تورم افسارگسیخته وضعیت موجود را می شکند – جای تعجب نیست که دولت هراسان است | اندی بکت

دبلیووقتی یک دولت یک سیاست اصلی اپوزیسیون را که ماه‌ها به تمسخر آن سپری کرده و مستقیماً در تضاد با ایدئولوژی آن است، می‌گیرد، می‌دانید که اتفاق بسیار بزرگی در حال وقوع است. چرخش فریبنده محافظه‌کاران بر مالیات بادآورده بر شرکت‌های انرژی به منظور تأمین مالی پرداخت‌ها برای «کاهش» هزینه‌های زندگی تا حدی تلاشی معمولی خام برای تغییر موضوع از Partygate است. اما این یک سیگنال آشکارتر است: اینکه دولت با تأخیر در مورد سیاست تورم بسیار نگران شده است.

بودن درست است. برای بسیاری از رای دهندگان، که بسیاری از آنها محافظه کار هستند، تورم بالا بسیار ترسناک است. پس انداز چروک می شود. افزایش حقوق به ندرت کافی است. سرمایه گذاری ایمن غیرممکن به نظر می رسد. مزایای دولتی حتی کمتر از حد معمول کافی است. تجملات، پذیرایی‌های کوچک و حتی لوازم ضروری غیرقابل‌قبول می‌شوند. کل فرآیند غنی‌سازی شخصی که سرمایه‌داری وعده داده است، معکوس می‌شود. استحکام پول – مبنای بسیاری از زندگی ما – به عنوان یک توهم آشکار می شود. روشن می شود که پول می تواند مانند هر چیز دیگری پوسیدگی کند.

تورم بالا مردم را عصبانی می کند. آخرین باری که بریتانیا یک دوره پایدار از آن را پشت سر گذاشت، از اوایل دهه 1970 تا اوایل دهه 1980، سیاستمداران راستگرا، مفسران و رأی دهندگان اغلب آن را به عنوان یک بیماری توصیف کردند و ادعا کردند که ناشی از طمع اتحادیه‌های کارگری و ولخرجی دولت‌های کارگر است. به عنوان نشانه ای از انحطاط تلقی می شد که ممکن است منجر به فروپاشی ملی شود. جفری هاو، صدراعظم اول مارگارت تاچر، در سال 1982 گفت: “تورم یک شر اخلاقی بزرگ است.”

بریتانیا در حال حاضر بدترین تورم را در بین کشورهای G7 دارد. افزایش عظیم بیشتر در قیمت مواد غذایی و سوخت اجتناب ناپذیر است، مانند افزایش 800 پوندی سقف قیمت انرژی در اکتبر امسال، که تنظیم کننده انرژی Ofgem در این هفته پیش بینی کرد. بنیاد رزولوشن در ماه مارس هشدار داد: «بزرگ‌نمایی از مقیاس هزینه‌های زندگی که در راه است دشوار است. این اندیشکده معمولاً هوشیار “بالاترین تورم در 40 سال گذشته و بدترین کاهش درآمد در تاریخ” را پیش‌بینی کرده بود.

این شوک در کشوری احساس می شود که بسیار نابرابرتر از دهه 1970 است و افراد آسیب پذیر بسیار بیشتری دارد. در سال 1975، حدود 13 درصد از ساکنان بریتانیا در فقر نسبی زندگی می کردند. این رقم اکنون حدود 22 درصد است – و جمعیت ما یک پنجم بیشتر است.

برخلاف دهه 1970، میانگین دستمزدها در حال حاضر برای بیش از یک دهه راکد یا کاهش یافته است. بحران آب و هوا و دلالان کالاها افزایش قیمت مواد غذایی را بیشتر می کنند. و ظرفیت دولت برای پاسخگویی به شرایط اضطراری اجتماعی با 12 سال ریاضت تضعیف شده است. تورم بالا ممکن است برای بریتانیایی‌های مسن‌تر آشنا باشد، اما بازگشت آن می‌تواند کشوری شکننده و تقسیم‌شده را به قلمروی ناشناخته سوق دهد.

سیاست عصر جدید تورم ما چه می تواند باشد؟ این واقعیت که طرح جدید هزینه‌های زندگی دولت سومین طرح در چهار ماه گذشته است، نشان می‌دهد که وحشت و بداهه‌پردازی پاسخ محافظه‌کاران خواهد بود. آخرین اقدامات سخاوتمندانه هستند – تا 1200 پوند به فقیرترین خانوارها تعلق می گیرد – اما ممکن است به اندازه کافی سخاوتمندانه نباشند. افزایش سقف قیمت انرژی در سال جاری احتمالاً 1500 پوند خواهد بود. و قیمت انرژی به سختی تنها چیزی است که در حال افزایش است. همچنین بسیاری از پیش بینی کنندگان انتظار ندارند که تورم به سرعت کاهش یابد. احتمالاً باید منتظر اعلامیه های ویژه بیشتری از Rishi Sunak باشیم.

اینکه این بار او مجبور شد به شدت بر ایده‌ای از حزب کارگر تکیه کند، نشان می‌دهد که محافظه‌کاران در حال تمام شدن راه‌حل‌های تورم هستند. این که مالیات بادآورده آنها – که با شرمساری به عنوان یک “مالیات موقت هدفمند بر سود انرژی” پنهان شده است – جاه طلبانه تر از مالیات کارگر است همچنین نشان می دهد که اکنون ممکن است یک جنگ مزایده بین طرفین بر سر سیاست های هزینه زندگی وجود داشته باشد.

اما ممکن است بدون در نظر گرفتن این بحران، با مشکل مواجه شوند. در دوران تورم، شرایط اجتماعی می تواند به سرعت تغییر کند. در اوج تورم آلمان در دهه 1920، قیمت یک فنجان قهوه در مدت زمانی که صرف نوشیدن آن می شد، گاهی دو برابر می شد. خرید وحشتناک، احتکار و افزایش دزدی و فحشا وجود داشت. سیاست دوقطبی‌تر شد و بزهای قربانی شناسایی شدند: مهاجران، سیاستمداران ناکافی، شرکت‌های سودجو. بخش اعظم انرژی سیاست از پارلمان خارج شد و به خیابان ها رفت و به اعتراضات، اعتصاب ها و شورش ها رفت.

بریتانیا هنوز به اندازه تب نیست، اما برخی از علائم مشابه را نشان می دهد. این هفته اتحادیه RMT به اولین اعتصاب سراسری راه آهن در دهه های اخیر رأی داد، تا حدی به این دلیل که کارفرمایان «از نگه داشتن حقوق کارکنان در راستای … هزینه های زندگی سرسام آور خودداری کرده اند». هفته گذشته، بازرس ارشد پلیس گفت که افسران پلیس باید هنگام تصمیم گیری در مورد پیگرد قانونی افرادی که غذا می دزدند، از “احتیاط” استفاده کنند.

اما این تأثیر تورم بر کسانی است که به راحتی از کار می‌افتند، اغلب آن را از نظر سیاسی مخرب‌تر می‌کند. بیش از ریاضت اقتصادی و کاهش دستمزدها از سال 2010، مردم را با دارایی ها تهدید می کند – رای دهندگانی که محافظه کاران به آنها وابسته هستند. در دهه 1970 تورمی، آنها گروه‌های لابی تهاجمی و غالباً بسیار راست‌گرا مانند انجمن طبقه متوسط ​​را تشکیل دادند، علیه افزایش مالیات‌های «کینه‌آمیز» و «رنج نامتناسب» که افزایش قیمت‌ها بر صاحبان مشاغل و متخصصان تحمیل می‌کرد کمپین زدند و در نهایت به افراطی‌کردن محافظه‌کاران کمک کردند. مهمانی – جشن. امروزه بسیاری از افراد طبقه متوسط ​​به دلیل ارزش بالای دارایی خود تا حدی در برابر تورم محافظت می شوند. اما اگر سقوط درآمدهای واقعی باعث کاهش قیمت مسکن نیز شود، خشم طبقات متوسط ​​بازخواهد گشت.

و قربانی های قدیمی برای تورم کمتر در دسترس هستند. اکنون اتحادیه ها کوچکتر و ضعیف تر شده اند. کارگر در دولت نیست. در این کشور طمع و انحطاط وجود دارد، اما با محوریت خیابان داونینگ جانسون و منافع شرکتی مورد علاقه او. تورم وضعیت موجود را می خورد و وضعیت امروز کاملاً محافظه کار است.

این روند همیشه سریع نیست. سال‌ها افزایش قیمت‌ها در دهه 1970 قبل از تغییر دولت وجود داشت. اگر بحران کنونی ادامه یابد، می توان تصور کرد که یک حزب پوپولیستی و ضد تورم تشکیل شود و خواهان سقف قیمتی بیش از انرژی باشد. اما سیستم انتخاباتی ما شانس آن را محدود می کند. در همین حال، ناپدید شدن پول نقد فیزیکی از زندگی ما، که با شیوع بیماری همه گیر تسریع شده است، باعث می شود از فکر کردن در مورد اینکه چقدر پولمان در حال کاهش است، راحت تر اجتناب کنیم. همان‌طور که سال‌های گاه مطیع پس از بحران مالی نشان داد، کشور ما اغلب کمتر از آنچه پیش‌بینی‌کنندگان تصور می‌کنند به مجازات‌های اقتصادی واکنش نشان می‌دهد.

با این حال در نهایت واکنش نشان می دهد. پس از بحران مالی، سقوط دولت گوردون براون، شورش های سال 2011، کوربینیسم و ​​برگزیت رخ داد. تا زمانی که بحران هزینه زندگی تمام شود، این کشور می تواند کشور دیگری باشد.