دو و میدانی باید از فرمول یک درس بگیرد و با مخاطبان جدید در مسیر حرکت کند | ورزشکاری

آشروع یک آخر هفته ورزشی دیگر تحت سلطه فوتبال مارو ایتوجه مصاحبه ای انجام داد که به نظر می رسید گریه قلب. ورزشکار انگلیس هشدار داد که راگبی باید بیشتر تلاش کند تا بازی خود را رشد دهد، خود را در برابر ورزش های رسانه ای تر معرفی کند و با آنهایی که خارج از دنیای “کلیشه ای” خود نیستند درگیر شود. او به Mirror گفت: «راگبی در صحبت کردن با بازار خودش و موعظه برای گروه کر بسیار خوب است. “جای بسیار زیادی برای پیشرفت وجود دارد. هیچ راهی وجود ندارد که بتوانید به من بگویید فرمول یک هیجان انگیزتر از راگبی است. با این حال قطعا بسته بندی بهتری دارد.»

اما راگبی تنها ورزشی نیست که بین هواداران سخت‌کوش و مخاطبان جدید بالقوه، راحت و نامطمئن، گیر افتاده است، که مطمئن نیستند که بچسبند یا بپیچند. دو و میدانی و مسابقه نیز هستند. در همین حال، آن‌ها و سایرین نگاه‌های حسادت‌آمیزی به فرمول 1 داشتند که در یک چشم به هم زدن خود را به بازار پرسود ایالات متحده و جاهای دیگر رساند.

به سخنان ایتوجه در روز شنبه فکر کردم، در حالی که بخشی از جمعیت خشمگین در حال تماشای شب دو و میدانی 10000 متری در همپستد هیث بودند، یک روز بسیار غیرمعمول از دو و میدانی که در مسابقات زنان و مردان به اوج خود رسید و به عنوان مقدماتی برای مسابقات جهانی دو و میدانی در جولای دو برابر شد. وقتی نه سال پیش، بن پوچی، برگزارکننده، این ایده را مطرح کرد، به سختی 100 نفر برای تماشا آمدند. اما شنبه شب بیش از 5000 نفر آنجا بودند، شیر می‌خوردند و برگر می‌خوردند، و – بر خلاف سایر جلسات – اجازه ورود به زمین و در خط هشت پیست را داشتند.

یکی از ورزشکاران بریتانیایی، ملیسا کورتنی-برایانت، جو را “دیوانه” توصیف کرد و افزود: “من هرگز در چنین چیزی مسابقه نداده ام.” کریس تامپسون، ستاره ماراتن المپیک توکیو، یکی دیگر از تیم GB، آن را برابر با حضور در دارت دانست و اعتراف کرد که خیلی خوب بود که توانست حرف عجیب و غریب را با تماشاگران رد و بدل کند. در همین حال، هالی برادشاو، دارنده مدال برنز پرش با چوب المپیک، بر این باور بود که اگر بریتانیا میزبان چنین نشست‌هایی باشد، شاهد رقابت ورزشکاران برتر انگلیس بیشتر خواهیم بود.

دیو بدفورد، جهنم‌کننده اصلی دو و میدانی، که هنوز هم بلافاصله با سبیل‌های زاپاتا که نزدیک به 50 سال پیش هنگام شکستن رکورد 10000 متری جهان داشت، قابل تشخیص است. او گفت: “این می تواند آینده ورزش باشد.” کاری که بن پوچی انجام داده باورنکردنی است، اما شما می توانید آن را در هر رویدادی انجام دهید. تصور کنید برخی از بهترین دوندگان 100 یا 200 متر را از نزدیک تماشا کنید، یا ورزشکارانی که ارتفاع یک اتوبوس دو طبقه را از چند متر دورتر می‌کنند؟

چیز دیگری بود که بدفورد می خواست بر آن تاکید کند. خود ورزشكاران نيز بايد مايل باشند كه بيشتر از خوبي ها و بدي ها شخصيت هاي بي رنگ خود را نشان دهند و با رسانه ها درگير شوند. او گفت: “من از جان رودای آبان نیوز خوشم آمد و همچنین به او اعتماد داشتم که مرا تحویل ندهد.” بنابراین هر زمان که او با من تماس می گرفت من همیشه تلفن را برمی داشتم.

نگرش افسانه ای بدفورد در داخل و خارج از پیست او را چنان شناخته شده بود که 50 سال پیش در تابستان امسال، هنگامی که در حین تمرین برای المپیک مونیخ به پل نیهیل، واکر مسابقه، در سن موریتز شلیک کرد، در صفحه اول روزنامه آبان نیوز قرار گرفت. .

رودا در آن زمان نوشت: «نیهیل گفت که روی بالکن ایستاده بود و تمرین بدفورد را تماشا می‌کرد که ناگهان بدفورد چرخید و تفنگ را به سمت نیهیل گرفت.» نیهیل توضیح داد: “من به طور غریزی به عقب برگشتم، صدای شلیک را شنیدم و تازه به پشت شیشه ای که بالکن من را از بالکن بعدی جدا می کند، رفته بودم.” رودا همچنین توانست طرف دیگر ماجرا را بدست آورد. او نوشت: «بدفورد وقتی با او صحبت کردم، این واقعه را ساده نگریست و گفت که نیهیل را هدف گرفته است، بلکه بالکن همسایه را هدف گرفته است.»

البته ما در زمان های مختلف زندگی می کنیم. هیچ کس از ورزشکاران حمایت نمی کند که به طور واقعی به یکدیگر حمله کنند. اما اصول خاصی وجود دارد که بی زمان باقی می مانند. ورزش در روایت، رقابت ها و شخصیت ها رشد می کند. همچنین نیاز به تطبیق با زمان و روند دارد. با این حال، اغلب دروازه بانان آن در برابر تغییر مقاوم هستند، به افراد خارجی و هر کسی که یک تشویق کننده خالص نیست مشکوک هستند.

من بعدش اینو تجربه کردم توییت کردن الیس کراس، ورزشکار باشگاهی، در مسابقات Vitality London 10000 از مو فرح پیشی گرفته بود – قبل از اینکه بگوید کار فرح در سطح نخبگان قطعاً به پایان رسیده است. با شکست دادن موفق ترین المپیکی بریتانیا توسط فردی که تنها توسط سرسخت ترین هواداران شناخته می شود، داستانی تلخ را رقم زد. با این حال، برخی دیدگاه متفاوتی داشتند، از جمله یک المپیکی بریتانیایی که در توییتر پاسخ داد. «خبرنگاری غمگین! مو در شکست بزرگوار بود، همانطور که الیس در پیروزی بود. روزنامه نگاری شرم آورتر از این نمی تواند مثبت یا مترقی باشد. ورزش را بهتر بشناسید!»

چیزی که پاسخ دهنده متوجه نشد این بود که توییت من کاملا واقعی بود. کراس پس از عبور از خط، با افتخار خود را به عنوان یک دونده باشگاهی توصیف کرده بود و توضیح می داد که حتی مجبور شده بود برای شرکت در مسابقه 37 پوند هزینه ورودی خود را پرداخت کند، در حالی که فرح نشان داد که دوران حرفه ای او به عنوان دونده پیست نیز احتمالاً به پایان رسیده است. با این حال، هنوز یک جنگ فرهنگی جزئی در دو و میدانی بر سر آنچه که دقیقاً یک ورزشکار نخبه را تشکیل می داد، ایجاد کرد. تصویر بزرگتر، مطمئناً این بود که به این ورزش در صفحات پشتی و تلویزیون ملی ظاهری نادر می بخشید، در حالی که به کراس دوست داشتنی یک روز شایسته را در آفتاب می بخشید. با این حال، اقلیت کوچکی ناامید به نظر می رسید که از طرف او توهین کنند.

کراس، اتفاقا، روز شنبه در مسابقه بود – اگرچه متأسفانه مجبور شد به دلیل گرفتگی معده از ادامه مسابقه خارج شود. اما او نیز از این تجربه لذت برده بود. او به من گفت: “این بهترین مسابقه در تقویم است.” “چیز خاصی در هوا وجود دارد.” اکنون چالش دو و میدانی این است که این جادو را در بطری بپوشانیم – و آن را گسترش دهیم.