برای ناتو، ترکیه یک متحد اخلالگر است

واشنگتن – هنگامی که رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در این ماه تهدید کرد که عضویت فنلاند و سوئد در ناتو را مسدود خواهد کرد، مقامات غربی خشمگین شدند – اما شوکه نشدند.

در ائتلافی که بر اساس اجماع عمل می‌کند، مرد قدرتمند ترکیه به‌عنوان یک هنرپیشه برجسته شناخته می‌شود. در سال 2009، او از انتصاب رئیس جدید ناتو از دانمارک جلوگیری کرد و شکایت کرد که این کشور نسبت به کاریکاتورهای پیامبر اسلام بسیار مدارا می کند و با “تروریست های کرد” مستقر در ترکیه بیش از حد همدردی می کند. ساعت‌ها تمسخر رهبران غربی و وعده رو در رو از سوی باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا که ناتو برای جلب رضایت آقای اردوغان، یک ترک را به سمت رهبری منصوب خواهد کرد، طول کشید.

پس از گسستگی در روابط ترکیه و اسرائیل در سال بعد، آقای اردوغان به مدت شش سال از همکاری این اتحاد با دولت یهود جلوگیری کرد. چند سال بعد، آقای اردوغان طرح ناتو برای تقویت کشورهای اروپای شرقی در برابر روسیه را ماه‌ها به تعویق انداخت و دوباره به شبه‌نظامیان کرد اشاره کرد و از ائتلاف خواست کسانی که در سوریه فعال هستند را تروریستی اعلام کنند. در سال 2019، آقای اردوغان یک کشتی اکتشاف گاز با پشتیبانی جت های جنگنده نزدیک آب های یونان فرستاد که باعث شد فرانسه کشتی هایی را برای حمایت از یونان، که همچنین یکی از اعضای ناتو است، بفرستد.

اکنون رهبر ترکیه به نقش مانع بازگشته است و بار دیگر از کردها استناد می‌کند، زیرا او ادعا می‌کند که سوئد و فنلاند با شبه‌نظامیان کردی که او آنها را دشمن اصلی خود ساخته است، همدردی می‌کنند.

او در این ماه گفت: «این کشورها تقریباً به مهمانخانه‌های سازمان‌های تروریستی تبدیل شده‌اند. “ممکن نیست که ما موافق باشیم.”

موضع آقای اردوغان یادآور یک مشکل طولانی مدت برای ناتو است که در حال حاضر 30 عضو دارد. حمله روسیه به اوکراین ممکن است حس جدیدی از ماموریت به ائتلاف داده باشد، اما ناتو همچنان باید با یک رهبر مستبد که مایل است از اهرم خود برای به دست آوردن امتیازات سیاسی در داخل از طریق مسدود کردن اجماع – حداقل برای مدتی – استفاده کند.

این وضعیتی است که به نفع ولادیمیر وی. پوتین رئیس جمهور روسیه است که در سال های اخیر با آقای اردوغان دوستی بیشتری پیدا کرده است. برای رهبر روسیه، رد پذیرش سوئد و فنلاند در ناتو یک پیروزی قابل توجه خواهد بود.

اگر اهمیت ترکیه برای اتحاد نبود، معضل ساده‌تر بود. این کشور در سال 1952 پس از همسویی با غرب در برابر اتحاد جماهیر شوروی به ناتو پیوست. ترکیه به این ائتلاف موقعیت استراتژیک مهمی در تقاطع اروپا و آسیا می دهد، هم در خاور میانه و هم دریای سیاه. این پایگاه میزبان یک پایگاه هوایی بزرگ ایالات متحده است که در آن تسلیحات هسته‌ای آمریکایی ذخیره می‌شود و آقای اردوغان کشتی‌های جنگی روسیه را که به سمت اوکراین حرکت می‌کنند، مسدود کرده است.

اما در دوران آقای اردوغان، ترکیه به طور فزاینده ای به مشکلی برای مدیریت تبدیل شده است. او به عنوان نخست‌وزیر و سپس به عنوان رئیس‌جمهور، کشورش را از اروپا دور کرد و در عین حال سیاست‌های اقتدارگرایانه و پوپولیستی اسلام‌گرا را به کار گرفت، به‌ویژه پس از کودتای نافرجام در سال ۲۰۱۶.

او یک سیستم موشکی پیشرفته از روسیه خریداری کرده است که مقامات ناتو آن را تهدیدی برای سیستم های دفاعی یکپارچه آنها می نامند و در سال 2019 یک تهاجم نظامی را برای نبرد با کردها در شمال سوریه که با حمایت ایالات متحده به مبارزه با داعش کمک می کردند، ترتیب داد.

ایوو اچ دالدر، سفیر ایالات متحده در ناتو در دوران دولت اوباما، زمانی که ائتلاف دارای 28 عضو بود، گفت: «در چهار سالی که در آنجا بودم، اغلب 27 در مقابل یک بود.

اعتراضات آقای اردوغان به عضویت سوئد و فنلاند حتی پرسش‌هایی را در مورد اینکه آیا ناتو بدون ترکیه بهتر است یا نه، دوباره مطرح کرد.

یک مقاله نظری در این ماه که توسط جوزف آی. لیبرمن، سناتور مستقل سابق ایالات متحده از کانکتیکات نوشته شد، استدلال کرد که ترکیه آقای اردوغان استانداردهای ائتلاف را برای حکومت دموکراتیک در کشورهای عضو جدید احتمالی نادیده می‌گیرد. این مقاله که توسط وال استریت ژورنال منتشر شد، هشدار داد که سیاست‌های آنکارا، از جمله صمیمیت با پوتین، منافع ناتو را تضعیف کرده است و این ائتلاف باید راه‌های خروج ترکیه را بررسی کند.

آقای لیبرمن و مارک دی والاس، مدیر اجرایی پروژه دموکراسی ترکیه، گروهی از منتقدان، نوشتند: «ترکیه یکی از اعضای ناتو است، اما در دوران آقای اردوغان، دیگر از ارزش‌هایی که زیربنای این اتحاد بزرگ است، پیروی نمی‌کند. آقای اردوغان.

برخی از اعضای کنگره نیز چنین گفته اند. سناتور باب منندز از نیوجرسی، دموکرات ارشد کمیته روابط خارجی سنا، پس از تهاجم ترکیه به سوریه در سال 2019 گفت: «ترکیه در زمان اردوغان نباید و نمی‌تواند به عنوان یک متحد دیده شود».

اما ناتو یک ائتلاف نظامی است و ترکیه با دومین ارتش بزرگ در این سازمان، صنایع دفاعی پیشرفته و موقعیت جغرافیایی حیاتی آن، نقش حیاتی ایفا می کند.

مقامات غربی می گویند که ترکیه تنها به عنوان یک خارجی خشمگین ناتو مشکلات بیشتری ایجاد می کند – و می تواند خود را نزدیکتر با روسیه کند.

آلپر کوسکون، دیپلمات سابق ترکیه که اکنون یکی از اعضای ارشد بنیاد کارنگی برای صلح بین المللی است، گفت: «ترکیه وجهه خود را تضعیف کرده است. اما، او افزود، “هنوز یکی از اعضای مهم ائتلاف است.”

بار دیگر این سوال مطرح می شود که چه چیزی آقای اردوغان را آرام می کند و حمایت او از پذیرش سوئد و فنلاند را تضمین می کند.

پرزیدنت بایدن هنگام میزبانی از رهبران دو کشور در این ماه در کاخ سفید بر حمایت ایالات متحده از این اقدام تاکید کرد و از ناتوی بزرگتر به عنوان مهاری در برابر قدرت روسیه تمجید کرد. جیمز اف. جفری، سفیر ایالات متحده در ترکیه در دوران دولت اوباما، گفت: «بایدن با دعوت از آنها به واشنگتن موضع بسیار آشکار و قابل مشاهده ای گرفت.

اکثر تحلیلگران بر این باورند که آقای اردوغان در نهایت مانع از الحاق سوئد و فنلاند نخواهد شد، بلکه می‌خواهد نگرانی‌های امنیتی ترکیه را برجسته کند و پیش از انتخابات سال آینده در کشورش به دستاوردهای سیاسی داخلی دست یابد.

آقای اردوغان عمدتاً نگران حمایت دیرینه سوئد از حزب کارگران کردستان یا پ.ک.ک است که به دنبال ایجاد یک کشور کرد مستقل در قلمروهایی که بخشی از مرزهای ترکیه است.

پ‌ک‌ک که به اهداف غیرنظامی ترکیه حمله کرده و غیرنظامیان را در ترکیه کشته است، در این کشور غیرقانونی است و از سوی ایالات متحده و اتحادیه اروپا به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته می‌شود، اگرچه برخی از دولت‌ها، از جمله سوئد، آن را بیشتر به عنوان یک کرد نگاه می‌کنند. جنبش ملی گرایانه

ایالات متحده همچنین از جنگجویان وابسته به خود در سوریه، یگان‌های مدافع خلق (YPG) که به نبرد با دولت اسلامی کمک کردند و آقای اردوغان در تهاجم سال 2019 خود به این کشور به آنها حمله کرد، حمایت کرده است.

رئیس‌جمهور ترکیه می‌خواهد YPG نیز در فهرست گروه‌های تروریستی قرار گیرد.

آقای اردوغان فنلاند و سوئد را به پناه دادن به پیروان فتح الله گولن، روحانی ترک مقیم آمریکا در تبعید، متهم می کند که او را مسئول کودتای 2016 می داند. ترکیه درخواست استرداد حدود 35 نفر را دارد که می گوید با جدایی طلبان کرد یا آقای گولن در ارتباط هستند.

آقای اردوغان همچنین به تحریم‌های تسلیحاتی سوئد و فنلاند علیه کشورش که پس از تهاجم سال ۲۰۱۹ به سوریه اعمال شد، اعتراض دارد. سوئد در حال حاضر در حال بحث در مورد لغو تحریم با توجه به رویدادهای جاری در اوکراین است.

برخی از تحلیلگران می گویند که دولت آقای اردوغان به پ.ک.ک نگاه می کند، همانطور که واشنگتن القاعده را در 20 سال پیش می دید و اگر غرب امیدوار به تجارت با ترکیه باشد، نمی تواند نگرانی ها را رد کند.

مقامات دولت بایدن این بن بست را کم اهمیت جلوه می دهند و انتظار دارند که آقای اردوغان با فنلاند و سوئد به سازش برسد. مقامات ترکیه هفته گذشته برای چند ساعت در آنکارا با همتایان فنلاندی و سوئدی دیدار کردند.

جولیان اسمیت، سفیر ایالات متحده در ناتو، در مصاحبه‌ای گفت: «به نظر می‌رسد این مشکلی است که آنها با سوئد و فنلاند دارند، بنابراین ما آن را به دست آنها می‌سپاریم». وی افزود که ایالات متحده در صورت نیاز کمک خواهد کرد.

آنتونی جی. بلینکن، وزیر امور خارجه فنلاند، روز جمعه در دیدار با وزیر امور خارجه فنلاند در واشنگتن گفت که او “اطمینان دارد که ما به سرعت از طریق این روند کار خواهیم کرد و کارها با هر دو کشور پیش خواهد رفت.”

امره پکر، مدیر اروپا در لندن در گروه اوراسیا، یک شرکت مشاوره خصوصی، گفت که او معتقد نیست که آقای اردوغان به دنبال امتیاز گرفتن از واشنگتن باشد. وی ابراز اطمینان کرد که ترکیه می تواند با میانجیگری ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو، با سوئد و فنلاند به توافق برسد.

آقای پکر گفت که اولویت های اصلی آقای اردوغان شنیدن نگرانی های امنیتی کشورش در مورد جدایی طلبان کرد و لغو تحریم های تسلیحاتی است.

برخی از تحلیلگران آمریکایی تردید دارند. اریک اس. ادلمن، سفیر سابق ایالات متحده در ترکیه و فنلاند، هشدار داد که آقای اردوغان ممکن است به دنبال جلب نظر آقای پوتین باشد – یا حداقل خشم مسکو در مورد فروش هواپیماهای بدون سرنشین مرگبار به ارتش اوکراین توسط یک شخص خصوصی را کاهش دهد. شرکت ترکیه ای.

آقای ادلمن گفت: “او رابطه بسیار پیچیده ای با پوتین دارد که باید حفظ کند.” این یک راه خوب برای پرتاب استخوان کوچک به پوتین است – “من هنوز برای شما مفید هستم.”

برخی دیگر بر این باورند که رهبر ترکیه خواهان بازدهی از واشنگتن است. آقای اردوغان از اینکه ایالات متحده پس از خرید سامانه موشکی اس-400 روسیه در سال 2017، ترکیه را از دسترسی ترکیه به جنگنده رادارگریز F-35 محروم کرد، عصبانی است. ترکیه اکنون در حال لابی گری برای خرید جنگنده های اف-16 پیشرفته است، اما با مقاومت شدیدی در کنگره از جانب افرادی مانند آقای منندز مواجه شده است.

آقای اردوغان همچنین ممکن است به دنبال توجه رئیس جمهور باشد. او با رئیس جمهور دونالد جی. ترامپ رابطه دوستانه داشت، اما آقای بایدن فاصله خود را حفظ کرده است.

آقای دالدر، سفیر سابق ایالات متحده در ناتو گفت: «این مردی است که باید در مرکز قرار گیرد». این راهی برای گفتن است: «هی، من هنوز اینجا هستم. شما باید به مسائل من توجه کنید.»

آقای پکر معتقد است که می توان قبل از نشست سران ناتو در ماه آینده در مادرید، توافقی را بین ترکیه و کشورهای شمال اروپا مورد مذاکره قرار داد که اجازه می دهد پروتکل های الحاق در آنجا امضا شود.

برخی تحلیلگران می گویند که به احتمال زیاد، آقای بایدن برای جلب رضایت اردوغان در مادرید باید به او اشاره کند، همانطور که آقای اوباما در نشست ناتو در سال 2009 برای اطمینان از انتصاب آندرس فوگ راسموسن به عنوان وزیر امور خارجه این کار را انجام داد. عمومی.

آدام اسمیت، نماینده دموکرات واشنگتن و رئیس کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان، در یک گفتگو که هفته گذشته به میزبانی شورای روابط خارجی برگزار شد، پیشنهاد کرد که خطرات عضویت سوئد و فنلاند به اندازه کافی بزرگ است که دخالت مستقیم ایالات متحده را تضمین کند.

آقای اسمیت گفت: “ما باید بنشینیم و باید یک توافق را قطع کنیم.” “و ما باید مثل الان در مورد آن تهاجمی کنیم.”

مایکل کراولی از واشنگتن گزارش شد و استیون ارلنگر از بروکسل اریک اشمیت گزارشی از واشنگتن ارائه کرد.