لیندا برنی به پیتر داتون می‌گوید که «در سمت راست تاریخ» در رابطه با صدای پارلمان | بومیان استرالیا

وزیر آینده بومیان استرالیا، لیندا برنی، از رهبر جدید اپوزیسیون خواسته است تا با ارائه حمایت دو حزبی برای تثبیت صدای بومیان به پارلمان در قانون اساسی، به “سمت راست تاریخ” بازگردد.

برنی روز سه‌شنبه گفت که درس گرفتن از تاریخ «شرمنده نیست» و پیشنهاد پیش رو «فرصتی برای پیتر داتون بود تا جنبه‌های متفاوت خود را که بسیار درباره آن صحبت می‌شد نشان دهد».

پس از انتخاب خود به عنوان رهبر لیبرال ها در روز دوشنبه، داتون پذیرفت که با تحریم عذرخواهی سال 2008 از نسل های دزدیده شده “اشتباه” کرده است، اما گفت که “منتظر جزئیات” در مورد پیشنهاد همه پرسی برای تغییر قانون اساسی خواهد بود.

نخست‌وزیر، آنتونی آلبانیز، در اولین نشست گروهی پس از انتخابات خود در روز سه‌شنبه بر تعهد «از طرف دولت من به اجرای بیانیه اولورو از صمیم قلب» – که با صدای خود به پارلمان آغاز شد، تأکید کرد.

برنی هنگام ارائه سخنرانی سالانه Lowitja O’Donoghue در شامگاه سه‌شنبه، گفت: «هیچ‌کس برایش وجود ندارد که حمایت از همه‌پرسی برای رأی دادن به پارلمان، فرصت سیاسی بزرگ‌تری نسبت به پیتر داتون باشد».

برنی به بنیاد دان دانستان گفت: «پس از یک دهه گفتمان سیاسی تفرقه‌انگیز، افراد بالابرنده و متمایل‌کننده، کسانی که می‌خواهند – و بر اساس استنباط، کسانی که ندارند – این فرصتی است برای اتحاد و رهبری.

این موضوع همچنین در مورد قرار گرفتن در سمت راست تاریخ است. و پیتر داتون در روزهای اخیر پس از عذرخواهی از نسل‌های دزدیده شده به این موضوع پرداخته است که قرار گرفتن در سمت اشتباه تاریخ چگونه است.

برنی گفت: «همه ما رشد می‌کنیم و همه تغییر می‌کنیم و اصلاً شرم‌آور نیست.»

او گفت: «در واقع، این همان چیزی است که سفر آشتی به آن مربوط می شود، و این مسیری است که من بسیار خوشحالم که با پیتر داتون و حزب لیبرال قدم بردارم.

برنی گفت که ملی‌ها و سبزها نیز تصمیمات مهمی برای «در مورد برتری دادن منافع ملی بر جاه‌طلبی سیاسی محدود» داشتند.

او گفت: “من می دانم استرالیا برای این کار آماده است.” و اگر همه ما انعطاف‌پذیر باشیم و سطحی از مصالحه را بپذیریم، این مجلس می‌تواند متحد شود تا کشور ما را به چیزی واقعاً بزرگ الهام بخشد.»

برنی وزیر پیشین خود در امور بومیان استرالیا، کن وایات را تصدیق کرد و گفت که “بسیار خوشحال است که از جایی که کن آن را ترک کرد ادامه می دهد”. او خاطرنشان کرد که روند طراحی مشترک که توسط دولت ائتلافی سابق ایجاد شده بود “از بررسی تغییرات قانون اساسی جلوگیری شد”.

او گفت: “من به کن می گویم: به حمایت شما برادر نیاز دارم.”

برنی اذعان داشت که یک رفراندوم در استرالیا “میزان بسیار بالایی است” با توجه به اینکه برای تصویب باید توسط اکثریت مردم و اکثریت ایالت ها حمایت شود.

او گفت که به یاد می آورد که مالکوم ترنبول، نخست وزیر سابق، مفهوم رفراندوم در مورد صدایی خارج از کنترل را رد کرد، که به عقیده او “به شدت تحت تاثیر تجربه او از همه پرسی در سال 1999 در مورد یک جمهوری” بود.

اگرچه عمیقاً ناامیدکننده بود که نخست وزیر وقت به مردم استرالیا اعتماد نداشت، اما حداقل دلیل بهتری نسبت به پاسخ اسکات موریسون در جریان مبارزات انتخاباتی اخیر بود – “چرا من؟”

برنی گفت که به رفراندوم نیاز است زیرا “وجود صدای ملل اول به پارلمان نباید تابع هوس های دولت وقت باشد”.

او گفت که دستور کار حزب کارگر گسترده‌تر از اجرای بیانیه اولورو است و شامل «برگرداندن جریان زندان از طریق سرمایه‌گذاری مجدد عدالت» و «سرمایه‌گذاری مجدد در مسکن و خدمات در سرزمین‌های سرزمین شمالی» است.

برنی گفت که بلندپروازانه با کسب و کار و در بخش دولتی کار خواهد کرد تا اشتغال ملل اول را افزایش دهد و به همکاری با ائتلاف قله ها برای کاهش شکاف “و رفع جاه طلبی ها برای مردم ما” ادامه دهد.

داتون روز دوشنبه گفت که اکنون “سمبلیسم” مرتبط با عذرخواهی کوین راد از نسل های دزدیده شده را درک کرده است و او با عدم شرکت در این مراسم اشتباه کرده است.

داتون این هفته گفت: «در آن زمان، من معتقد بودم که عذرخواهی باید زمانی انجام شود که مشکلات حل شود و مشکلات حل نشده باشند.

دیوید لیتلپراد، که روز دوشنبه بارنابی جویس را شکست داد و به عنوان رهبر ناسیونال ها انتخاب شد، به خبرنگاران گفت که از سناتور جدید حزب لیبرال کشور در قلمرو شمالی، جاسینتا پرایس، “راهنمایی و شفافیت” خواهد گرفت. پرایس قبلاً نسبت به پیشنهاد صوتی ابراز تردید کرده بود و در مورد اینکه آیا این پیشنهاد منجر به هرگونه اقدام عملی می‌شود و پیشنهاد می‌کرد که این پیشنهاد تفرقه‌انگیز خواهد بود یا خیر ابراز تردید کرده بود.

سبزها گفته اند که از بیانیه اولورو از صمیم قلب حمایت می کنند، اما موضع متفاوتی در مورد ترتیب اقدامات دارند و استدلال می کنند که “رویکرد اول پیمان برای اطمینان از به رسمیت شناختن حاکمیت ضروری است”.