طالبان به همه زنان دستور می دهد که برقع بپوشند در آخرین ضربه به آزادی | افغانستان

طالبان به همه زنان دستور داده است که صورت خود را در ملاء عام در افغانستان بپوشانند، این آخرین محدودیت گسترده توسط دولت است که حق زنان را برای سفر در مسافت های طولانی به تنهایی، کار خارج از مراقبت های بهداشتی یا تحصیلی و دریافت تحصیلات متوسطه سلب کرده است.

این فرمان در چرخشی ظالمانه بستگان و کارفرمایان زنان را مجری قرار می دهد. اگر چهره آنها در انظار عمومی دیده شود، “سرپرست” مرد آنها جریمه و سپس زندانی می شود. اگر زنی که بدون پوشش بیرون می رود، یا بستگان او برای دولت کار می کنند، باید اخراج شوند.

پیشنهاد می‌کند که زنان در صورت امکان به هیچ وجه خانه‌های خود را ترک نکنند، و گفت که این «بهترین گزینه برای رعایت حجاب شرعی است»، که اساساً سنت‌های افراطی بخش‌های محافظه‌کار مناطق روستایی را بر همه زنان تحمیل می‌کند.

«حجاب برای همه زنان با وقار افغانستان ضروری است و بهترین حجاب چادری است [the burqa]به گزارش آسوشیتدپرس، شیرمحمد، یکی از مقامات معاونت و فضیلت در کنفرانسی در کابل گفت، که بخشی از سنت ماست و قابل احترام است. زنانی که خیلی پیر یا جوان نیستند، باید صورت خود را بپوشانند، مگر چشم.

برقع همه جانبه، سنتی در افغانستان، به زنان اجازه می دهد که فقط از طریق یک توری کوچک ببینند. جایگزین نقاب است که صورت را می پوشاند اما چشم ها را نمی پوشاند. در حالی که تقریباً تمام زنان بالغ در افغانستان نوعی حجاب دارند، بسیاری در شهرها فقط موهای خود را می پوشانند.

آخرین محدودیت ها بر زنان، بخشی از سیستم کنترلی که فعالان به عنوان «آپارتاید جنسیتی» به آن حمله کرده اند، احتمالاً تلاش طالبان برای به رسمیت شناختن و حمایت بین المللی را به عقب می اندازد، زیرا کشور با بحران اقتصادی و گرسنگی گسترده دست و پنجه نرم می کند.

شهرزاد اخبار، رئیس پیشین کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان که اکنون در خارج از کشور در تبعید زندگی می کند، در توییتر خود نوشت: «جهان نظاره گر درد ما، آپارتاید، استبداد کامل است.

“درد و اندوه بسیار برای زنان کشورم، قلب من در حال انفجار است. اینهمه نفرت و خشم علیه طالبان، دشمنان زنان، مجریان آپارتاید جنسیتی، دشمنان افغانستان و بشریت».

وزارت خارجه گفت که طالبان نمی توانند به شناسایی بین المللی یا پایان دادن به تحریم های اعمال شده در زمانی که گروهی شورشی بودند که حملات انتحاری منظمی را انجام می دادند که تلفات سنگینی از غیرنظامیان را به همراه داشت، امیدوار بودند، اگر به تعهدات خود در مورد حمایت از زنان عمل نکنند.

یک سخنگوی گفت: “مسئولیت آنچه در افغانستان اتفاق می افتد با طالبان است.” ما آنها را با اعمالشان قضاوت خواهیم کرد، نه گفتارشان. اگر آنها خواهان پذیرش بین المللی هستند، باید به تعهدات و تعهدات خود به ویژه در مورد حقوق زنان و دختران عمل کنند.»

این گروه قول داده بود که طی دو دهه از زمانی که افغانستان را به عنوان یک حکومت دینی وحشیانه و فقیر در اواخر دهه 1990 اداره می کرد، تغییر کرده است، جایی که زنان تقریباً از هرگونه کار و تحصیل محروم بودند.

اما از زمان به قدرت رسیدن در آگوست گذشته، محدودیت‌های شدید فزاینده بر حقوق زنان نشان می‌دهد که تعهد، شعاری بود که برای تضمین خروج نیروهای آمریکایی طراحی شده بود، همانطور که بسیاری از فعالان در آن زمان هشدار دادند.

شاید دردناک ترین چرخش ناگهانی در ماه مارس در بازگشایی مدارس متوسطه دخترانه بود که شش ماه از زمان به قدرت رسیدن طالبان تعطیل شده بود. وقتی تندروها به آنها دستور دادند که به خانه برگردند، دانش‌آموزان به کلاس برگشته بودند، پشت میزهای خود و آماده یادگیری بودند. خیلی ها با هق هق رفتند.

هدر بار، معاون مدیر حقوق زنان در دیده بان حقوق بشر، گفت: «این باید در نهایت به آخرین ذرات گمانه زنی درباره «طالبان 2.0» پایان دهد. «استراتژی اجبار مردان برای اعمال فشار بر خویشاوندان خود به‌ویژه آزاردهنده است، زیرا به این معناست که زنان حتی نمی‌توانند درباره خطراتی که قرار است متحمل شوند، تصمیم بگیرند.

یکی از سؤالات بزرگ این است که دنیا در این مورد چه می کند؟ ما از اوت گذشته منتظر بوده ایم تا ببینیم جامعه بین المللی چه واکنشی نشان می دهد و هیچ چیز جدی و منسجمی ندیده ایم. این امر به ویژه از سوی چندین کشور که مدعی «سیاست خارجی فمینیستی» هستند، ناامیدکننده است.

طالبان همچنین از تظاهرات زنان جلوگیری کرده است و بسیاری از فعالان سابق، روزنامه نگاران، اعضای نیروهای امنیتی و دیگر زنان برجسته ماه ها پس از چندین حمله و قتل مخفی شده اند.

حسینه صافی، وزیر سابق امور زنان، گفت که اگرچه حکم جدید نگران کننده است، اما بسیاری از زنان نگرانی های جدی تری دارند. زنان به شدت نگران تحرک، تحصیل و سلامت، امنیت مشارکت و امنیت خود هستند.»