نمایشگاه جدید نشان می دهد که بانک مرکزی انگلستان در دهه 1770 صاحب 599 برده بود | برده داری

مندر اواخر قرن هجدهم، مستعمره جزیره گرانادا در دریای کارائیب بریتانیا محل رونق و رکود بود. طوفان، طاعون مورچه‌ها، و جنگ‌های بریتانیا علیه فرانسه و انقلابیون آمریکایی، تجارت بی‌ثباتی در کالاهای اصلی آن – شکر، قهوه و برده‌ها- را به همراه داشت.

در میان آشفتگی، دارایی‌ها مرتباً در میان نخبگان مالی بریتانیا تغییر می‌کردند، اما در اوایل دهه 1770 مالکیت دو مزرعه و 599 نفر به یک مالک جدید غیرعادی واگذار شد: بانک انگلستان.

بانک قبلاً به خاطر نقش خود در تجارت برده عذرخواهی کرده است، اما افشاگری هایی مبنی بر مالکیت مستقیم این موسسه بر مردم در تحقیقات جدیدی که در پی اعتراضات Black Lives Matter در سال 2020 انجام شده است، فاش شده است.

این تحقیق در نمایشگاه جدیدی ارائه شده است که این هفته در موزه بانک در دفتر مرکزی آن در خیابان Threadneedle لندن افتتاح شد. اسامی 599 برده، که توسط بانک در دهه 1770 به دست آمد، در نمایشگاه آزاد جایگاه مرکزی دارد.

در جریان اعتراضات، بانک از 25 فرماندار و مدیری که برده داشتند عذرخواهی کرد. هشت تابلو و دو مجسمه نیم تنه صاحبان برده را از نمایش عمومی حذف کرد، اگرچه این نمایشگاه شامل برخی از بازتولیدها است.

این بخشی از ارزیابی مجدد پیوندهای تاریخی با برده داری و امپریالیسم توسط موسسات مختلف از بسیاری از بانک های بزرگ بریتانیا – Barclays، HSBC، NatWest Group و Lloyds Banking Group – گرفته تا بازار بیمه Lloyd’s of London و آبجوسازی Greene King بوده است. و همچنین اعتماد ملی و میراث انگلیسی، متولیان خانه‌های روستایی بریتانیایی که در بسیاری از موارد با استفاده از ثروت استعماری یا برده ساخته شده‌اند.

علیرغم نقش کلیدی که برده داری در اقتصاد امپراتوری بریتانیا ایفا کرد، این ارزیابی مجدد به موضوعی حساس تبدیل شده است. اعتماد ملی به طور خاص با رگبار انتقادات بخش‌هایی از حزب محافظه‌کار و مبارزینی مواجه شده است که شکایت داشتند که اعتراف به پیوند با برده‌داری و استعمار «به بازدید از خانه‌های روستایی بعد سیاسی و نژادی می‌دهد».

خود بانک انگلستان در این ماه به دلیل سیاست‌های ظاهراً «بیدار» مورد انتقاد قرار گرفت، زیرا پرچم نشان‌داده‌شده روی لوگوی خود را از پرچم انگلیسی سنت جورج به پرچم اتحادیه تغییر داد تا نقش بانک مرکزی در خدمت به کل بریتانیا را بهتر منعکس کند. .

سخنگوی بانک مرکزی انگلیس گفت: «در سال 2021، بانک انگلستان یک محقق را مأمور کرد تا با همکاری با موزه و آرشیو بانک مرکزی انگلیس، پیوندهای تاریخی آن با برده‌داری فراآتلانتیک را بررسی کند.

این تحقیق نشان داد که در دهه 1770 بانک به یک شرکت تجاری به نام الکساندر و پسران وام داد. هنگامی که کسب و کار در پرداخت آن وام ها نکول کرد، بانک دو مزرعه در گرانادا در اختیار گرفت که به عنوان تضمین برای وام ها تعهد شده بودند. تحقیقات ما نشان داده است که 599 برده آفریقایی در آن مزارع زندگی و کار می کردند. بانک متعاقباً در مزارع فروخت.»

این تحقیق توسط مایکل بنت، متخصص در تاریخ اوایل برده‌داری مدرن بریتانیا و کارائیب، رهبری شد و کار گروه کوچکی از داوطلبان از سراسر بانک، از جمله اعضای شبکه اقلیت‌های قومی آن را دنبال کرد.

مایکل تیلور، مورخی که کتابش در سال 2020 به نام The Interest نشان داد که چگونه تشکیلات بریتانیایی در برابر الغا مقاومت می کند، گفت که یافتن هیچ موسسه مالی بریتانیایی با سن مشابه که به نحوی با تجارت برده درگیر نباشد دشوار است.

او گفت: «برای یک قرن قبل از لغو تجارت برده در 1807-1808، بریتانیا قدرت برتر برده‌داری در جهان بود. «علاوه بر این، شکر، قهوه و پنبه در برده‌ها از با ارزش‌ترین کالاها در بازارهای جهانی بودند. مجموع این عوامل به این معنی بود که اقتصاد برده‌داری برای شکوفایی گسترده‌تر بریتانیا کاملاً حیاتی بود.

مالکیت و اداره مزارع برده یک شرکت سرمایه بر بود: کارخانجات به خرید برده، واردات ماشین آلات و ساختن خانه های جوش نیاز داشتند، که همگی مستلزم سرمایه گذاری اولیه و افزایش اعتبار بودند. پس از آن مزارع به رهن و رهن مجدد سپرده شدند و از این طریق بانکداری بریتانیا ارتباط نزدیکی با برده داری داشت.

حساب‌های مربوط به مزارع نشان می‌دهد که هزینه‌هایی برای بستری شدن بردگان در بیمارستان، دستگیری مجدد فراریان و «هزینه‌های قفس» و همچنین پرداخت‌هایی به بانک انگلستان وجود دارد.

مزارع به نام Bacolet و Chemin در نهایت در سال 1790 به یک نماینده پارلمان به مبلغ 15 میلیون پوند به پول امروزی فروخته شد. مزارع زیر نظر 9 نفر از سلف اندرو بیلی به عنوان رئیس فعلی بانک برگزار شد.

فهرستی از باکولت در سال 1788 که در نمایشگاه بازتولید شد، دارایی را تحت عنوان‌های مختلفی نشان می‌دهد: «زمین»، «بردگان»، «ساختمان‌ها» و «سهام». اکثر مردان، زنان و کودکان فهرست شده اسامی اروپایی مانند پیر، الکساندر، کاترین و ماری دارند، بدون اینکه اطلاعاتی در مورد اینکه از کدام کشور گرفته شده اند.

در کنار هر نام، قیمتی استرلینگ برای ارزش آن شخص برای صاحبانش یا او وجود دارد که از 330 پوند برای پیر، یک «مرد مزرعه‌دار» با برچسب «راننده» تا 30 پوند برای میشل، که در یک شرح داده شده است، متغیر است. یادداشت در پرانتز به عنوان “دسیکلی”.