آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار پزشکی پایگاه خبری آبان نیوز ،
UMUIDA، نیجریه — هنگامی که Anayo Mbah با فرزند ششم خود شروع به زایمان کرد، شوهرش در بیمارستان دیگری در شهر با COVID-19 مبارزه کرد. جوناس، یک راننده تاکسی موتورسیکلت جوان، پس از سرفه های خونی، اکسیژن دریافت کرده بود.
جوناس هرگز با دخترش چینازا ملاقات نخواهد کرد. ساعاتی بعد از تولد، خواهر شوهر مباح تماس گرفت و گفت که او رفته است. کارکنان بیمارستان در جنوب شرقی نیجریه به زودی از امبا و نوزادش خواستند آنجا را ترک کنند. هیچکس نیامده بود که قبض او را بپردازد.
مباه آداب بیوه شدن را در خانه ای که با همسرش زندگی می کرد آغاز کرد: سرش تراشیده شده بود و لباس سفید پوشیده بود. اما تنها چند هفته پس از عزاداری که به طور سنتی شش ماه طول می‌کشد، بستگان شوهر مرحوم او تهیه غذا را متوقف کردند، سپس مستقیماً با او روبرو شدند.
امبا که اکنون 29 ساله است، گفت: «آنها به من گفتند که بهتر است راه خودم را پیدا کنم. «آنها گفتند حتی اگر باید بروم و دوباره ازدواج کنم، باید این کار را بکنم. که هر چه زودتر از خانه خارج شوم، برای خودم و فرزندانم بهتر است.»
او تنها با یک کیسه پلاستیکی از وسایل چینیزا و دیگر فرزندانش با پای پیاده راهی خانه مادرش شد.
او گفت: «تصمیم گرفتم که اگر به ماندن در اینجا با فرزندانم ادامه دهم، ممکن است بمیرم.
در سرتاسر آفریقا، بیوه‌گی مدت‌هاست بر تعداد زیادی از زنان رخ داده است – به‌ویژه در کشورهای توسعه‌یافته این قاره که امکانات پزشکی کمیاب هستند. بسیاری از بیوه ها جوان هستند و با مردانی که ده ها سال بزرگتر ازدواج کرده اند. و در برخی از کشورها، مردان اغلب بیش از یک زن دارند و پس از مرگ، چندین بیوه را پشت سر می گذارند.
اکنون، همه‌گیری ویروس کرونا، جمعیت بیشتری از زنان بیوه را در این قاره ایجاد کرده است، به طوری که احتمال مرگ مردان آفریقایی در اثر این ویروس بسیار بیشتر از زنان است، و مشکلاتی را که آنها با آن مواجه هستند تشدید کرده است. زنانی مانند امبا می‌گویند که همه‌گیری بیشتر از شوهرانشان گرفته است: در دوران بیوه بودن، خانواده‌های بزرگ، خانه‌ها و آینده‌شان به قیمت تمام شده است.
———
این داستان بخشی از یک مجموعه یک ساله است که در مورد چگونگی تأثیر بیماری همه گیر بر زنان در آفریقا، به شدت در کشورهای کمتر توسعه یافته، است. مجموعه آسوشیتدپرس توسط برنامه کمک هزینه روزنامه نگاری توسعه اروپایی مرکز روزنامه نگاری اروپا، که توسط بنیاد بیل و ملیندا گیتس حمایت می شود، تامین می شود. AP مسئول تمام محتوا است.
———
هنگامی که زنان بیوه می شوند، اغلب مورد بدرفتاری قرار می گیرند و از ارث محروم می شوند. قوانین بسیاری را از به دست آوردن زمین منع می کند یا تنها کسری از دارایی همسرشان را به آنها می دهد، و زنان بیوه در مکان هایی مانند جنوب شرقی نیجریه با سوء ظن در مورد مرگ شوهرشان در طول دوره سوگواری مواجه می شوند. پدر و مادر می توانند حضانت فرزندان را مطالبه کنند. سنت می گوید بچه ها متعلق به پدر هستند. سایر خانواده های همسر از بچه ها انکار می کنند و از کمک کردن خودداری می کنند، حتی اگر آنها تنها منبع پول و غذای خانواده باشند. و بیوه‌های جوان هیچ فرزند بالغی ندارند که از آنها در جوامعی با فقر شدید و مشاغل کمی برای زنان با تحصیلات محدود حمایت کند.
بر اساس داده‌های ردیابی شده توسط پروژه جنسیت، جنسیت و کووید-19، در نیجریه، پرجمعیت‌ترین کشور آفریقا، حدود 70 درصد از مرگ‌های تایید شده کووید-19 مرد بوده‌اند. به طور مشابه، بیش از 70 درصد از مرگ و میرها در چاد، مالاوی، سومالی و کنگو مردان بوده اند، بر اساس ارقام این پروژه، که بزرگترین پایگاه داده جهان برای ردیابی تفاوت های کروناویروس بین مردان و زنان است. سایر کشورها احتمالاً روندهای مشابهی را نشان می دهند، اما منابع لازم برای جمع آوری ارقام دقیق را ندارند.
کارشناسان می گویند برخی از بیوه های باقی مانده چیزی ندارند در حالی که برخی دیگر تحت فشار قرار می گیرند تا دوباره با برادر شوهر ازدواج کنند یا قطع رابطه کنند. زنان بیوه می توانند قبل از اینکه شوهرشان دفن شوند، مورد بدرفتاری همسرشان قرار بگیرند.
اگودی بلسینگ ایگوه، سخنگوی WomenAid Collective که به هزاران بیوه با خدمات حقوقی رایگان و میانجیگری خانواده کمک کرده است، گفت: «با برخی به عنوان مطرود رفتار می شود و متهم به مسئول مرگ شوهرشان هستند.
برخی از کارشناسان می گویند که زنان بیوه با سخت ترین واقعیت در نیجریه روبرو هستند. در آنجا، مباح اکنون فرزندانش را بدون حمایت مالی از سوی همسرش که حتی موتورسیکلتی را که شوهرش می‌راند، به عنوان تاکسی نگه می‌دارد، بزرگ میکند. او چهار شغل دارد، از جمله یکی به عنوان نظافتچی در مدرسه ای که دیگر توان مالی فرستادن فرزندانش را ندارد.
شوهرش هیچ اراده ای نداشت و او هیچ پرونده قضایی علیه همسرش دنبال نکرده است. او می ترسد که این فقط وضعیت او را بدتر کند و یافتن زمان تقریباً غیرممکن است.
ایگو، با سازمان حقوق زنان گفت، برای برخی از بیوه‌ها که پیگیر اقدامات قانونی هستند، یک وصیت‌نامه روز را نجات می‌دهد.
او گفت: «اگر مردان شجاعت آماده کردن آن و ادامه به روز رسانی آن را داشته باشند، اراده واقعا می تواند کمک کند. متأسفانه در این بخش از جهان، ما دوست نداریم درباره مرگ صحبت کنیم.»
حتی در دوران بیوه، زنان اغلب هنوز تحت نظارت مردان – پسران یا برادران بزرگسال – هستند و اگر خانواده معتقد است که این موضوع باعث بدنامی یا شرمساری می شود، ممکن است نتوانند پرونده ای را پیگیری کنند.
در کنگو، ونسا امدی کامانا قبل از پیشنهاد ازدواج، همسرش را برای یک دهه می‌شناخت. او برای محقق به عنوان دستیار شخصی کار می کرد. زمانی که دوستی آنها عاشقانه شد، گودفروید کامانا در اواخر دهه 60 زندگی خود بود. او، یک مادر مجرد در اواخر 20 سالگی. او گفت که جذب روحیه و عقل جوانی او شده است: او در یک اتاق فکر کار می کرد و دو دکترا از دانشگاه های اروپایی داشت.
وقتی برای اولین بار آزمایش کووید-19 او مثبت شد، با وجود سن و وضعیت دیابتی‌اش، در شهر شرقی گوما، یک مرکز بشردوستانه با حضور گسترده ماموریت‌های حافظ صلح سازمان ملل، تخت بیمارستانی برای او وجود نداشت. هنگامی که مکانی امن شد، همسرش بیشتر روزهای آخر خود را به جستجوی اکسیژن و التماس با فروشندگان گذراند.
شب دفن او، اقوام به خانه خانواده آمدند، جایی که کامانا تازه عزاداری خود را آغاز کرده بود. به طور کلی، زنان بیوه باید در خانه های خود بمانند و می توانند از بازدیدکنندگان پذیرایی کنند. مدت زمان عزاداری بر اساس مذهب و گروه قومی متفاوت است. کمانا که خانواده اش مسلمان هستند قرار بود چهار ماه و 10 روز در خانه بماند. اما بستگان شوهرش آنقدر صبر نکردند تا او و پسر خردسالش را به زور از خیابان بیرون کنند.
او گفت: «من از همه چیز، از تمام دارایی هایم محروم شدم.
او می ترسید که خانواده شوهرش به دنبال حضانت پسرش، جمل، باشند، پسری که کامانا او را پذیرفته بود و نام خانوادگی او را گذاشته بود. در نهایت اقوام این کار را نکردند، زیرا پسر – اکنون 6 ساله – فرزند بیولوژیکی او نبود. با این حال، آنها به سرعت برای جمع آوری دارایی های مالی حرکت کردند.
او گفت: “من بی خبر بودم زیرا در خانه بودم و برای شوهرم گریه می کردم.” اما آنها آمدند و گفتند: این حساب های بانکی متعلق به ماست.
او، پسرش و گربه‌شان اکنون در خانه کوچک‌تری زندگی می‌کنند که مادرش به عنوان ملک اجاره‌ای نگهداری می‌کرد. کامانا در حالی که پسرش در مدرسه است لباس های دست دوم را در بازار می فروشد. و در حالی که او در ابتدا 40 درصد از حقوق شوهر مرحومش را دریافت می کرد، این وجوه به زودی به طور کامل متوقف می شود.
ازدواج کامانا نسبتاً جدید بود. او در سال 2020 جهیزیه را به خانواده او پرداخت کرده بود، اما آنها به دلیل محدودیت های COVID-19 مراسم عمومی نداشتند. او گفت، آنچه که بیش از همه مهم بود این بود که او پسرش را به عنوان پسرش پذیرفته بود. در حال حاضر، خانواده یک حساب بانکی برای پسر ایجاد کرده اند.
کامانا گفت و این دردناک است، وقتی برخی از بستگان شوهر مرحومش اصرار دارند که بیشتر از او از دست داده اند.
او گفت: “هیچ کس نمی تواند جایگزین او شود.”
در غرب آفریقا، بیوه شدن به ویژه در مناطق وسیعی که بسیاری از ازدواج‌ها چندهمسری هستند، پر است. هر یک از همسران مراسم غم و اندوه را انجام می دهد، اما این اولین همسر یا فرزندان او هستند که معمولاً ادعای خانه خانواده و سایر دارایی های مالی را دارند.
سالیو دیالو، 35 ساله، گفت که اگر شوهرش فکر نمی کرد که خانه او را به جای نام او بگذارد، بعد از یک دهه ازدواج هیچ چیزی نمی ماند. حتی پس از مرگ او، او در ترس از اینکه فرزندان بزرگتر یا اقوام شوهرش سعی کنند اقامتگاه کوچک او در حومه پایتخت گینه، کوناکری را تصاحب کنند، زندگی می کند.
یانسان فاتو بالده، یک مدافع حقوق زنان، گفت که بر اساس قانون گینه، چند همسر یک مرد درصد کمی از دارایی او را به اشتراک می گذارند که تقریباً تمام آن – 87.5 درصد – به فرزندان او تعلق می گیرد. زنان به ندرت در مورد ارث خود اعتراض می کنند، با توجه به انگ و هزینه.
شوهر دیالو، ال هاج، ۷۴ ساله، زمانی که به کووید-۱۹ مبتلا شد، خانه را فقط برای او و دختر ۴ ساله‌شان می‌ساخت. دیالو نیز آلوده بود – و وحشت زده بود. او از قبل بار سنگین از دست دادن همسر را می دانست: در 13 سالگی همسر دوم شد، اما در اوایل 20 سالگی بیوه شد.
تلاش بعدی او برای ازدواج زمانی که مرد به سه فرزندش نبرد، از بین رفت. سپس او را به ال هاج معرفی کردند، که قبلاً با زنان متعددی ازدواج کرده بود، اما مایل بود سه فرزند دیالو را مانند فرزندان خود بزرگ کند.
آنها یک دهه را با هم گذراندند تا اینکه ویروس الحاج را درگیر کرد. او در آخرین صحبت‌هایش با همسرش ابراز تاسف کرد که خانه‌اش هنوز پنجره ندارد. اینکه او آنقدر زندگی نکرده بود که چاهی بسازد تا او مجبور نباشد هر روز آب را روی سرش حمل کند. اینکه سایر اقوام سعی کنند او را پس از رفتن او بدرقه کنند.
در طول عزاداری، همسر اول از تأمین مالی دیالو خودداری کرد – که نتوانست در مراسم تشییع جنازه شرکت کند زیرا آزمایش ویروس او مثبت بود. سپس فرزندان همسر اول به خانه دیالو آمدند و ماشینی را که او به او داده بود پس گرفتند. تمام مدارک و چک هایش را گرفتند.
دیالو گفت: “آنها می خواستند مرا هم بدرقه کنند.”
بچه ها اوراق خانه ای را که الحاج برای او ساخته بود خواستند. او فتوکپی تهیه کرد اما نسخه اصلی را مخفیانه نگه داشت.
خانواده بزرگ او در نهایت به جمع آوری پول برای نصب پنجره های خانه اش کمک کردند. هنوز غیبت شوهرش را احساس می کند. برق هست ولی چراغ روشنایی نداره. دیوارها تمام شده اند اما رنگ آمیزی نشده اند و تنها چند صندلی چمن پلاستیکی و یک یخچال کوچک خانه را تجهیز می کنند.
“من مطمئن هستم که خدا یک سورپرایز را برای من ذخیره می کند. من به او تسلیم می شوم. در ضمن من با کمک والدینم زندگی می کنم. آنها از من حمایت می کنند و من ایمانم را حفظ می کنم.»
در مورد دیالو، قانون از خانه او محافظت کرده است. اما در جاهایی که قوانین در حمایت از زنان بیوه شکست می خورند، حل و فصل اختلافات مربوط به عدم ارث اغلب تنها به میانجیگری خانواده ختم می شود.
روزلین اوجا، 49 ساله، در نیجریه، سه دهه را به عنوان بخشی از خانواده بزرگ شوهرش گذراند. او کارهای خانه و غذا را با آنها تقسیم می کرد، حتی به مراقبت از مادر و پدرشوهرش در سال های آخر زندگی کمک می کرد.
اما او گفت که برادر شوهرش قبل از دفن شدن شوهرش، گادوین، شروع به دفن کردن او و هفت فرزندش کرد. خواهر شوهرش مداخله کرد و توانست بخش کوچکی از زمینی را که اوجاه اکنون در آن کوکویوم، یک سبزی ریشه کشت میکند، نجات دهد.
وقتی شوهرش – که شراب خرما برداشت می کرد – برای اولین بار بیمار شد، همه تصور کردند که مالاریا است. اما داروها شکست خوردند و تنفس او سخت شد. پزشکان بیمارستان تشخیص دادند که وی مبتلا به کووید-19 است، حتی اگر هیچ آزمایشی برای تأیید در دسترس نبود. بدون پول برای اقامت در بیمارستان، Ujah به طب سنتی روی آورد.
او گفت: “من مدام از خدا التماس می کردم که نگذارد او بمیرد.” او مدام ضعیف تر و ضعیف تر می شد و ما به دنبال راه حلی برای او بودیم. او در خانه آنها درگذشت و در حیاط خانه اش به خاک سپرده شد.
فقط خواهرشوهرش در شش ماه عزاداری برای خانواده غذا آورده بود. اوجا از خروج از خانه منع شد. بدون حمایت خانواده بزرگش، او مجبور شد فرزندانش را برای کسب درآمد به کار در مزارع همسایگان بفرستد. بعضی روزها اصلا چیزی نخوردند.
او گفت: «تنها از در بود که می‌توانستم توجه رهگذران را جلب کنم تا به من کمک کنند تا چیزی در بازار تهیه کنم.
دو فرزند کوچک گادوین – چیدیما 13 ساله و چیموانیا 11 ساله – به ویژه از مرگ او متاثر شده اند، زیرا رابطه آنها با خانواده پدرشان تیره شده است.
اوجا برای بقای خانواده‌اش تلاش میکند و جارو می‌سازد تا در بازار محلی بفروشد. او می داند که شوهرش با خانواده اش به خاطر بدرفتاری با او روبرو می شد. بدون او، او به ایمان خود روی می آورد.
او گفت: “من به خدا نگاه می کنم و به او می گویم که هیچ کس دیگری ندارم. او شوهر من و پدر فرزندان و خانواده من است و من با مرد دیگری ازدواج نمی کنم.”
——
لارسون همچنین از گوما، کنگو، و کوناکری، گینه گزارش داد. بوباکار دیالو، نویسنده آسوشیتدپرس در کوناکری، گینه، مشارکت داشت.
———
مجموعه کاملی را در مورد چگونگی تأثیر بیماری همه گیر بر زنان در آفریقا مشاهده کنید: https://apnews.com/hub/women-the-eyes-of-africa
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت خبری آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
