هیچ مکثی برای فکر کردن وجود ندارد زیرا ویارئال با طوفان قرمز بی امان روبرو می شود | لیگ قهرمانان

Vیک دایک به کوناته برگشت به ون دایک به تیاگو و در یک لحظه تیاگو رفت و او آن را به فابینیو فابینیو داد و به رابرتسون داد و او در حال دویدن است وای خدا او دارد می دود و دیاز دارد می دود هندرسون دارد می دود. از چشم تو اما رابرتسون در حال بریدن است و فاصله زیادی بین خوان و پائو وجود دارد، بنابراین شما آن را ببندید، اما حالا مانه آزاد است و رابرتسون با عبور از دیاز به دنبال آن می رود به علاوه چند پیراهن قرمز دیگر این است که مانه و توپ برای یک گل تمام می شود- لگد بزنید و نفس بکشید بالاخره می توانید نفس بکشید. اوه مسیح، آیا آن جوتا آماده می شود؟

این، تا آنجایی که حتی می توانید آن را بیان کنید، تجربه رویارویی با لیورپول در بهترین حالت است: فوتبال بدون علائم نگارشی یا مکث برای فکر کردن، جریان سرگیجه آور هوشیاری، یک بازجویی سریع که به سختی می توانید آن را پردازش کنید، چه رسد به اینکه شروع به دنبال کردن کنید. 16 سال طول کشید تا ویارئال به دومین نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسید و کمی بیش از دو دقیقه طول کشید تا آنها آن را از دست دادند. به احتمال زیاد ممکن است حتی سریع‌تر از آن احساس شود: فقط یک تاری تکان‌دهنده رگه‌های قرمز، صدای آهنگ‌های پیروزمندانه و طعم خون که از ریه‌های شما بلند می‌شود، احساس دور بودن از خانه و کاملاً خارج از محل.

تیم Unai Emery تقریباً همه چیز را درست در اینجا انجام داد. آنها بدنی، منظم، منظم و در استراتژی خود روشن بودند. در مقابل یک تیم معمولی، احتمالا به اندازه کافی خوب بود. و برای 45 دقیقه اینجا، لیورپول بود خیلی معمولی اما پس از آن انفجار ابر، غرش رعد و برق و رعد و برق آمد، سیلابی که کمتر طرف روی این سیاره قادر به زندگی با آن است.

صحبت های قبل از این بازی در مورد نیاز به یک عملکرد محکم، کارآمد و حرفه ای در لیورپول بود. شاید خیلی زیاد. حتی در مقابل حریفان کوچکتر و ضعیفتر، لیورپول همیشه در بهترین حالت خود بوده است، زمانی که با تقوای خاص، حس ماموریت و ذوق جادویی القا شده باشد. تنها زمانی که به نظر می رسید آن ها به این نتیجه رسیده بودند که این نیمه نهایی لیگ قهرمانان است و نه بازی دوشنبه شب مقابل ولوز، توانستند کثیفی و خشم لازم را جمع آوری کنند و دو گل ممکن بود بیشتر از این باشد.

و با وجود تمام شباهت های ظاهری، این یک نوع بازی کاملاً متفاوت از دربی مرسی ساید یکشنبه بود. ویارئال دمدمی مزاج و محتاط و بدبین بود، اما توپ را نیز می خواست. دنی پارخو، جیووانی لو سلسو، اتین کاپو: این هافبک‌هایی نیستند که به سادگی راضی باشند و به بهترین‌ها امیدوار باشند. چهار پشتی آنها آنقدر شجاع بود که حریفان را به سمت خود بکشاند و راه خود را از خطر دریبل کند. و بنابراین، مالکیت 26 درصدی ویارئال کمتر معیاری برای سنجش جاه طلبی آنها بود تا ماشین پرس بی رحم لیورپول.

لحظه ای در نیمه اول وجود داشت که پرویس استوپینان روی یک پرتاب تردید کرد و از چهار طرف زمین هو شد. اما او سعی نمی کرد زمان را تلف کند. او نمی‌توانست گزینه مناسبی را در میان پیراهن‌های قرمز ببیند. ویرجیل ون دایک و ابراهیما کوناته که به طور فزاینده ای نفوذناپذیر بود، همه چیز را در عقب پاک کردند. و حتی زمانی که ویارئال یک بازی نیمه باز انجام داد، فابینیو با تکل در آنجا بود، نه فقط توپ را می گرفت، بلکه تمام حافظه توپ را در اختیار داشت، تا جایی که دیگر نمی توانید مطمئن باشید که آیا هرگز آن را داشته اید یا خیر.

با درب پشتی که محکم قفل شده بود، تنها نکته جالب واقعی این بود که آیا لیورپول می تواند راهی برای عبور پیدا کند یا خیر. و حتی در میان ناامیدی های نیمه اول، به نظر می رسید که درصدها همیشه طرفدار آنها باشد. سرعت خیلی زیاد بود، عکس‌ها از همه زوایا می‌بارید. پاس منحرف شده از جردن هندرسون که اولین گل لیورپول را به ارمغان آورد، صرفاً یک امر اجتناب ناپذیر عددی بود: اگر 291 پاس به یک سوم پایانی انجام دهید، به احتمال زیاد از یکی از آنها استراحت خواهید کرد.

درست 133 ثانیه بعد، محمد صلاح در سادیو مانه بازی می کرد تا پیروزی را تضمین کند. و حتی اگر برای یافتن ریتم خود بیشتر بازی طول کشید، اما در اینجا امنیت و اطمینانی برای لیورپول وجود داشت که در تضاد ظریف با بسیاری از مبارزات اخیر اروپایی آنها قرار دارد. از چلسی گرفته تا المپیاکوس، میلان در سال 2005 تا بارسلونا در سال 2019، بسیاری از قهرمانی های لیورپول در اروپا بر اساس حملات متهورانه در برابر شانس ها ساخته شده اند. پیشتاز به ندرت به این راحتی برای آنها پیش آمده است، اما این روزها لیورپول پیشتاز، پیشتاز و تاج و تخت است. هواداران دیگر نه به امید بلکه در انتظار به آنفیلد می آیند. این نشانه دیگری بود که نشان می‌دهد تیم یورگن کلوپ دیگر به این انتظارات سر تعظیم نمی‌کشد، بلکه بر اساس آن زندگی و پیشرفت می‌کند.

و بله، این کراوات ممکن است فقط نیمه کاره باشد. اما حتی با وجود مزیت خانگی، شما احساس می کنید که خاطرات این مصیبت بیداری برای ویارئال بسیار واضح و قدرتمند خواهد بود. با وجود همه پیشرفت‌های تکان‌دهنده‌شان در رقابت‌های امسال، در اینجا دقیقاً شبیه آنچه بودند به نظر می‌رسند: یک باشگاه کوچک در شهر کوچک در آرواره‌های یک طوفان ناخدا.