متیو مات همه چیز را به خطر می اندازد تا بتواند ناجی توپ سفید برای مردان انگلیس باشد | تیم کریکت انگلیس

مناز برخی جهات برای متیو مات عجیب به نظر می رسد که تصمیم بگیرد این لحظه برای جابجایی مشاغل است. از سال 2015، او تیم کریکت زنان استرالیا را به یک جوگرنات زرد قناری تبدیل کرده است که با قدرت آتش بر روی هر عرشه پرتاب می شود.

توپ‌زنان سریع‌تر، ضربه‌زنان بزرگ‌تر، زمین‌بازان قوی‌تر، ورزشکاران بهتر: حتی با وجود افزایش سرمایه‌گذاری در سایر کشورها در بازی‌های زنان، استرالیا از همیشه جلوتر است. ممکن است آنها هنوز هم در جام جهانی 50 قهرمانی اخیر را به دست آورند، اما به زودی جام های بین المللی بیشتری برای هدف قرار دادن آنها وجود دارد. موت به ایجاد یک قدرت سلسله ای کمک کرده است، قدرتی که آماده است در چند سال آینده تسلط یابد.

مربیگری یک تیم مردان انگلیس، حتی در موقعیتی که فقط کریکت اورهای محدود را پوشش می دهد، چشم انداز متفاوتی است. فرهنگ رسانه‌ای ورزشی که از داستان‌های مدیران فوتبال تغذیه می‌شود، حسن نیت کمتر، قاطعیت بیشتر و شانس قوی برای یک دوره تصدی محدود را ارائه می‌کند. عجیب است که چرا این چالشی بود که توجه مات را به خود جلب کرد. در حالی که بسیاری از مربیان ورزش زنان را به عنوان پله‌ای برای ورزش مردان می‌دانند، او هرگز چنین نکرده است.

مات قبل از برنده شدن شغل استرالیایی در نیو ساوت ولز و گلامورگان در کریکت درجه یک مردان شاگردی خود را انجام داد، جایی که سه قرارداد در حالی که بیش از هفت سال مسئولیت را برعهده داشت، امضا کرد. او به راحتی بهترین شغل را در کریکت زنان داشت و نمی خواست تمام فرمت های سفر برای یک تیم مردانه باشد. این تنها انگلیس بود که کار را به دو مربی جداگانه سفید و قرمز تقسیم کرد که او را برد.

با وجود همه چیزهایی که اوین مورگان بین المللی او اکنون قابل توجه است، او در ابتدا به صبر نیاز داشت. تیم استرالیایی او در سال 2015 با قهرمانی اش در انگلیس شروع کرد، اما در دو سال آینده فینال جام جهانی T20، نیمه نهایی جام جهانی 50 اور و دو بازی آخر یک آش خانگی را شکست داد. یک سری منجر به تساوی می شود.

با توجه به نقاط قوت نسبی در کریکت زنان، استرالیا برنده شدن را یکسان دانست. می‌توانست موت را جابه‌جا کند. در عوض به او اجازه داده شد که تیم را تغییر دهد. او می‌خواست بازیکنانی را که به نظر او پیشتازان بزرگی هستند، جسور کند، اما در موارد نادری تحت فشار دست و پنجه نرم می‌کردند.

موت به عنوان یک بازیکن محکم و کم‌کلاس بود، خفاش افتتاحیه‌ای که 10 فصل شفیلد شیلد را سپری کرد و تعداد کمی از دویدن‌ها را حذف کرد. او به‌عنوان مربی خلق و خوی مشابهی دارد، مشاوری آرام برای کاپیتان بلغمی مانند مگ لنینگ، دو تایمر با چشم‌های پولادین، در حالی که به نرده‌ای تکیه داده‌اند و ساقه‌ای از چمن را می‌جوند، در برابر نور خیره‌کننده خیره می‌شوند.

او حس آرامش را در اطراف تیم ایجاد می کند، اما آن را با جاه طلبی برای بازیکنانی با استعدادتر از او ترکیب می کند. آلیسا هیلی، دروازه‌بان دروازه‌بان، سابقه ضربه‌زنی ضعیفی داشت، اما موت به آن اعتقاد داشت. او به او گفت که برای مدت طولانی باز خواهد شد و باید بدون ترس حمله کند. او از آن زمان تاکنون هزاران دوش را انجام داده و مجری صحنه بزرگ تیم بوده است. بت مونی به عنوان شاگرد هیلی در حاشیه بود، اما در مشاغل مهم و فزاینده به او اعتماد شده و بارها ارائه شده است. Tahlia McGrath در چند وقت اخیر یک مسابقه مشابه داشته است.

در عین حال، انعطاف پذیری و تمایل به برقراری تماس های دشوار را نشان داده است. در نقطه عطف در سال 2017، موت از بازیکنانی که بازی به آنها رسیده بود و نسل جدیدی از لیگ داخلی بیگ باش را به ارمغان آورد، رفت. رویکرد تیمی بسیار قوی‌تری دنبال شده است، با گزینه‌های موجود برای همه شرایط.

انتخاب ها بر این اساس تغییر می کنند. الیزه پری، مگان شوت، جس جوناسن، اش گاردنر، آماندا ولینگتون: بازیکنانی که برای هر تیم دیگری قفل تمام فرمت خواهند بود، استراحت، چرخش، بازگرداندن یا عقب نشینی شده اند. در این بین، استرالیا سه جام جهانی را برد، دو بار خاکستر را شکست داد و در پنج سال بازی های 50 اور، یکی از 39 بازی را باخت.

پس او چه کاری می تواند برای مردان انگلیس انجام دهد؟ همه موارد فوق. راه اندازی را انتخاب کنید که بهتر از سایر موارد است و آن را ساده کنید. جاه طلبی های بالایی را با برنامه ای برای دستیابی به آنها تنظیم کنید. از تیمی با ادعای برتری بخواهید که به وعده خود عمل کند. انگلیس به برد عادت کرده است اما نیاز به انتقال دارد.

قهرمانان سال 2019 مقابل ساعت قرار دارند: جیسون روی، جانی بیرستو، معین علی، جاس باتلر، عادل رشید. فرمت های پوشا بن استوکس و جو روت را نازک خواهند کرد. جوفرا آرچر و مارک وود نمی توانند از آسیب دوری کنند. Eoin Morgan به ناخن هایش آویزان است، مطمئناً بیشتر از جام جهانی T20 اواخر امسال نیست. کار موت فراتر رفتن از یک گروه از بازیکنانی است که برای یک نسل خوب بوده اند و آنها را به فرهنگی برنده تبدیل می کند که فراتر از پرسنل است.

قرارداد چهار ساله او می‌گوید که مدیران انگلیس به فکر بلندمدت هستند و تاریخ خود مات می‌گوید که او بدش نمی‌آید که برای یک دوره طولانی در آنجا بماند. تنها کسی که این ممکن است مناسب نباشد مورگان است، کاپیتانی که تا همین اواخر به نظر می‌رسید که پس از بازنشستگی به عنوان بازیکن، خودش از این شغل فارغ‌التحصیل شود. اما وضعیت تغییر کرده است.

اگر مات بتواند با شغل جدیدش کاری انجام دهد که به کاری نزدیک شود که با شغل قبلی خود انجام داد، برای همه یک منظره جهنمی خواهد بود. اگر نتواند، ممکن است در نهایت به تماشای آتش بازی هایی بپردازد که بازیکنان زن استرالیایی مدام به آسمان شلیک می کنند.