و در عوض هزاران نفر را برای یک سن در تنگنای مضحک نگه داشت، قبل از اینکه کاملاً تسلیم شود. سپس خرابی‌ها و بسته شدن چرخ‌ها منجر به صف‌های ثابت بزرگ‌تر شد، که مشخصاً توسط گروه‌هایی از بچه‌های محلی تشدید شد که آن‌ها را تشویق می‌کردند وارد شوند.

پلیس بیش از حد ابزارآلات در حال شلیک گاز اشک‌آور به افراد بی‌گناه، از پیر و جوان، در برخی مواقع با هوای بی‌حوصلگی فیلمبرداری شد، بنابراین حتی وزرای فرانسوی نیز این موضوع را انکار نمی‌کنند. تنها نقطه اختلاف واقعی باقی مانده، اگرچه بسیار سمی است، این است که چه مقدار از گرفتگی چرخ گردان ناشی از بلیط های جعلی بوده است. ادعاهای وزرا، مبنی بر اینکه 30 تا 40000 هوادار لیورپول با بلیط جعلی یا بدون بلیط وجود دارد، مضحک به نظر می رسد – این ده ها هزار نفر از نظر فیزیکی کجا بودند؟ – اما در هر مسابقه مهمی یک مسئله معمولی وجود داشته است. با این حال، بسیاری از هواداران لیورپول گفته‌اند که بلیت‌هایشان، یا با قیمت بسیار گرانی خریداری شده یا حتی، همانطور که اندی رابرتسون گفت، به طور رسمی برای افراد VIP صادر شده‌اند، در گردان‌ها اسکن نشده‌اند.

هر گونه تحقیق مناسب همچنین باید بپرسد که چگونه و چرا یوفا در میان آن همه خطر دو اطلاعیه را منتشر کرد، یکی در صفحه بزرگ برای دیدن همه جهان، و فوراً سرزنش را به گردن هواداران لیورپول انداخت. این بازتابی غیرقابل انکار از پوشش پلیس در محل در هیلزبورو بود و دیدن هیئت حاکمه فوتبال اروپا در نزدیکی پخش یک حکم فوری واقعاً تکان دهنده بود.

اعتبار اولین اعلامیه – دیر رسیدن هواداران – یک دقیقه دوام نیاورد و هزاران نفر بلافاصله اعتراض کردند که ساعت ها در بیرون نگه داشته شده بودند. با این حال، یوفا پس از پایان بازی، دومین مورد را مطرح کرد، این اتهام که “هزاران” از هواداران لیورپول بلیت‌های جعلی داشتند، که به طور غریزی دور از ذهن بود – و واضح است که هنوز ثابت نشده است.

همان هوادارانی که بلافاصله متهم شده بودند با چیزی که برای بسیاری بدترین قسمت یک رویداد وحشتناک بود مواجه شدند: پیاده روی کابوس‌آمیز به سمت ایستگاه‌های قطار، جایی که به شدت مورد حمله و سرقت قرار گرفتند.

برخی در یوفای شیک الکساندر چفرین ممکن است در مقایسه با دروغ‌های سرزنش‌کننده هواداران پلیس یورکشایر جنوبی در سال 1989 مهار شوند، اما این تنها نادانی بیشتر را نشان می‌دهد. داستان‌های بیانیه‌های یوفا دقیقاً همان داستان‌های هیلزبورو بود: هواداران دیرهنگام و بدون بلیت لیورپول. خانواده های داغدار 97 نفری که به طور غیرقانونی در آن نیمه نهایی جام حذفی کشته شدند، برای دهه ها مجبور به مبارزه برای رد تقصیر آسان اما زهرآگین قربانیان شده اند. 27 سال طول کشید تا هیئت منصفه در تحقیقات سال 2016 دروغ های پلیس را به طور کامل رد کرد و متوجه شد که علت فاجعه سوءمدیریت نادرست پلیس در مسابقه نمایشی فوتبال بوده است.

اعلامیه‌های بی‌ملاحظه یوفا موجی سمی را در رسانه‌های اجتماعی ایجاد کرد که بار دیگر نشان داد که دروغ‌های اصلی پلیس برای افرادی که حمایت فوتبالی‌شان خود را با نفرت تعصب‌آمیز از رقبا بیان می‌کند، چقدر پایدار است. به نظر می رسید شنبه شب هیچ خط احترامی باقی نمانده بود که برخی از آنها عبور نمی کردند، زیرا حتی اعضای خانواده داغدار مورد ترول و توهین قرار می گرفتند.

این میراث صدمه‌ای است که هزاران هوادار لیورپول در هر مسابقه فوتبالی که در آن شرکت می‌کنند زیر بار آن می‌روند. در واقع، با حذف جوانان توسط قیمت بلیط یوفا در سال 2022، بسیاری در پاریس از بازماندگان هیلزبورو بودند که اکنون در دهه 50 و 60 زندگی خود هستند. هیچ بهانه ای وجود ندارد که یوفا تا این حد از این موضوع بی خبر باشد.

از آنجایی که وزرای فرانسوی در مورد پرونده غیرمحتمل خود کاوش کرده اند، همچنین مشخص شده است که طرفداران فوتبال بریتانیا به هیچ وجه تحت تأثیر برگزیت قرار نگرفته اند. کسانی که برای خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا اصرار داشتند، ظاهراً به سختی در نظر داشتند که برای همیشه، مردم بریتانیا همچنان در اروپا در حال سفر، تعطیلات و تماشای مسابقات فوتبال خواهند بود. برخی از بدبختی ها همیشه اتفاق خواهند افتاد و در آن شرایط، بریتانیایی ها اکنون فاقد حقوق برابر و دولتی با صندلی دور میز هستند.

بقیه اروپا مردم بریتانیا را در صف‌های جداگانه می‌بینند و دولت بوریس جانسون در حال دعوا با فرانسه بر سر گذرگاه‌های مهاجران یا ماهیگیری صدف هستند. همان طور که به نظر می رسد فرانسه کوبیدن برای یک ذهنیت خاص در بریتانیا خوب عمل می کند، دولت فرانسه نیز ظاهراً مقصر دانستن هواداران لیورپول را خوشایندتر از مواجهه با اوباش نیروی پلیس خود می داند.

یک درس اساسی از هیلزبورو، و هر مصیبت عمومی دیگر، این است که منتظر بمانید تا حقایق ثابت شود، نه اینکه قضاوت فوری و مقصر دانستن قربانیان را صادر کنید. این که یوفا آنقدر از این اصل بی اطلاع بود و از حساسیت های لیورپول بی خبر بود، بخشی از وحشت شب شد.

یک تحقیق مستقل واقعی برای به دست آوردن شواهد مورد نیاز است: در مورد سازمان فاجعه بار فینال بزرگ یوفا و ادعاهایی که مقامات برای واگذاری مسئولیت خود – از جمله اعلامیه های یوفا – انجام داده اند. به همین دلیل است که ممکن است قبل از اعتماد به درخواستی که خود یوفا تنظیم کرده است، احتیاط خاصی توصیه شود.