تونالی دور ورونا هودو می چرخد ​​تا رویای قهرمانی میلان را در مسیر خود حفظ کند | سری آ

استفانو پیولی قبل از دیدار میلان از ورونا نیازی به درس تاریخ نداشت. داستان هایی که نشان می دهد چگونه این حریفان دو بار از ریل خارج شدند روسونری عنوانی که در استادیوم بنتگودی اجرا می‌شود و با شکست دادن آنها در آخرین روز فصل 73-1972، و سپس دور ماقبل آخر فصل 90-1989، نام “فاتال ورونا” را به دست می‌آورد، تقریباً هر بار که آنها ملاقات می‌کنند، بازگویی می‌شوند.

با این حال، این آخر هفته متفاوت بود. یازده سال پس از آخرین قهرمانی خود در سری آ، میلان سرانجام به صدر جدول صعود کرد، اما به سرعت خود را در صحنه دو تا از بدنام ترین شکست های خود یافت. شگون ها را می شد حتی در جزئیات دقیق پیدا کرد. این بار سه بازی به پایان فصل باقی مانده بود، گویی میلان یک پله دیگر از نردبانی که بخشی از نشان باشگاه ورونا را تشکیل می دهد، بالا رفته است.

پیولی، که برای اسکالیگری بین سال های 1987 و 1989، هیچ زمانی برای هیچ یک از آن ها نداشت. سرمربی میلان گفت: ما شروع به نوشتن تاریخ خود می کنیم. “و این در زمان حال نوشته شده است.”

برای طولانی ترین زمان، پیولی به دنبال منحرف کردن صحبت در مورد یک عنوان بود، و به روزنامه نگاران یادآوری کرد که تیمش هرگز یک بازیکن مورد علاقه پیش فصل نبود، و اصرار داشت که هدف صرفاً بهبود 79 امتیازی بود که در سال گذشته به دست آورده بود. با این حال، زمانی که پس از 35 بازی مقام اول را به دست می آورید، دیگر چیزی مخفی نیست. از زمانی که اینترناسیونال در پایان ماه گذشته مغلوب بولونیا شد، میلان سرنوشت خود را در دستان خود نگه داشته است.

استفاده از آن عبارت باعث می شود آن را ساده به نظر برساند. برای تیم‌هایی که در صدر سری آ می‌جنگند، سرنوشت برای همیشه روان بوده و هر بار که سعی می‌کنند آن را در چنگ خود بفشارند، بین انگشتانش می‌لغزد. میلان، اینتر و ناپولی به نوبت فرصت‌ها را دور انداخته‌اند: شکست از اسپتیا در اینجا، یک فاجعه دروازه‌بانی در آنجا. از 10 ژانویه تا پایان آوریل حتی یک آخر هفته نبود که هر سه طرف پیروز شوند.

با این حال، در ترکیب میلان، حداقل یک مؤمن واقعی همیشه وجود داشته است. ساندرو تونالی در نوامبر به کوریره دلا سرا گفت که او و هم تیمی‌هایش احساس می‌کردند که می‌توانند اسکودتو را ببرند، حتی در مورد خالکوبی که قصد داشت در صورت مدیریت آن را انجام دهند، صحبت کردند. نمایش فوق العاده ای از اعتماد به نفس از سوی یک جوان 21 ساله که دوره قبلی را روی نیمکت پایان داد.

تونالی همیشه در جاه‌طلبی‌های خود روشن بوده است، و در 10 سالگی نامه‌ای به سنت لوسی می‌نویسد و از او می‌خواهد یک لباس کامل میلان – پیراهن، شورت و جوراب – بنویسد و اینکه آیا روزی به رویای خود برای تبدیل شدن به یک فوتبالیست حرفه‌ای می‌رسد یا خیر. او از برشا جدا شد، از جایی که تقریباً به اینتر ملحق شد، تنها در لحظه ای که باشگاه دوران کودکی اش علاقه نشان داد، به آنها پشت کرد.

اولین فصل او در میلان بسیار پیچیده بود، گاه به گاه درخشش های جادویی برای جبران زمان هایی که او غرق به نظر می رسید کافی نبود. او قربانی مقایسه‌های بی‌فایده بود – او به عنوان آندره‌آ پیرلو بعدی نام‌گذاری شده بود، اگرچه خودش می‌گفت شباهت‌ها با موهای شلخته‌شان ختم می‌شود – اما او همچنین در حال گذراندن یک چیز عادی بود: دردهای فزاینده یک فوتبالیست جوان در حال تطبیق با سطح جدید

این فصل با شروع متفاوت بود، تونالی با قدرت بدنی مطمئن خود در بازی افتتاحیه میلان مقابل سمپدوریا و گلزنی در بازی بعدی، یعنی پیروزی 4-1 مقابل کالیاری، نظرها را به خود جلب کرد. رقابت برای جانشینی در خط هافبکی که فرانک کسیه و اسماعیل بناسر در آن حضور دارند باید سخت باشد، اما او بیش از هر کدام از آنها بازی کرده است.

پیولی چنین توسعه ای را پیامد طبیعی تعهد توضیح داد. او در ماه ژانویه تونالی را به عنوان بهترین استعداد جوانی که تا به حال مربیگری کرده تعریف کرد و گفت: “راز او کاری است که هر روز انجام می دهد”.

تونالی نیز به باشگاه خود وفادار است و داوطلب شد تا در تابستان دستمزد کمتری دریافت کند، زیرا میلان با مسائل مالی مورد نیاز برای تبدیل قرض اولیه خود از برشا به انتقال دائمی دست و پنجه نرم می کرد. او از آن زمان گفته است که امیدوار است برای همیشه بماند. تونالی به کوریره دلا سرا گفت: “من می دانم که برای به دست آوردن این پیراهن چه کار کردم.” “من هرگز مرتکب اشتباه ترک نمی شوم.”

مشاغل طولانی و غیرقابل پیش بینی هستند، اما در اینجا و اکنون تصور اینکه هر یک از طرفین بخواهند یک اتحادیه پربار را از هم بپاشند دشوار است. تلاش میلان برای قهرمانی یک تلاش جمعی بوده است، از بازی فیکایو توموری و پیر کالولو در دفاع میانی که همراه با درخشش مایک میگنان در دروازه، به میلان کمک کرد تا هفت دروازه خود را در هشت بازی بسته نگه دارد تا تصمیم‌گیرندگان بزرگ اولیویه ژیرو. جلو

با این حال، اخیراً این تونالی بوده است که در زمانی که تیمش بیشتر به آن نیاز دارد جادو را ارائه کرده است. او بود که در 24 آوریل در دقیقه 91 گل پیروزی مقابل لاتزیو را به ثمر رساند، درست زمانی که به نظر می رسید میلان در آستانه واگذاری جایگاه اول به اینتر است. و این تونالی بود که یکشنبه شب در مرکز صحنه ورونا قرار گرفت.

بار دیگر میلان در حالی بازی می کرد که اینتر با دو گل عقب افتاده بود و شنبه شب 4-2 امپولی را شکست داد. که نتیجه به طور موقت منتقل شد نراتزوری به رتبه اول

تونالی که روز یکشنبه تولد 22 سالگی خود را جشن می گرفت، فکر می کرد که با برتری زودهنگام ایوان ایلیچ، میلان را به برتری رسانده و پس از یک توپ طولانی از ماگنان، کار را هوشمندانه تمام کرد. بررسی VAR نشان داد که او در ابتدای حرکت در آفساید قرار داشت.

میلان در مبادلات ابتدایی تسلط داشت، و به دنبال غلبه بر ورونای ایگور تودور با پرس زدن بالا در برابر تیمی بود که به خطر انداختن بازیکنانش در موقعیت‌های تک به تک معروف است. اما پس از مردود شدن گل تونالی، این میزبان بودند که در عوض به موفقیت دست یافتند: داویده فاراونی در پایان یک حرکت تیمی خوب به خانه رفت.

فتالیسم به راحتی می توانست در شهری که قبلاً میلان را محکوم کرده بود، جا بیفتد. در عوض، تونالی در وقت‌های مصدوم نیمه اول بازی را به تساوی کشاند و برای موقعیتی که رافائل لیائو یک سانتر کوتاه را به یک محوطه شلوغ شش قدمی وارد کرد، برای تبدیل ضربه‌ای به دروازه حریف مبارزه کرد. با گذشت چهار دقیقه از نیمه دوم، آن بازیکنان دوباره با هم ترکیب شدند و نتیجه مشابهی داشتند.

هر گونه ارواح ماندگار شکست های گذشته از ساختمان بیرون آورده شد. تقریباً نیمی از 30000 هوادار حاضر برای تشویق تیم میهمان آمده بودند و آنها قبل از پایان گل سوم را دریافت کردند، آلساندرو فلورنزی تعویضی که از دفاع راست به میدان رفت تا پایانی رعد و برق فراتر از لورنزو مونتیپو بفرستد.

جشن‌ها در تمام وقت پرشور اما سنجیده بود – بازیکنان میلان می‌دانند که هنوز دو حریف دیگر بین آنها و خط پایان وجود دارد. روز یکشنبه آتالانتا می آید، که ممکن است درخشان ترین فصل خود را در خاطرات اخیر تجربه نکند، اما همچنان حریفی خطرناک در تعقیب یک مکان اروپایی است.

با این حال، پیولی این حق را داشت که یک لحظه در مورد کار دیگری که به خوبی انجام شده بود فکر کند. او گفت که شناخت بهتر بازیکنانش در طول فصل به او این امکان را داده است که یک برنامه بازی برنده را تنظیم کند و درک کند که می تواند از تونالی، که در 31 بازی لیگ فقط دو بار گلزنی کرده است، بخواهد تا در برابر حریفانی که می خواهند نزدیک به دروازه بازی کند. فضاهایی را برای بهره برداری باقی بگذارید.

پیولی گفت: من عاشق بازیکنانم هستم. یک احساس خطرناک برای برخی، در ورونا. اگرچه ظاهراً برای این تیم میلان نه.