چرا بازیکنان نباید در مورد مسائل داوری در اتحادیه راگبی ساکت شوند | اتحادیه راگبی

به The Breakdown، خبرنامه هفتگی (و رایگان) اتحادیه راگبی آبان نیوز خوش آمدید. در اینجا گزیده ای از نسخه این هفته است. برای دریافت نسخه کامل هر سه شنبه، کافیست ایمیل خود را در زیر وارد کنید.

اگر ارزش‌های بسیار تحسین‌شده اتحادیه راگبی به‌عنوان دستور نوشته می‌شد، «از داور بد نگویید» مهمترین آنها خواهد بود. این ممکن است گاهی اوقات تقدس‌آمیز باشد، اما داور باید با نهایت احترام برخورد شود و جایی برای انتقاد وجود ندارد، هر چقدر هم که توجیه شود. برای بسیاری، این سنگ بنای ورزش است، اما، مانند بسیاری از بازی ها، شروع به احساس کهنه شدن کرده است.

این موضوع اخیراً در نیوزلند شعله ور شده است، زیرا دو بازیکن ارشد آل بلک، آردی ساوه و آرون اسمیت، جرات زیر سوال بردن تصمیمات داوری در مصاحبه های بعد از بازی را داشتند. هیچ‌کدام از آنها چیزی که مستلزم تحقیقات بیشتر توسط مقامات باشد، نگفته‌اند، اما این موضوع مانع از فعالیت اتحادیه نشده است، همانطور که مدیر تیم نیوزلند، کریس لندروم، فاش کرد: “ما موضوعات خاصی را در مورد نظرات پس از بازی با تیم‌ها مطرح کرده‌ایم.” کافی است که بگوییم دفعه بعد که Savea یا Smith کمی بعد از مسابقه مصاحبه می‌شوند، بعید به نظر می‌رسد که در آینده نزدیک باشند.

در نیمکره شمالی نیز این یک موضوع مداوم است. استاندارد داوری در مسابقات قهرمانی راگبی متحد بسیار بد است، به طوری که تاپه هنینگ، رئیس مسئولین مسابقه، اخیراً میزبان یک کنفرانس مطبوعاتی بود و از داوران اروپا و آفریقای جنوبی خواستار صبر و شکیبایی شد و اشتباهاتی را که با تفاسیر متفاوت داوران در اروپا و آفریقای جنوبی مرتکب شده بودند اعتراف کرد. حداقل بخشی از مشکل

در لیگ برتر، دیدن بازیکنانی که این روزها برای گفتگوی پشت سر هم راهپیمایی می‌کنند، منظره‌ای آشناتر است و ظاهراً اتحادیه فوتبال راگبی مشتاق است تا انتقادات یا آنچه را که به عنوان سوءاستفاده تلقی می‌کند، سرکوب کند. دو اتفاق مهم شامل مجازات مدیر راگبی نورث همپتون، کریس بوید، به دلیل اظهار نظر در مورد داور آدام لیل در ژانویه و توبیخ اوایل فصل آنتونی واتسون به دلیل توئیتی در مورد تصمیم در شکست باث توسط واسپ ها است. هیئت انضباطی ناظر بر پرونده واتسون در ماه نوامبر از اتحادیه داوران فوتبال راگبی، که نگرانی‌ها را در مورد کمبود شدید مسئولان مسابقات در سطح مردمی پس از تعلیق اجباری همه‌گیری نشان داد، شنیده شد. این موضوعی است که RFU به شدت به آن توجه می کند زیرا اعداد در حال کاهش است و به قول قدیمی ها هیچ بازی بدون داور وجود ندارد.

علاوه بر این، همین هفته گذشته وین بارنز یک سخنرانی پرشور و شیوا در ناهار سالگرد باشگاه نویسندگان اتحادیه راگبی ایراد کرد که به موضوع انتقاد و سوء استفاده از مقامات پرداخت و وضعیت اسفناک نیک بری، داور استرالیایی مورد انتقاد راسی اراسموس در تابستان گذشته در بریتانیا را برجسته کرد. تور شیرهای ایرلندی در آفریقای جنوبی. لازم به ذکر است که اراسموس به طور قابل توجهی از حد مجاز فراتر رفته است، اما او به همان اندازه طرفداران زیادی دارد که احساس می کنند او کاملاً حق دارد که ناامیدی خود را ابراز کند.

اندکی پس از سخنرانی بارنز، لارنس دالاگلیو درخواستی از صمیم قلب کرد و از نهادهای حاکم خواست تا شهرت بازی را بالا ببرند و به عدم وجود نام های فوق ستاره در این ورزش اشاره کرد. با این حال، تنها در صورتی می توان به این هدف دست یافت که به بازیکنان اجازه داده شود نظر خود را بیان کنند. نکته کلیدی این است که بین بازیکنان و مربیان پر سر و صدا و سرسخت تمایز قائل شوید، زیرا جلوگیری از رک بودن آنها مسیر خطرناکی است در زمانی که ورزش برای آن افراد ناامید است که خود را ابراز کنند.

این بدان معنا نیست که آنها فقط می توانند شخصیت خود را با سرزنش داوران نشان دهند، اما اغلب در اتحادیه راگبی این احساس به نظر می رسد که بازیکنان برای خشک شدن آویزان شده اند. تلاش برای از بین بردن انتقاد سازنده یا موجه از مقامات به طور کامل، اقدامی استبدادی است. اشتباه کردن امری انسانی است و همه اینها، اما همانطور که بازیکنان از عواقب مجازات‌های سخت‌تر برای تکل‌های بالا رنج می‌برند – همانطور که با هجوم کارت‌های قرمز اخیر مشاهده شد – وقتی حاشیه‌ها بسیار کم است، داوران نیز باید پاسخگو باشند.

اگر بازیکنانی که علیه مقامات رسمی صحبت می کنند بیشتر اتفاق می افتد، رسانه های اجتماعی به هواداران این پلت فرم را برای تخلیه طحال داده اند. یعنی متأسفانه به این زودی از بین نمی‌رود، اما راه‌هایی وجود دارد که این ورزش می‌تواند به خود کمک کند، زیرا برای بخش بزرگی از مردم راگبی منصف‌تر، انتقاد از سردرگمی ناشی می‌شود. به عبارت دیگر، موضوع کمتر این است که آنها با یک تصمیم خاص مخالف هستند، بیشتر این است که نمی فهمند چرا آن تصمیم گرفته شده است.

حادثه مربوط به کالوم گرین و جو مارلر در روز شنبه را به عنوان مثال در نظر بگیرید. گرین مدت کوتاهی قبل از وقفه پیروزی هارلکین ها بر لستر با سر مارلر تماس گرفت، اما در نهایت بارنز، با مشورت تام فولی TMO، تصمیم گرفت که وسیله نقلیه توسط هم تیمی اش الکس دامبرانت تحت فشار قرار گرفته یا “شتاب” گرفته شده است. جرمی که باید مجازات شود نتیجه نهایی یک پنالتی لستر بود.

تماشاگران در خانه مطلع شدند که راگبی جهانی در تلاش است تا بازیکنانی را که توسط هم تیمی‌هایشان به سمت تماس سوق داده می‌شوند سرکوب کند و یک حادثه مشابه ساعاتی بعد در درگیری قهرمانی راگبی متحد بین شارک‌ها و لینستر رخ داد. بینندگان همچنین از مکالمه ای که بین بارنز و فولی صورت گرفت – به همان اندازه آموزنده و مختصر – آگاه بودند.

با این حال، کسانی که در استادیوم بودند، عاقل تر نبودند. لیگ برتر راگبی اذعان کرده است که باید در توضیح “چرا” در تصمیم گیری خود، با استفاده از مثال شکست اخیر ایلینگ در ارتقاء به سطح برتر، بهتر عمل کند. شخصیت‌های ارشد نیاز به توضیح بهتر استدلال، برای نشان دادن کارکرد آن را تصدیق می‌کنند، اما همین منطق را می‌توان در تصمیم‌گیری‌های درون زمینی نیز به کار برد و به نظر نمی‌رسد که زیاد از آن‌هایی که در استادیوم هستند بخواهیم سطح یکسانی داشته باشند. اطلاعات به عنوان کسانی که در تلویزیون تماشا می کنند. انتقاد، چه از سوی بازیکنان، مربیان و یا طرفداران هرگز متوقف نخواهد شد، اما درک و توضیح اینکه چرا تصمیم‌ها گرفته می‌شوند، ممکن است به تمایز بین موارد منطقی و بی‌ادبانه کمک کند.