هارات و ویلسون برای پورت ویل در برابر منسفیلد 10 نفره ترفیع دادند | لیگ دو

Port Vale در چند وقت اخیر از روزهای آفتابی زیادی لذت نبرده است و هرگز این یکی را فراموش نخواهند کرد. آنها پس از 5 فصل دوری به لیگ یک بازگشتند و منسفیلد را با گل های نیمه اول کیان هارات و جیمز ویلسون در نیمه اول به ثمر رساندند. این یک دستاورد خوب از باشگاهی است که در پیش فصل تصورش را نمی‌کردیم و یک لحظه فوق‌العاده برای سرمربی آنها.

دارل کلارک اخیراً پس از یک دوره غیبت که به دلیل سوگواری نزدیک خانواده ایجاد شده بود، به خانه بازگشت. با سپری شدن دقایق، او در حالی که سرش را خم کرده بود، به یک احتکار تبلیغاتی تکیه کرد، احساسات در حال چرخش بود، قبل از اینکه تمام وقت به اتهامات هذیان‌آور خود در زمین بپیوندد.

یک امتیاز این دو تیم را در لیگ دو از هم جدا کرده بود اما از یک جهت دیگر به هم نزدیکتر بودند. کلارک قبل از انجام 173 بازی در تیم های ارشد در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 از سیستم جوانان منسفیلد عبور کرد. او پیراهن شماره هشت را به تن کرد و به تحریک باشگاه، در دقیقه هشتم اینجا با تشویق و تشویق رو به رو شد. او در هنگام سلام دادن به تشویق ها که از هر طرف استادیوم ملی می آمد به وضوح متاثر شد.

به همان خوبی بود که جیمی مورفی چند ثانیه قبل آن لحظه را پیچیده نکرده بود. هنگامی که جیمز گیبون، مدافع واله، یک سانتر بی ضرر برای آیدن استون گذاشت تا با آن برخورد کند، دروازه بان او این یادداشت را دریافت نکرده بود. مورفی موقعیت را خوانده بود و یک ضربه سر آزاد از هشت یارد به او داده شد. هر جای دیگری غیر از مرکز مرگ می توانست انجام دهد، اما او به استون اجازه داد تا بلاک کند و خط دفاعی واله از هوک خارج شد.

مورفی چندان خوش شانس نبود. تهدید اولیه واله به چند دوش از سوی ویلسون محدود شده بود، اما آنها تا دقیقه 24 نیمه برنده خواهند شد. هارات به تازگی با یک پای چپ سنجیده به تیرک دروازه برخورد کرده بود که با ضربه سر خمیده خود به مورفی نشان داد که چگونه باید این کار را انجام دهد. یک کانتر گسترده، بنینگ، مدافع وینگر چپ را دید که یک سال پیش منسفیلد را ترک کرد، به فضا رفت و یک صلیب دریل کرد که از پاشنه های الیور هاوکینز خارج شد. اگرچه هارات تنها شش یارد فاصله داشت، اما توپ به سرعت به سمت او پرواز کرد و واکنش های تحسین برانگیزی برای تبدیل شدن به او لازم بود.

جشن های کلارک، حداقل در مقایسه با جشن های دستیارش، محدود بود. او از اندی کرازبی خواسته بود که تیم را به خاطر کار انجام شده در طول مرخصی دلسوزانه خود رهبری کند. در عرض پنج دقیقه واله می‌توانست گل دیگری را به ثمر برساند و این بار کلارک در همان لحظه خود را از دست داد. این بار همتای سمت راست بنینگ، دیوید ورال، بود که برای بن گاریتی یک ضربه سر را روی میله ارسال کرد. ویلسون با تکان دادن سر در ریباند واکنش هوشمندانه ای نشان داد و حتی در آن نقطه، این حس وجود داشت که واله رها نمی کند.

این امر در دقیقه 35 تقریباً قطعی شد، زمانی که هاوکینز به طرز احمقانه ای اعداد منسفیلد را کم کرد. او خیلی زود پس از گل دوم به دلیل فشار ناخوشایند روی ناتان اسمیت با کارت زرد جریمه شده بود و سپس با ضربه زدن به ویلسون در حالی که همیشه مورد علاقه دوم بود، به داور جرد گیلت تصمیم آسانی داد. نیازی به انجام چنین چالشی نزدیک به نیمه نبود.

از آنجایی که فینال های پلی آف به ندرت با ناله می گذرد، منسفیلد هنوز باید یک طناب نجات را می گرفت زمانی که ریس اوتس به ضربه استون حمله کرد اما کانر هال را دید که از خط خارج شد و توپ چند سانتی متر بیرون ماند. واله در دوره دوم صرفاً وظیفه مدیریت نیمه مناسب بازی را بر عهده خواهد داشت.

آنها به درستی همه چیز را دیدند و به اندازه کافی شدت قبلی خود را در برابر حریفانی که می خواستند اما همیشه شکست خورده به نظر می رسیدند، حفظ کردند. جیک تیلور عالی با والی ضربه ای زد و هارت که بعد از اینکه بیشاپ نیمه نجات از ویلسون را دفع کرد، باندل شد و با تحسین گل سوم پیش از دیدن پرچم کمک داور دور شد.

سرنوشت مشابهی برای هری چارسلی تعویضی در 20 دقیقه باقی مانده رقم خورد. اوتس با تنها تلاش قابل توجه منسفیلد، استون را نجات داد. واله در حال گشت و گذار به خانه بود که بنینگ، با دیدن یک توپ بلند در تمام طول مسیر قبل از برخورد با بیشاپ، کار را تکمیل کرد.