فوتبال به چیزی بیش از یک تنظیم کننده جدید نیاز دارد تا آن را از دست خودش نجات دهد | فوتبال

آ15 سال پیش، یک فیلم کوچک درباره یک روز از زندگی یک پستچی ساختم. این یک شروع اولیه بود. همانطور که به او کمک کردم تا کیفش را مرتب کند، درباره فوتبال گپ زدیم. او هوادار چلسی بود. پرسیدم که آیا او بلیط فصلی در استمفورد بریج دارد یا خیر. نگاهی که به من شلیک کرد را هرگز فراموش نمی کنم. مثل این بود که پرسیده بودم چه نوع فراری سوار شده است. او گفت: “من نمی توانم بروم و چلسی را ببینم.” “من یک پستچی هستم.”

بنابراین اینجا ما یک باشگاه فوتبال داشتیم که متعلق به یک روسی فوق العاده ثروتمند بود که یک مرد معمولی کارگر را قیمت گذاری می کرد. اینجا، قبل از طلوع صبح در یک دفتر مرتب سازی، جایی در پراکندگی سخاوتمندانه جنوب لندن، این ناهنجاری کاملاً احساس می شد. در فوتبال، ما همیشه واژگانی از کلیشه‌های آماده داریم. الان به یکی رسیدم که با خودم گفتم: خدای عزیز، بازی تمام شد.

این مقصر همه چیز رومن آبراموویچ نیست. هر چقدر هم که دستاوردهای او غیرقانونی باشد، او مستقیماً مقصر قیمت گذاری بسیاری از هواداران عادی فوتبال توسط باشگاه های بالا و پایین کشور نیست. اما ورود او به بازی، خط خطای اصلی مشکل فوتبال حرفه ای را برجسته می کند: باشگاه ها نمی توانند راهی برای زندگی در حد توان خود پیدا کنند. این منجر به ناامیدی می شود، که همیشه به اقدامات ناامیدکننده منجر می شود. و این مستلزم درگیر شدن هر نوع ناامیدی است.

چه اهل فوتبال باشید و چه نباشید، از توجه شما دور نمی ماند که برخی از مالکان این باشگاه های فوتبال نسبت به آنها ابهام دارند. بسیاری از آنها از نظر اخلاقی مشکوک هستند. دیگران آشکارا بی کفایت هستند برخی از باشگاه ها مالکانی دارند که هم بدبین و هم ناامید هستند، در واقع ترکیبی وحشتناک.

سه مقام فوتبال انگلیس – لیگ برتر، لیگ فوتبال انگلیس و اتحادیه فوتبال – هر کدام آزمایش های خاص خود را برای مالکان و مدیران داشته اند. آنها به گونه ای طراحی شده اند که ثابت کنند صاحبان بالقوه برای کار مناسب و مناسب هستند. هنوز مشخص نیست که چقدر برای رد شدن در این آزمون نا مناسب یا نامناسب بوده اید. در واقع یک نوار پایین است.

اکنون دولت با طرح هایی برای تنظیم کننده مستقل فوتبال انگلیس یا Iref وارد عمل شده است – ببینید آنها در آنجا چه کردند؟ باهوش! اکنون این بر عهده Iref خواهد بود که از “uns” اشتباه جلوگیری کند. من پیشنهاد خود را برای اولین سوالی که ایرف باید از هر مالک احتمالی باشگاه فوتبال بپرسد، ارائه می کنم. به این صورت است: آیا می خواهید صاحب یک باشگاه فوتبال شوید؟ اگر پاسخ مثبت است، می ترسم به آنها در نشان داده شود، زیرا به احتمال زیاد آنها یا دیوانه هستند یا بد. نه مناسب و نه مناسب

هیچ دلیل منطقی مالی برای داشتن یک باشگاه فوتبال وجود ندارد. هر چقدر هم که درآمد آن زیاد باشد – چه از معاملات حقوق تلویزیونی یا سایر فعالیت های تجاری – همه آن، یا معمولاً بسیار بیشتر از همه آن، به جیب بازیکنان و عوامل آن ها ختم می شود. سطح فوق‌العاده بدهی‌هایی را که حتی بزرگ‌ترین باشگاه‌های جهان نیز جمع‌آوری کرده‌اند، چگونه توضیح می‌دهید: منچستریونایتد، حدود 500 میلیون پوند پول نقد. بارسلونا، بیش از یک میلیارد پوند. چه نوع شخص یا کشوری بخشی از این مشاغل را می خواهد؟ هر چقدر بدهی ها هوشمندانه باشند، بدهی بدهی است.

بنابراین اگر باشگاهی را برای پول درآوردن نمی‌خرید و مطمئناً ضرر خواهید کرد، حتماً به دلایل دیگری این کار را انجام می‌دهید. این می تواند به این دلیل باشد که شما یک فرد بزرگ هستید که عاشق باشگاه یا به طور کلی فوتبال است و می خواهید کار درست را انجام دهید. اگر چنین است، عالی است. اما اگر اینطور نیستید، مطمئن نیستم که Iref یا هر کس دیگری می‌تواند در این مورد چه کاری انجام دهد.

امثال ذخایر روسی و چینی، و کشورهای نفت خیز با سوابق حقوق بشری کمتر از حد مطلوب، همیشه دارای ثروتی برای وسوسه کردن مالکان برای فروش خواهند بود. هواداران در نهایت چشم خود را بر روی هر چیزی غیر از موفقیتی که آن پول می تواند برای باشگاه های محبوبشان به ارمغان بیاورد، می بندد.

اگر مالک باشگاه شما بخواهد آن را به قیمت، فرض کنید، 250 میلیون پوند بفروشد، و آنها یک خریدار دارند که می خواهد 250 میلیون پوند برای آن به آنها بدهد، من نمی توانم ببینم که کل تیم ایرف های کارت قرمز چگونه هستند. جلوی این اتفاق را بگیرد هرکسی که می‌خواهد آن 250 میلیون پوند را شلوار کند، یا قصد دارد 250 میلیون پوند خرج کند، بسیار بیشتر از ایرف یا هر کس دیگری برای وکالت خرج خواهد کرد تا معامله را به پایان برساند.

پیشنهادهای ایرف برای دور نگه داشتن بدها به اندازه کافی مفصل است. آنها آن را “تست یکپارچگی” می نامند – علامت نقل قول آنها، نه من. استفاده از کلمه صداقت بازتاب بحث بی پایان در بازی در مورد قوانین هندبال است. از داوران خواسته می شود تصمیم بگیرند که آیا بازی هندبال “عمدی” بوده است یا خیر. چگونه می توانند بدانند؟ مطمئناً فقط بازیکنی که در انتهای دست مورد نظر قرار دارد می تواند به آن پاسخ دهد. بین آنها و خدایشان است، اگر یکی داشته باشند. به ما گفته می شود که یک رگولاتور با استفاده از نظر کارشناسان یک قضاوت کلی مبتنی بر شواهد انجام می دهد تا ارزیابی کند که آیا مالک یا مدیر نگهبان مناسب یک باشگاه است یا خیر.

برایشان آرزوی سلامتی دارم در اینجا دو سؤال است که من به طور جدی فکر می کنم آنها باید از هر مالک احتمالی بپرسند. 1) آیا از این قدردانی می کنید که وقتی کار به میان می آید، هرگز نمی توانید واقعاً صاحب یک باشگاه شوید؟ اسناد قانونی هر چه می گویند، از نظر اخلاقی شما صرفاً نگهبان باشگاه هستید و موظف به دوست داشتن و گرامی داشتن آن برای نسل بعدی هستید. 2) وقتی ادامه می دهید، آیا قدردانی می کنید که نمی توانید باشگاه را همانطور که می خواهید به بالاترین پیشنهاد دهنده بفروشید؟ نه، شما باید با هرکسی که می‌تواند به اندازه شما با پشتکار از آن مراقبت کند، بروید.

این ممکن است قیمت بلیط را برای کارکنان پستی معمولی شما مقرون به صرفه نکند، اما ممکن است بسته بندی نامطلوب را ارسال کند.