“غمگین نباش”: هواداران لیورپول خیابان های شهر را جمع می کنند تا از قهرمانان در خانه استقبال کنند | لیورپول

یک رژه پیروزی که از سه هفته قبل برنامه ریزی شده بود، همیشه وعده می داد که گروگان ثروت باشد. در پایان اگرچه مهم نبود که لیورپول به جای چهار جام، دو جام برده باشد، و نه اینکه آنها به طرز دردناکی از افتخارات اروپایی در شنبه شب عقب افتادند، زیرا صدها هزار هوادار یکشنبه از قهرمانان خود در خانه استقبال کردند.

بازیکنان لیورپول در کنار دی جی کالوین هریس رقصیدند در حالی که اتوبوس روباز آنها با آتش بازی، شراره و پرچم در یک دور افتخاری پر سر و صدا در اطراف شهر، جایی که هواداران در حالی که هلیکوپترها در بالا معلق بودند، از چراغ های راهنمایی آویزان شدند.

آلیس فربه، 51 ساله، تمام صبح را صرف ساخت دو جام فویل حلبی و پوستری کرده بود که در آن از تیم شکست خورده اش التماس می کرد: “غمگین نباش” پس از باخت 1-0 مقابل رئال مادرید در فینال لیگ قهرمانان در پاریس.

«آنها در اتوبوس متوجه من شدند! من از ترنت تشکر کردم [Alexander-Arnold]!» او لحظاتی پس از گذشتن وسیله نقلیه از میان جمعیت در ماز آلرتون، پرتو می‌تابید.

او گفت: “ما دیشب ویران شدیم، اما بسیار خوشحال بودیم که امروز این اتفاق رخ می دهد و فقط می خواستیم آنها بدانند که حتی اگر آنها همه چیز را برده باشند، نمی توانیم مغرورتر باشیم.”

پسر 11 ساله او، داگلاس ترافورد، یکی از بسیاری از بچه های لیورپولی که برای تماشای بازی روز شنبه قبل از خواب بیدار ماندند، گفت: “من ویران شده بودم، اما دوباره دو برد را کسب کردیم. واقعاً چیز مهمی نیست.»

ناامیدی از نتیجه در پاریس با عصبانیت از نحوه برخورد با هواداران لیورپول توسط پلیس فرانسه تشدید شد. پلیس فرانسه پس از عبور ده‌ها هزار نفر از هواداران باشگاه از زیرگذری باریک که باعث تاخیر 36 دقیقه‌ای شد، به سمت جمعیت شلیک کرد.

جوآن مارنی 85 ساله در حال تشویق تیم در کوئینز درایو گفت که رفتار مقامات امنیتی فرانسه وحشتناک بوده است. مردم به دنبال مشکل با هواداران لیورپول هستند، اما این چیزی است که طرفداران واقعی لیورپول به دنبال آن هستند. آنها دردسر نمی خواهند.» معلم بازنشسته گفت.

مقامات شورا انتظار داشتند که صدها هزار نفر این مسیر 9 مایلی را پر کنند، که سه هفته پیش اعلام شد، زمانی که تیم یورگن کلوپ هنوز شانس تبدیل شدن به اولین باشگاه انگلیسی را داشت که قهرمان چهارگانه می شود – جام اتحادیه، جام حذفی، لیگ برتر و لیگ قهرمانان.

در نهایت، باشگاه مجبور شد به دو جام اول بسنده کند، اما به نظر نمی‌رسد که این امر جو مهمانی یکشنبه را کاهش داده باشد.

این رژه با یک پیاده روی کوتاه از خانه دوران کودکی جان لنون در آلرتون ماز آغاز شد، جایی که هزاران طرفدار پرچم گردان برای پرستش قهرمانان خود، از جمله طلسم مصری مو صلاح و محبوب کلمبیایی، لوئیس دیاز، گرد هم آمدند.

مدافعان ویرجیل ون دایک و اندی رابرتسون با شور و شوق در پشت اتوبوس در کنار جیمز میلنر با ظاهری غمگین رقصیدند که همراهان از میان جمعیت شلوغ در کوئینز درایو عبور کردند.

مجسمه های مقوایی اندازه واقعی کلوپ و صلاح در بیرون خانه کلر و شان دوران نگهبانان ایستاده بودند که دو ساعت قبل از شروع رسمی جشن، سرودهای لیورپول را از سیستم صوتی پخش کردند.

شان دوران، یکی از هواداران اورتون، اصرار داشت که او هیچ نقشی در تزئین خانه‌اش با رنگ قرمز لیورپول نداشته است، اما بدون در نظر گرفتن این موضوع، از مهمانی لذت می‌برد: او با سرو هات داگ و آبجو گفت: “من به بند یا مقوای بریده شده دست نمی‌زنم.”

لئون ایوانز، یکی از دوستان خانوادگی، گفت که از نتیجه در ورزشگاه دو فرانس بسیار ناامید شده است، اما جشن گرفتن دستاوردهای لیورپول – و حتی رقبای محلی اورتون، که به سختی از سقوط اجتناب کردند، مهم است.

او گفت: “این یک فصل فوق العاده بود و آنها یک طرف فوق العاده هستند.” “ما در آخرین مانع در لیگ و در ادامه سقوط کردیم [Saturday] شب اما ما با هم بردیم، باختیم و مساوی کردیم و به تیم خیلی افتخار می کنیم. این واقعیت که اورتون نیز بیدار ماند، همه چیز را بهتر می کند.”

در دوران فوتبالی که به طور فزاینده ای تحت سلطه ثروت های مستقل و مالکان دولتی است، لیورپول هنوز احساس می کند باشگاهی است که عمیقاً در جامعه خود ریشه دارد. جیمز ترافورد، 38 ساله، گفت که مهم است که برخلاف رژه پیروزی برخی دیگر از باشگاه‌ها، بازیکنان لیورپول در سراسر شهر سفر کنند تا «همه بتوانند آن را ببینند و همه بخشی از آن باشند».

مایک برنز که کاواپوی سیاه و سفید خود به نام اورئو را در روسری لیورپول پیچیده بود، تور جام باشگاهش را با منچسترسیتی در دو هفته پیش مقایسه کرد: «ما یک رژه 9 مایلی داشتیم و من سیتی یک رژه 0.8 مایلی انجام داد. . این گویای همه چیز است، اینطور نیست؟»