قهرمانی لاروشل در جام قهرمانان نشان دهنده قدرت راگبی فرانسه است | جام قهرمانان

مناگر یک درس از این فصل راگبی باشگاهی اروپا بیرون بیاید، اهمیت جاه طلبی است. هشت سال پیش، هر دو تیم قهرمان آخر هفته، لاروشل و لیون، در رده دوم راگبی فرانسه با هم بودند و بینی خود را به لیوان 14 برتر فشار داده بودند. بدون انگیزه ترفیع، آنها همچنان در بیرون به دنبال داخل خواهند بود.

همراه با Exeter Chiefs، آنها امیدی را به افراد بی‌نظیر در همه جا ارائه می‌کنند، و اثبات زنده این است که رشد راگبی چیزی بیش از حفظ حسادت از وضعیت موجود است. کل دروازه تجاری ممکن است در فرانسه بزرگتر باشد، جایی که مالکیت شهرداری ها بر استادیوم ها عامل مهمی است، اما این روند به طور فزاینده ای مشهود است. راگبی فرانسه در همه سطوح به رونق خود ادامه می دهد در حالی که بازی داخلی در انگلیس و ولز برای حلال ماندن مبارزه می کند.

لاروشل همچنین بر حقیقت اساسی دیگری تأکید کرده است: این که ناملایمات می توانند تیم ها و افراد را قوی تر کنند. این بار در سال گذشته تیم رونان اوگارا مقابل تولوز در مسابقه نمایشی اروپا شکست خورده بود و در فینال 14 برتر نیز شکست خورد. اکنون آنها سگ های برتری هستند که رویای لینستر را در مورد تسلط مدرن اروپایی جویده اند.

اوگارا و بازیکنانش بدون شک مستحق اعتبار هستند: این یکی از دراماتیک‌تر تعقیب و گریز در این بخش‌ها از زمان جیمی «پوپی» دویل در کانکشن 2 فرانسوی بود. همانطور که او پس از آن به کریگ دویل از BT Sport توضیح داد (بدون رابطه)، اوگارا فیلم بازی های حذفی لینستر در گالوی و لستر را بررسی کرده بود و یک استراتژی 80 دقیقه ای را تنظیم کرده بود که واقعاً معتقد بود آن را انجام می دهد.

اوگارا با تاکید بر اهمیت عدم ایستادن در مقابل لینستر در حالت دفاعی و تلاش بیشتر در 20 دقیقه پایانی، گفت: «آن بازی‌ها به من مهمات کافی برای کار کردن به من داد. آنها در Aviva بسیار قوی هستند اما خوشبختانه این بازی در مارسی بود. ما فرصت‌های زیادی برای پرش داشتیم، به خصوص در امتیاز 18-10 که فقط یک کارت زرد گرفته بودیم، اما تیم‌های با بطری، باور و بینش راهی برای برنده شدن پیدا می‌کنند. من به عزم ذهنی آنها بسیار افتخار می کنم. امیدوارم این شروع چیز خاصی است.»

با مشاهده سه گل زدن مردانش به صفر و تکرار ترفند خود برای برگرداندن کسری نیمه‌فصل، همانطور که در نیمه‌نهایی سال گذشته مقابل لینستر نیز موفق شدند، می‌توان با اطمینان گفت که اوگارا مربی‌ای است که به سرعت پیش می‌رود. مکان ها این نتیجه بیشتر آنچه را که همکاران قدیمی او مانند دستیار مربی او داناچا رایان مدتها می دانستند تأیید کرد. همه اینها با راگ شروع می شود. اخلاق کاری او باورنکردنی است و من شک ندارم که او توانایی انجام هر کاری را دارد [job] او می خواهد انجام دهد.» این دقیقاً همان چیزی است که طیفی از سایر باشگاه ها و کشورهای آزمایشی بسیار فراتر از سواحل اقیانوس اطلس اکنون به آن فکر می کنند.

اوگارا که در مدرسه ای سخت در مونستر به عنوان یک بازیکن بزرگ شده است، شجاعت و خودآگاهی برای رفتن به خارج از کشور و آموزش خود را در محیط های با عملکرد بالا در هر دو نیمکره نشان داده است. رایان ادامه می‌دهد: «او در راسینگ، کروسیدرز و حالا در لاروشل موفق بوده است. “این یک تصادف نیست که اتفاق افتاده است. برای او اگر در فکر چیزی باشد، به آن خواهد رسید.» کمترین مهارت او القای یک باور سرسخت مشابه در دیگران بود، به ویژه در باشگاهی که تا قبل از سال 2017 هرگز راگبی جام قهرمانان را بازی نکرده بود. متقاعد کردن آنها که واقعاً می توانند در دو جبهه رقابت کنند، مدتی طول کشید.

شما ملیت‌های مختلف دارید، به زبان فرانسوی ساده صحبت می‌کنید و آنها به شما نگاه می‌کنند و می‌گویند: «چرا باید حرفت را باور کنیم، مربی؟» من می گویم، “اینجا با من بمان، ما می توانیم این کار را انجام دهیم.” وقتی کمی شتاب گرفتیم، می‌توانی ببینی که فکر می‌کنند، “من می‌توانم ببینم این مرد ایرلندی دیوانه در مورد چه چیزی صحبت می‌کند. شاید بتوانیم در هر دو پیش برویم.» این به وضوح به داشتن بازیکنانی با کالیبر و قدرت بی امان گرگوری آلدریت و ویل اسکلتون استرالیایی غول پیکر کمک می کند، که اکنون با دو باشگاه مختلف فینال های جام قهرمانان را در برابر لنستر برده است. جاش ون در فلیر، بازیکن کناری لنستر، به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا انتخاب شد، اما وقتی نوبت به بازی سخت رسید، لاروشل همتایان خود را شکست داد تا جایی که تلاش قاطع، توسط آرتور رتییر تک تیرانداز با کمی بیش از یک گل به ثمر رسید. یک دقیقه مانده به بازی، کمتر از شایستگی تیم اوگارا نبود.

اثر موج دار می تواند قابل توجه باشد، و نه فقط برای Leinster، که ردای شکست ناپذیری اش به طور ناگهانی برداشته شده است. جانی سکستون روزهای بسیار خوبی را در حرفه خود سپری کرد و 18 امتیاز را در اینجا کسب کرد، اما تقریباً در 37 سالگی، این ناامیدی سختی بود که هر کسی را پیر می کرد.

آیا او واقعاً می تواند به عقب برگردد و شکوه جام جهانی را برای ایرلند به ارمغان بیاورد؟ و آیا پیروزی تاکتیکی اوگارا می تواند راهی برای اشتباه کردن برخی دیگر از تیم های برتر جهان باشد؟ سرمربی تیم ملی انگلیس، ادی جونز، تنها نخواهد بود که به این فکر کند که آیا این طرح عضلانی ممکن است در شش کشور سال آینده و جام جهانی بعدی به ثمر بنشیند.

از سوی دیگر، غیرممکن نیست که انگلیس در تور تابستانی خود به استرالیا با اسکلتون قدرتمند روبرو شود، در حالی که کار متوقف کردن تیم های فرانسوی با انگیزه در فرانسه سخت تر می شود. و با کناره‌گیری جونز در اواخر سال آینده، آیا اتحادیه فوتبال راگبی می‌تواند به سادگی بنشیند و ببیند ژنرال پنج ستاره‌ای مانند اوگارا توسط رقیب بزرگ دیگری گرفته می‌شود؟ با راندن “لاروگ چل” به قله، دیدن اینکه مغز متفکر تبعیدی مونستر در مرحله بعدی چه می کند بسیار جذاب خواهد بود.