رئیس تلویزیونی که از روسیه گریخت: ما نمی توانیم با افرادی که از جنگ پوتین حمایت می کنند زندگی کنیم | روسیه

در نهمین روز از جنگ ولادیمیر پوتین در اوکراین، سردبیر ویکتور موچنیک کارکنان TV2 را برای جلسه ای در اتاق خبر کوچک آنها در شهر تومسک سیبری جمع کرد.

موچنیک به آنها گفت که قوانین جدید زمان جنگ به این معنی بود که کل اتاق خبر به دلیل گزارش در مورد درگیری با خطر زندان مواجه می شود، و TV2 به تازگی به طور رسمی توسط ناظر ارتباطات روسیه و بسیاری از رسانه های مستقل دیگر مسدود شده است.

موچنیک با انعکاس تلخی از سه دهه کار خود در یکی از انعطاف‌پذیرترین رسانه‌های روسیه گفت: «همه ما که می‌خواستیم شرایط را برای بهتر شدن در اینجا تغییر دهیم، در این لحظه احساس می‌کنیم شکست خورده‌ایم.

روزنامه نگاران لیوان های شراب را خالی کردند و تقریباً همه گریه کردند. سپس موچنیک اسناد استعفای کل گروه را امضا کرد. چند روز بعد، او و همسرش ویکتوریا، که بیش از ربع قرن برای TV2 کار می‌کرد، چند چمدان بستند و احتمالاً برای همیشه از روسیه خارج شدند.

“یک دلیل حرفه ای بود: کاری که شما برای مدت طولانی انجام می دادید کشته شده است. دیگری انسان بود. موچنیک در مصاحبه‌ای در ایروان پایتخت ارمنستان، جایی که این زوج اکنون زندگی می‌کنند، گفت: «هیچ‌کدام از ما نمی‌خواستیم در این فضا باشیم، در کشوری که جنگ به راه انداخته است، و در میان افرادی که از این جنگ حمایت می‌کنند زندگی کنیم. هزاران روس که طی هفته های پس از آغاز جنگ فرار کرده اند.

برای سال‌ها، TV2 یک ناهنجاری در چشم‌انداز رسانه‌ای روسیه بود، جزیره‌ای از آزادی رسانه‌ها در شهر دانشگاهی تومسک سیبری. از آغازهای پر هرج و مرج و در عین حال آرمانگرایانه اش با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، از طریق نبردهای سخت مختلف با مقامات، که به خشم، سرپیچی و در نهایت شکست ختم شد، تاریخ TV2 بینش قابل توجهی از سه دهه اخیر روسیه به دست می دهد.

این کانال زاییده افکار آرکادی مایوفیس، گزارشگر تلویزیون شوروی بود که می خواست در سال 1991 مکانی برای بحث آزاد ایجاد کند، زیرا اتحاد جماهیر شوروی در آخرین مراحل خود قرار داشت. در آن زمان، موچنیک یک استاد جوان تاریخ بود که با ایده ساختن برنامه های سیاسی جذب می شد. اولین فیلمبردار یک پلیس سابق بود

آرکادی تنها کسی بود که درباره تلویزیون چیزی می‌دانست – بقیه ما مستقیماً از خیابان خارج شده بودیم. ما یک دوربین VHS داشتیم و برنامه می ساختیم و به برج تلویزیون می بردیم. موچنیک به یاد می آورد که آن را برای ما گذاشتند.

برای سرگرمی، این کانال فیلم‌های آمریکایی را نشان می‌داد: آنها کاست‌های دزدی دریایی را در بازار پیدا می‌کردند و آنها را پخش می‌کردند، خوشبختانه از نگرانی‌های مربوط به حق چاپ غافل بودند.

این کانال در اوت 1991 در جریان کودتا توسط نیروهای ارتجاعی که می خواستند حکومت تندرو شوروی را بازگردانند، به وجود آمد. با تاریک شدن ایستگاه های تلویزیون مرکزی، خبرنگاران TV2 با تماس با دوستان در مسکو و پخش آخرین اخبار برای بینندگان در تومسک، به روز رسانی دریافت کردند. بعدها، TV2 یک گروه دو نفره را برای فیلمبرداری از رویدادها به مسکو فرستاد. روزنامه نگاران نوارها را با خلبانانی که به تومسک پرواز می کردند، فرستادند.

بنابراین، بینندگان تلویزیونی در قلب سیبری اطلاعات مرتبط بیشتری نسبت به تماشاگران خانه در مسکو، هزاران مایل دورتر، دریافت کردند.

در روسیه بوریس یلتسین، خبرنگاران این کانال احساس کردند که بر موج آزادی سوار شده اند. سیاستمداران محلی TV2 را چندان دوست نداشتند، اما احساس می کردند که موظف هستند برای مصاحبه به استودیو بیایند.

اما پس از آن، زمانی که ولادیمیر پوتین در سال 2000 رئیس جمهور شد، اوضاع به آرامی شروع به تغییر کرد. “از همان ابتدا او را دوست نداشتم. من از پیشینه KGB او خوشم نیامد، لبخند و طرز صحبت او را دوست نداشتم.

به تدریج فضای برنامه نویسی رایگان شروع به کوچک شدن کرد. خرید این کانال توسط میخائیل خودورکوفسکی الیگارشی که به قول خود مبنی بر عدم مداخله در سیاست های تحریریه عمل کرد اما مقامات را مشکوک کرد که این کانال سخنگوی شخصی او است، کمکی نکرد.

در آن زمان، TV2 یک هلدینگ رسانه ای با چندین ایستگاه رادیویی و دو کانال تلویزیونی بود. زمانی که خودورکوفسکی در سال 2003 به نشانه قصد پوتین برای اطمینان از دور ماندن الیگارش ها از سیاست، دستگیر شد، یک ساختمان 9 طبقه برای اسکان این گروه رسانه ای در دست ساخت بود.

این کانال از دستگیری خودورکوفسکی جان سالم به در برد اما فشار بر رسانه های مستقل مدام افزایش یافت. در سال 2007، این کانال یک سری هشدارهای غیر رسمی از مسکو دریافت کرد.

واضح است: اگر می خواهید به شهردار حمله کنید، خوب است. اگر می‌خواهید به فرماندار حمله کنید، مشکلی نیست، اما لطفاً به پوتین حمله نکنید.»

و اگر می‌خواهید در کشور شگفت‌انگیز ما روزنامه‌نگاری انجام دهید، چگونه باید پوتین را کنار بگذارید؟ اگر به مشکلی برخورد کردید، خیلی زود به کرملین می‌رسید، زیرا این سیستم به این شکل ساخته می‌شود.»

این کانال همچنان میزبان چهره‌های مخالف مانند بوریس نمتسوف و الکسی ناوالنی بود که در هنگام بازدید از تومسک از پخش امواج روی آنتن اکثر ایستگاه‌های تلویزیونی روسیه منع شده‌اند.

در پایان سال 2013، TV2 یک تیم گزارشگر را برای پوشش اولین تحولات انقلاب میدان به کیف فرستاد و گزارش هایی در مورد الحاق بعدی کریمه منتشر کرد که طعم بسیار متفاوتی با گزارش های تلویزیون دولتی داشت.

موچنیک گفت: «گزارش‌های ما نه تنها ما را از مقامات، بلکه بخشی از مخاطبان ما را که شروع به سوءاستفاده از ما کردند، بیگانه کرد.

یک ماه بعد، به دلیل مشکلات فنی احتمالی، این کانال از روی آنتن رفت و در پایان سال 2014 به طور رسمی تعطیل شد. TV2 از یک هلدینگ رسانه ای با بیش از 250 کارمند به وب سایتی تبدیل شد که توسط تیمی متشکل از 15 نفر اداره می شد. مقامات از ثبت این وب سایت به عنوان یک رسانه خودداری کردند، به این معنی که آنها از حضور در کنفرانس های مطبوعاتی یا درخواست تفسیر رسمی منع شدند.

علی‌رغم این، TV2 به تأثیری فراتر از حد متوسط ​​خود ادامه داد. در طول همه‌گیری کووید، روزنامه‌نگاران TV2 از پزشکان تماس گرفتند و از فاجعه‌ای صحبت کردند که تلویزیون دولتی وانمود کرد وجود ندارد. مردم فیلمی از بیمارانی که به دلیل کمبود تخت روی زمین دراز کشیده بودند ارسال کردند.

این سایت چندین داستان مرتبط با کووید را منتشر کرد: مردی که برای مراقبت از مادربزرگش لباس پزشک به تن کرد و شرایط وحشتناک بیمارستان را در این فرآیند ثبت کرد، و خانواده ای که به آنها گفته شد مادربزرگشان فوت کرده است، اما وقتی در را باز کردند. تابوت جسد یک غریبه را پیدا کرد.

کار در این شرایط سخت و در عین حال ممکن بود – اما حمله به اوکراین در فوریه یک بازی را تغییر داد.

قانون جدید روسیه در مورد “جعلی” به این معنی است که کل اتاق خبر ممکن است به دلیل پوشش آنها زندانی شود. در این شرایط موچنیک تصمیم به تعطیلی ایستگاه گرفت.

الکساندر ساکالوف، فیلمبردار TV2، گفت: «ما نمی‌توانستیم آنچه را که در کشورشان اتفاق می‌افتد به مردم منتقل کنیم و این به من آسیب می‌زند. «مردم نمی خواهند بدانند. آنها گل و پرنده می خواهند. خب حالا تمام رسانه های مستقل کشور تعطیل می شود و مردم به خواسته خود می رسند.»

اکنون، از ایروان، موچنیک ها با خبرنگاران سایر رسانه های مستقل منطقه ای که از روسیه نیز گریخته اند، در تماس هستند و تلاش می کنند کارهای آینده را هماهنگ کنند. آنها همچنین روی پروژه‌ای به نام شاهدان کار می‌کنند و با روس‌ها درباره احساساتشان درباره جنگ و اینکه چگونه این تصمیم زندگی آنها را تغییر داد، مصاحبه می‌کنند. برخی از آن‌ها افرادی هستند که فرار کرده‌اند اما برخی دیگر هنوز در روسیه هستند و پیشنهاد می‌کنند که به‌طور ناشناس مصاحبه شوند.

«برخی افراد احساس می‌کنند که نشان دادن چهره‌شان با وجود خطرات مهم است. اگر به تظاهرات بروید، فقط می توانید دستگیر شوید و هیچ کس شما را نخواهد دید، اما این راهی است که آنها می توانند ثبت کنند که با این جنگ موافق نیستند.”

بسیاری از مصاحبه شوندگان به موچنیک ها گفتند که با خانواده هایشان به خاطر مخالفتشان با جنگ درگیر شده اند و ویکتوریا با مادر خودش که 82 ساله است و عمدتا تلویزیون دولتی را تماشا می کند، گفتگوهای سخت مشابهی داشته است.

وقتی ما می رفتیم خیلی ناراحت بود. او واقعاً می خواست که ما بمانیم، و گفت: “چرا باید اینقدر حرف می زدی، نمی توانستی ساکت بمانی؟”

مانند بسیاری از مهاجران اخیر روسیه، موچنیک‌ها از اینکه سال‌های طولانی کارشان نتوانست نوع دیگری از روسیه را ایجاد کند، به شدت ناامید شده‌اند، و از اینکه احساس می‌کردند چاره‌ای جز فرار ندارند، ناراحت هستند.

آنها امیدوارند بتوانند از خارج از این کشور به نفوذ خود بر سیاست روسیه ادامه دهند، اما قاطعانه معتقدند که قبل از تغییر سیاسی بازنخواهند گشت.

بسیار دشوار است که در این فضای هیستری نظامی وجود داشته باشد. ما تا زمان فروپاشی رژیم به عقب برنمی گردیم.»