ماراتن بوستون در پنجاهمین سالگرد اولین مسابقه زنان به سرعت تبدیل شد | ماراتن

پرز جپچیرچیر پنجاهمین سالگرد بخش زنان ماراتون بوستون را با برنده شدن در دوی اره‌ای در خیابان بویلستون در روز دوشنبه جشن گرفت، زیرا مسابقه برای اولین بار از زمان شروع همه‌گیری ویروس کرونا به نقطه سنتی روز میهن پرستان در برنامه بازگشت.

با دویدن شانه به شانه در بیشتر دوره، قهرمان المپیک و آبابل یشانه از اتیوپی، هشت بار در مایل پایانی جای خود را عوض کردند و جپچیرچیر در 385 یارد پایانی برای همیشه جلو افتاد. کنیایی با 2 ساعت و 21 دقیقه و 1 ثانیه و چهار ثانیه جلوتر از رقیب خود به پایان رسید.

ایوانز چبت از کنیا با فاصله 30 ثانیه از گابریل گی از تانزانیا جلوتر از گابریل گی از تانزانیا، حدود 4 مایل تا پایان مسابقه مردان را در 2:06:51 برنده شد. بنسون کیپروتو مدافع عنوان قهرمانی سوم شد. دانیل رومانچوک آمریکایی دومین عنوان قهرمانی حرفه ای خود در ویلچر مردان را با زمان 1:26:58 به دست آورد. مانوئلا شار سوئیسی دومین تاج متوالی خود در بوستون و چهارمین دوره مجموع را با زمان 1:41:08 در مسابقه ویلچر زنان به پایان رساند.

در تعطیلات آخر هفته با افتتاحیه خانه Red Sox – دیگر مراسم ورزشی شهر در فصل بهار – بیش از 28000 دونده شش ماه پس از یک رویداد کوچکتر و با فاصله اجتماعی که تنها مسابقه پاییزی در 126 مسابقه آن بود، از هاپکینتون تا میدان کپلی به خیابان ها بازگشتند. تاریخچه سال

هواداران پرچم های آبی و زرد را برای حمایت از چند ده دونده اوکراینی در حال رقابت به اهتزاز درآوردند. ورزشکاران روسیه و بلاروس در پاسخ به حمله به اوکراین دعوت نشدند. به اوکراینی هایی که نتوانستند به بوستون برسند، به آنها تعویق یا بازپرداخت پیشنهاد شد.

تام گریلک، رئیس انجمن ورزشی بوستون، گفت: “هر کاری که آنها بخواهند انجام دهند، می توانند انجام دهند.” «این سال بدوید، سال بعد بدوید. توله سگ میخوای؟ هر چه. هیچ گروهی وجود ندارد که بخواهیم بیشتر به آن کمک کنیم.»

مسابقه 125 ابتدا به تعویق افتاد، سپس به دلیل همه‌گیری، لغو شد، اولین لغو از زمان شروع مسابقات در سال 1897. در سال 2021، تا اکتبر به تعویق افتاد.

مسابقه امسال پنجاهمین سالگرد پیروزی نینا کوشیک به عنوان اولین برنده رسمی زنان بود. اولین زنانی که جرأت انجام دویدن را داشتند، با تمسخر و ناسزاگویی، موانع اداری و حتی خشونت فیزیکی از سوی سازمانی که در ابتدا برای تشویق به دنبال «ورزش مردانه» تشکیل شده بود، مواجه شدند. اگرچه زنان تا سال 1972 مورد استقبال قرار نگرفتند، بابی گیب به عنوان اولین زنی که بوستون را اداره کرد، شناخته شد و آن را در سال 1966 در میان دوندگان غیر رسمی معروف به راهزنان به پایان رساند. یک سال بعد، کاترین سوئیتزر به عنوان “KV Switzer” ثبت نام کرد – هیچ نقطه ای برای جنسیت در فرم وجود نداشت و یک پیش نویس رسمی دریافت کرد. جوک سمپل، مدیر مسابقه، آنقدر عصبانی بود که سعی کرد او را از مسیر بیرون کند.

مری نگوگی که علیه آزارهای خانگی علیه ورزشکاران زن در کنیا مبارزه کرده است، گفت: «می‌توانید تصور کنید که چقدر باید چالش‌برانگیز باشد، جایی که در حال دویدن هستید و مردم نمی‌خواهند شما را ببینند.

اما اکنون می‌توانیم بدویم، می‌توانیم تمرین کنیم، می‌توانیم هر کاری که بخواهیم انجام دهیم. این فرصت ها به ما داده شده است تا احساس کنیم با مردان برابر هستیم. این شگفت انگیز است. اینجا بودن و توانایی دویدن، آزاد بودن و به عنوان یک زن، چیز بزرگی است.»

سه مقام اول گیب از سال 1966 تا 1968 و سه مقام اول برای سارا مای برمن از سال 1969 تا 1971 در اصل «دوران غیر رسمی» ماراتن بوستون در نظر گرفته شد. آنها اخیراً در کتاب رکوردها به “عصر پیشگامان” ارتقا یافته اند.

اما این پیروزی کوشیک در سال 1972 است که امسال جشن گرفته می شود.

«این که بگوییم زنان «اجازه دویدن» دارند، بسیار ظالمانه به نظر می رسد. سوئیس گفت که 50 سال پیش، آنها بالاخره به ما اجازه دادند که نامزد شویم. “اما ما اینجا هستیم.”

والری روگوشکه، که در مسابقه 1972 ششم شد، امسال دوباره به همراه دخترانش دوید و همچنین به عنوان استارتر افتخاری رشته نخبگان بانوان خدمت کرد. پنج زن از هشت زن اصلی، از جمله سوییس و برمن، برای جشن در شهر بودند.

همانطور که از اولین پرداخت به برندگان در سال 1986، انجمن دو و میدانی بوستون جوایز اول یکسانی را به برندگان مردان و زنان اهدا کرد – هر کدام 150000 دلار در سال جاری.

و این دوره موارد دلخواه را نیز بازی نمی کند.

نگوگی گفت: “ما همین کار را انجام می دهیم.” “جاده ها اهمیتی نمی دهند. ما هنوز همان تپه ها را داریم.»