گزارش گری پرتره لعنتی از بوریس جانسون | گزارش خاکستری

شاید تصادفاً گویاترین جمله عذرخواهی بوریس جانسون در پاسخ به گزارش سو گری، زمانی بود که او حرکت‌های اخیر پرسنل در داونینگ استریت را تشریح کرد: «کل مدیریت ارشد تغییر کرده است».

البته به غیر از مردی که در اوج قرار دارد. و در حالی که جانسون اصرار داشت که «مسئولیت کامل همه چیزهایی را که تحت نظر من رخ می‌دهد» بر عهده می‌گیرد، گزارش گری به شیوایی بیان می‌کند که یکی از مضامین زندگی سیاسی جانسون بوده است – احساس مردی که رسماً مسئول است، اما نه لزوماً تحت کنترل.

برای بسیاری از حامیان جانسون، این ویژگی به عنوان یک نقطه قوت به تصویر کشیده می شود. آنها استدلال می کنند که او بیشتر یک رئیس است تا یک مدیر اجرایی، رویاپرداز و فروشنده ای است که جزئیات خسته کننده را به زیردستان کوشا و البته با استعداد کمتر واگذار می کند.

این شیوه کار شاید در زمانی که جانسون شهردار لندن بود بسیار سودمند بود، نقشی گاهی تشریفاتی که بخش عمده ای از تصمیمات اساسی به معاونان شهردار اختصاص داشت.

در دولت مرکزی همه چیز سخت تر می شود. مجموعه ای از تصاویر اجتماعی که در گزارش گری ارائه شده است، جانسون را کمتر به عنوان یک نقطه مرکزی قدرت به تصویر می کشد تا نوعی شبح طلاکاری شده، که بین جلسات هدایت می شود و در مهمانی ها تصادف می کند، یک سخنرانی کوتاه می کند یا یک لیوان را در یک نان تست بلند می کند قبل از اینکه دوباره او را بفرستند. .

اگر قرار است نخست وزیر بودن ناخدای یک کشتی باشد، گزارش جانسون خاکستری یک کشتی تفریحی را فرماندهی می کند، کشتی ای که وظیفه اصلی آن دوست داشتن مسافران پشت میز شام است.

جانسون در 60 صفحه گزارش، در 8 گردهمایی از 15 گردهمایی که گری توصیف می‌کند، حضور می‌یابد، اما اینها عمدتاً جنبه‌های کوتاهی دارند، جایی که او گاهی تصادفاً در مسیر دفترش به آنجا می‌رسد و به ندرت برای مدت طولانی می‌ماند.

در این زمینه شاید تعجب آور نباشد که تنها رویدادی که جانسون به خاطر آن توسط پلیس جریمه شد، جشن تولد کوتاه او در ژوئن 2020، توسط دستیاران سازماندهی شده بود و تا زمانی که او را به اتاق کابینه بردند، برای نخست وزیر کاملا ناشناخته بود.

او در دفاع معروف یکی از وزیران در کمین کیک قرار گرفت. اما در عین حال، مخالفان استدلال خواهند کرد که اگر یک رهبر واقعی اتاقی مملو از ساندویچ، تنقلات و الکل در بحبوحه قرنطینه ای که در طی آن رویدادهای اجتماعی اکیداً ممنوع بود، به او ارائه می شد، به جای پیوستن متواضعانه، از آنجا خارج می شد.

البته همه اینها در شرایطی اتفاق می افتد که داونینگ استریت هم خانه و هم محل کار خانواده جانسون است.

در یکی از مواردی که گری از آن انتقاد نمی‌کند، و پلیس ترجیح داد درباره آن تحقیق نکند، نخست‌وزیر برای آنچه گری ادامه جلسات کاری در باغ داونینگ استریت نامید، به مقامات پیوست و بشقاب پنیر معروف را از آپارتمان خود پایین آورد.

این یکی دیگر از دفاعیات جانسون در سخنرانی اش پس از گزارش بود: مجتمع داونینگ استریت 5300 متر مربع را در پنج طبقه پوشش می دهد و صدها کارمند را در خود جای داده است. این از نظر واقعی درست است. اما همانطور که گزارش گری روشن می‌کند، تقریباً تمام 15 رویدادی که او شرح می‌دهد در مجموعه‌ای از دفاتر به‌طور شگفت‌انگیزی فشرده که جانسون مرتباً از آنجا عبور می‌کند، اتفاق افتاد.

به این ترتیب، درخواست نخست‌وزیر از نمایندگان مجلس مبنی بر اینکه «او از روندهای بعدی اطلاعی نداشت، زیرا من آنجا نبودم، و من به اندازه دیگران متعجب و ناامید شده‌ام»، شبیه پدر نوجوانی است که به پلیس می‌گوید که متوجه نشده است. یک مهمانی پر سر و صدا خیابان را به هم می زد زیرا او در اتاق خواب طبقه بالا بود.

مانند بسیاری از چیزها در مورد حماسه، این احساس تقریباً بی ربط در نقش جانسون توسط طرف های مخالف استدلال به روش های کاملاً متفاوتی تفسیر می شود.

اما حتی برای متحدان، وسعت جزییات گزارش، دفاع از این موضوع را بسیار دشوارتر می‌کند. شراب ریخته شد، یکی از کارکنان آنقدر مست بود که مریض شدند، دعوای نزدیکی رخ داد، موسیقی کارائوکه پخش شد. ایمیل‌ها و پیام‌های واتس‌اپ درباره «جمعه به وقت شراب»، هشداری مبنی بر اینکه سروصدای اجتماعی نباید باعث از بین رفتن یک کنفرانس مطبوعاتی شود، و درباره برگزاری یک مهمانی نوشیدنی «فرار» بین کارکنان ارسال شد.

این در نهایت دو انتخاب برای کسانی که در اردوگاه جانسون هستند باقی می گذارد. یکی اینکه او کشور را گمراه کرد که گفت از احزاب اطلاعی ندارم. مورد دیگر حاکی از آن است که جانسون به قدری جدا، منفصل و پیرامونی است که دفتری که او ظاهراً رهبری می کند، در حالی که او غافل مانده بود، به نقض کننده قوانین کووید در انگلیس تبدیل شد.

همچنین مکان ایده آلی نیست که یک رهبر ملی باید خود را در آن بیابد.