ریکاردو آلارکون، دیپلمات و کاسترو محرم، در ۸۴ سالگی درگذشت

ریکاردو آلارکون، که زمانی دیپلمات برجسته کوبا، سومین کمونیست قدرتمند کوبا پس از فیدل کاسترو و برادرش رائول و برجسته ترین سازش دهنده کشورش با ایالات متحده بود، روز شنبه در هاوانا درگذشت. او 84 سال داشت.

وزارت خارجه کوبا درگذشت وی را اعلام کرد. هیچ دلیلی مشخص نشد.

از سال 1966 تا 1978 و دوباره از 1990 تا 1991، آقای آلارکون نماینده کوبا در سازمان ملل بود. او مدتی به عنوان نایب رئیس مجمع عمومی و به مدت دو ماه رئیس شورای امنیت بود.

او در سال 1992 به عنوان وزیر امور خارجه منصوب شد و از سال 1993 تا 2013 رئیس مجلس ملی کوبا بود، یک نهاد قانونگذاری که معمولاً از دستور کار رئیس جمهور کاسترو پیروی می کرد.

آقای آلارکون که به زبان انگلیسی مسلط بود و به خاطر پیراهن‌های سفید گوایابرا و سیگارهای کوهیبا شهرت داشت، در مذاکراتی که به مهاجرت غیرقابل کنترل هزاران پناهنده کوبایی به فلوریدا با قایق‌های شلخته پایان داد، زمانی که دولت کلینتون در سال 1994 با صدور 20000 ویزا موافقت کرد، به چهره‌ای آشنا تبدیل شد. سالانه به مهاجران کوبایی.

در سال 2000، او نقش مهمی در مهندسی بازگشت الیان گونزالس جوان رانده شده از اقوام در میامی به پدرش در کوبا پس از یک جنگ حقوقی شدید هفت ماهه داشت. این پسر که در آن زمان حدود 5 سال داشت، با یک لاستیک کامیون در فورت لادردیل فرود آمد و پس از غرق شدن مادرش و ده ها نفر دیگر که در حال فرار از کوبا بودند در یک گذرگاه ناکام از اقیانوس در تنگه فلوریدا غرق شدند.

نقش آقای آلارکون در پرونده گونزالس و موفقیت او حدود یک دهه بعد در آزادی پنج جاسوس کوبایی که متهم به نفوذ در گروه‌های پناهجویان ضد کاسترو در فلوریدا بودند، مقدمه‌ای برای عادی‌سازی نهایی روابط دیپلماتیک بین دو کشور بود. ایالات متحده و کوبا.

با وجود موفقیت او به عنوان یک مذاکره کننده، آقای آلارکون در دفاع از ایدئولوژی کشورش و محکوم کردن ایالات متحده تهاجمی بود.

او در سال 2006 به گاردین گفت: «آمریکایی‌ها در اوایل سال 1959 گفتند که آقای کاسترو از حمایت اکثریت قریب به اتفاق مردم برخوردار است.» «آنها مجبور بودند این حمایت را با انکار پول و صادرات برای ایجاد گرسنگی و بیکاری تضعیف کنند. رنج عظیمی که مردم را چنان منزجر می‌کند که خواهان تغییر هستند.»

او افزود: «از نظر من، نقطه شروع این است که دموکراسی باید با تعریف پریکلس آغاز شود – که جامعه به نفع اکثریت است – و نباید از بیرون تحمیل شود.»

ویلیام ام. لئوگراند، استاد دولت در دانشگاه آمریکایی در واشنگتن، آقای آلارکون را در ایمیلی به عنوان “حامی و مدافع خستگی ناپذیر “انقلاب” توصیف کرد که “در تعاملات خود با ایالات متحده هرگز در انقلاب تزلزل نکرد. اعتقاد به این که یک رابطه عادی تر به نفع هر دو کشور خواهد بود – و امکان پذیر بود.

اما تئودور هنکن، استاد جامعه‌شناسی در کالج باروخ در دانشگاه سیتی نیویورک، همچنین از طریق ایمیل اضافه کرد که آقای آلارکون «در سیستمی که مردم آن قدرتی ندارند که از رهبران منتخب خود پاسخگو باقی بمانند بسیار راحت است. به آنها.”

Ricardo Alarcón de Quesada در 21 مه 1937 در هاوانا در خانواده ای به دنیا آمد که از طبقه متوسط ​​بالا توصیف می شود.

او در سال 1954 وارد دانشگاه هاوانا شد و به‌عنوان رهبر فدراسیون دانشجویان و اتحادیه کمونیست‌های جوان، حمایت دانشجویان شهری از انقلاب را به عنوان یک غیرنظامی سازماندهی کرد، در حالی که برادران کاسترو و چه گوارا در جنگ چریکی در سرزمین‌های ریشه‌دار آمریکایی می‌جنگیدند. دیکتاتور مورد حمایت فولخنسیو باتیستا.

آقای آلارکون با مدرک دکترا در فلسفه و علوم انسانی فارغ التحصیل شد و در ۲۵ سالگی به عنوان مدیر بخش آمریکای وزارت خارجه کوبا منصوب شد. چهار سال بعد، او به عنوان سفیر در سازمان ملل منصوب شد و در آنجا به عنوان رئیس کمیته اعمال حقوق مسلم مردم فلسطین نیز خدمت کرد.

او همچنین تا سال 2013 عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست کوبا بود. نزدیک‌ترین دستیار او یک سال قبل دستگیر و به اتهام جاسوسی متهم شده بود، و بنا بر گزارش‌ها، او به دلیل اینکه به فیدل کاسترو وفادار شناخته می‌شد و نه به عنوان یک وفادار به فیدل کاسترو شناخته می‌شد. معتمد رائول کاسترو که در سال 2008 قدرت را به دست گرفته بود.

او با مارگاریتا پریا مازا ازدواج کرد که در سال 2008 درگذشت. اطلاعاتی در مورد بازماندگان بلافاصله در دسترس نبود.

یکی از شاگردان آقای آلارکون، معاون وزیر امور خارجه جوزفینا ویدال، در توییتر خود نوشت: «برای ریکاردو آلارکون دی کوئسادا، استاد دیپلمات‌های نسل ما، ما همیشه احترام عمیق، تحسین و محبت بی‌پایان را حفظ خواهیم کرد.»