روملو لوکاکو از حاشیه نظاره گر فروپاشی لیل توسط چلسی است | لیگ قهرمانان

استامفورد بریج مکانی واضح، شفاف و پرهیاهو در شروع بازی اول مرحله یک شانزدهم نهایی بود، هوا با انرژی آرامش بخشی در اواسط هفته زیر آن نورهای سفید کم رنگ ترق می کرد. و در 90 دقیقه بعد دو اتفاق افتاد.

ابتدا آن حس اجتناب ناپذیر آشفتگی گسترده تر وجود داشت. چه مناسبت عجیب و غم انگیزی بود برای بی‌معناترین ورزش جهان، چرخشی دیگر به عنوان فروشنده هات داگ در پس‌زمینه تاریخ، توریستی هولناک در خط مقدم رویدادهای جهانی.

در وقت ناهار نام رومن آبراموویچ در مورد مجالس پارلمان پخش شده بود، نخست وزیر بریتانیا اصرار داشت (به اشتباه، بعداً پس گرفته شد) که تحریم ها از قبل علیه مالک چلسی اعمال شده است. تا اواخر عصر، این موضوع از دریچه فوتبال اواسط هفته به دیدار قهرمانان انگلیس و فرانسه در لیگ قهرمانان اروپا تحت حمایت گازپروم ترجمه شد، با حس اجتناب ناپذیری از انگشتان در هم تنیده در اطراف این مناسبت.

در اواسط آن مثل همیشه یک بازی فوتبال شروع شد. تنش های ژئوپلیتیک ممکن است بیایند و بروند. اما ما همیشه پیروزی های شسته و رفته و از نظر تاکتیکی زیرکانه چلسی حذفی لیگ قهرمانان اروپا خواهیم داشت. و از زاویه‌ای مشخص، این تقریباً تقلید از فرم بود: کلین شیت، گل ضربه‌ای، انگولو کانته جدایی، شلوغی خوب، الگوهای زیبا، توماس توخل روی پاهایش که در حال دعوای عمیق شخصی با نامرئی نافرمانش است. دوقلو

چلسی از بسیاری جهات عالی بود، تیمی که هماهنگ کار می‌کرد و تا پایان واضح‌ترین نمایش را – در غیاب او – از آنچه دقیقاً روملو لوکاکو می‌خورد ارائه کرد. توخل تیمش را با هفت بازیکن اصلی دفاعی در اینجا صف آرایی کرد و یک سه بازیکن جلویی Pulisic-Ziyech-Havertz که آنقدر گل را فریاد نمی زدند که آن را خیلی آرام از میان آستین یک جامپر پشمی سنگین زمزمه می کردند.

در دقیقه 79 او از 4 جانشین استفاده کرد که هیچ کدام از آنها لوکاکو نبود. تیمو ورنر آنجا بود و مانند یک چرخ دستی خرید فراری می چرخید. اما ورنر در مناطق عمیق نیز مانند یک چیز دیوانه کار می کند. هشت دقیقه طول کشید تا او به هفت لمس برسد.

توخل بعد از بازی گفت که لوکاکو را به دلیل خستگی کنار گذاشته است. آنچه بیش از همه قابل توجه بود این بود که او این روزها چقدر با بقیه اعضای این تیم کاملاً ناسازگار به نظر می رسد. در اینجا کریستین پولیسیچ و کای هاورتز مانند تروجان‌ها در حمله کار می‌کردند، نه تنها کانال‌ها، بلکه هر کانال را اجرا می‌کردند، بالا و پایین زمین را کاملاً هماهنگ با تلاش جمعی می‌کردند.

این هاورتز بود که در همان اوایل زمانی که به نظر می‌رسید نوعی شنل نامرئی دارد و سه بار پشت سر هم به مرزهای مستقل جعبه شش یاردی لیل نفوذ می‌کند، تفاوت را ایجاد کرد. آخرین مورد او باعث شد که او کرنر را در هشت دقیقه با یک دویدن به موقع و ضربه سر وارد دروازه کند. به راحتی می توان فراموش کرد که او هنوز چقدر جوان است. به طور کلی او همه ویژگی‌ها را دارد، از آن گام‌های بلند قانع‌کننده، فوتبالیستی که به نظر می‌رسد از نیمه ماراتن خیریه دانش‌آموزی در حال عبور به زمین منحرف شده است، تا جنبش بی‌امان ارواح.

با 67 دقیقه پایانی، او با پرچم کرنر خود برگشت، جلوی حرکت رو به جلو را گرفت، پرتاب لیل را به سرعت انجام داد، کارهای عمیق، تاکتیکی و بافتی انجام داد. او برای توخل نیز عالی است. سرمربی چلسی بیش از هر چیز کنترل می خواهد. در اینجا او بارها و بارها از جا پرید، مچ پاهای لاغری که به خط تماس می کوبیدند، بازوهایی که اشکال هندسی ناشناخته را در هوا توصیف می کردند.

چیزی که بیش از همه او را جذب می کند، چرخش های ناموفق، ناتوانی در گاز گرفتن در لحظه مناسب است. و از آنجا بود که گل دوم توسط استاد برگردان خلاق و بهترین بازیکن بازی در شب به ثمر رسید.

کانته توپ را در دایره وسط گرفت، تکه‌ای از رنگ سبز را دید و از زمین خارج شد، همچنان به طرز شگفت‌انگیزی در زمین چمن سبک بود، سپس پاس عالی را با سرعت عالی به پولیشیچ زد. پایان او به طرز ماهرانه ای گرفته شد، گلدسته به یک عملکرد خوب و پرانرژی رسید.

و این تقریباً همین بود. زمانی بود که توشل در خط تماس با دست‌هایش مانند مردی که توسط انبوهی از کلاغ‌ها تهدید می‌شود، در هوا کوبیده شود. در آن لحظه دقیقاً چلسی توپ را به عقب منتقل می کرد، بازی در حالت سکون بود. اما توخل خطوط، سایه‌ها، خطرات، اشیاء نامناسب را دیده بود.

این سطح دقتی است که او می‌خواهد، سطحی از کنترل فریکر. توخل ممکن است از آن هفت بازی لوکاکو در برابر کریستال پالاس تعجب خفیف کرده باشد، اما او همه این چیزها را می بیند، همانطور که او همچنین باید ناتوانی خود را در تغییر آن فیلمنامه، یا حذف بیشتر از این دارایی 90 میلیون پوندی ببیند. کنار گذاشتن لوکاکو در اینجا ناگهانی و مهم بود. چلسی مطمئناً از اینجا راهپیمایی خواهد کرد، اما به سختی می توان دید که چگونه یک عملکرد فشرده و یکنواخت از نظر لحن و بافت، فضایی را برای ثبت رکورد نادرست عجیب و غریب باقی می گذارد. این لحظاتی است که تیم ها، فصل ها، روابط را روشن می کند. این یکی پایدار به نظر نمی رسد.