“بیمار به تازگی ساخته خواهد شد”: تور خشن تیم MCC در کارائیب 1953-54 | کریکت

«تیاو میهمانان چند شوت ناشایست از طرف تست زده بودند. در نسخه‌های تبلوید، عملکرد انگلیس «تکان‌دهنده… غیرقابل توجیه، تقریباً فراتر از باور» و «بدبختانه… وحشتناک… رقت‌انگیز… وحشتناک» بود. نه خلاصه‌ای از فاجعه اخیر انگلستان در خاکستر، و نه حتی بازگشتی به دهه نه چندان زیبای دهه 90: برای این نمونه خاص از فروپاشی انگلیسی، باید به سال‌های 1953-1954 بازگردید، زمانی که یک تیم ستاره‌دار MCC در مقابل هند غربی قرار داشت. در مسابقاتی که قرار بود مسابقات جهانی غیررسمی کریکت باشد. این به سریالی جنجالی و کاملاً ناخوشایند تبدیل شد که کریکت دیده است. برخی از کسانی که در آن بازی کردند – از جمله تام گریونی و کلاید والکات – استدلال کرده‌اند که این فیلم خشن‌تر از Bodyline بود.

پس کنجکاو است که تا به حال در مورد آن بسیار کم نوشته شده است. افسانه آن توسط خاطرات غیرقابل اعتماد بازیکنان پیشرو آن – توسط حکایات مدار باشگاه فرد ترومن یا خاطرات دقیق دیپلماتیک سر اورتون ویکس – منتقل شد. سزاوار است که به طور گسترده‌تر شناخته شود و به مراتب بهتر درک شود – به ویژه به این دلیل که برخی از متناقض‌ترین یادداشت‌های آن هنوز در فضای ورزشی و سیاسی کنونی ما طنین‌انداز هستند. امروزه، بازیکنانی که قبل از بازی زانو می‌گیرند، می‌توانند باعث ناراحتی شوند. در سال 1954، تماشاگران سینمای گویان از ایستادن برای سرود ملی خودداری می‌کردند.

دیوید وودهاوس، که به تازگی تاریخچه معتبری از این تور منتشر کرده است، با خواندن زندگینامه لن هاتون درگیر این داستان شد. او می‌گوید: «این یک روایت معمولی بود، اما در هر لحظه چیزی اتفاق می‌افتاد. هاتن تور را بد شروع کرد زمانی که اعلام کرد هیچ دوستی با مخالفان وجود نخواهد داشت – پس از پیروزی پیشگامانه آنها در سری مسابقات در سال 1950، بازیکنان هند وست این را یک توهین مرگبار تلقی کردند – “و بدبختی از آنجا ایجاد شد. چارلز پالمر، مدیر بازیکن MCC، به من گفت که هر پنج دقیقه یک تیر می آید. او هرگز نمی دانست از کجا می آید، اما می دانست که می آید.»

در زمین، جنگ‌های قلاب‌باز وجود داشت، بول‌بازان بدون توپ برای ضربه زدن و ضربه زدن به زمین‌های ضخیم و لطیف مانند رانش گل. چنان خصومتی نسبت به داوران (از سوی بازیکنان و افراد محلی) وجود داشت که یکی مورد حمله فیزیکی قرار گرفت و دو نفر به طور خلاصه جایگزین شدند – در یک مورد، توسط بازیکن زمین. در خارج از زمین، بازیکنان MCC به بد زبانی و رفتار بد متهم شدند و تحت سیاست های محدودکننده کاپیتان خود دچار خجالت شدند. در حالی که سیاست‌های انتخاب هند غربی جزیره را در مقابل جزیره قرار می‌داد و کاپیتان خود، جف استول مایر، را به شخصیتی نفرت‌انگیز تبدیل می‌کرد که در یک نقطه از هلیکوپتر درخواست کرد تا او را به سلامت از زمین دور کند.

در حالی که رکورد انگلیسی-محور رویدادها همیشه عمدتاً بر روی “چه کسی به چه کسی گفت” و چه کسی بیشتر مقصر بود متمرکز شده است، وودهاوس به دنبال دیدگاهی بسیار متعادل تر و گسترده تر است، صداهای کارائیب را پیش زمینه می کند و شخصیت های پیچیده و حتی متناقض را بازبینی می کند. مثل استولمایر هفت سال تحقیق و نگارش به او اجازه داد تا طیف کاملی از جزئیات را در یک تاریخ غنی اجتماعی، نژادی و سیاسی قرار دهد.

وودهاوس می‌گوید: «وقتی در ویزدن درباره شورش جمعیت در آزمون سوم در گویان می‌خوانید، نمی‌دانید که قانون اساسی به حالت تعلیق درآمده است، این هرگز به آن اشاره نمی‌شود. و نه اینکه در روز اول آزمون، چدی جاگان، رهبر ملی‌گرای منتخب گویان، برای اولین بار از زمانی که سربازان بریتانیا او را از قدرت برکنار کردند، به خانه بازگشته بود.

در مورد کریکت، در حالی که زیبا نبود، سری پنج تست حتی پس از دو بر صفر شکست انگلیس تا آخرین نفس مبارزه شد. Santokie Nagulendran، میزبان پادکست کریکت کارائیب، می‌گوید: در چارچوب کریکت هند غربی، به چیزی شبیه به یک تور گمشده تبدیل شده است. او می‌گوید: «دو دلیل وجود دارد که چرا به وضوح به خاطر نمی‌آید. «اول، وست هند پیش افتاد 2-0، که منجر به کاهش نتایج پس از سرخوشی سال 1950 شد.

اما این مسئله نیز وجود دارد که ارتباط بین جزایر به قدری پراکنده بود که ارائه یک روایت کلی از تورهایی که در مکان‌های متعددی انجام می‌شد در آن زمان دشوار بود. و تاریخ کریکت هند غربی بسته به اینکه داستان‌نویس از کدام جزیره یا ملت یا نژاد است، اغلب به دیدگاه‌های مختلفی تقسیم می‌شود.

ناگولندران تحت تأثیر تلاش وودهاوس قرار گرفته است، به ویژه تعداد منابعی که او از آنها استخراج کرده است.

برای Vaneisa Baksh، نویسنده کریکت ترینیدادایی که در حال حاضر روی زندگی نامه فرانک ورل کار می کند، این کتاب فرصتی مناسب برای “درک دقیق تر” از آنچه در تور انجام شد به ارمغان می آورد. او با خنده می‌گوید: «در بخشی که او جزئیات بازی هر روز را توضیح می‌دهد، به گونه‌ای که انگار یک تماشاگر زنده هستم، درگیر رویدادها هستم.

او امیدوار است که شاهد بازگویی بیشتر روایت‌های کریکت کارائیب مانند این باشد. بکش می‌گوید: «در گذشته، تاریخ‌ها اغلب تنها با یک نوع بیل حفاری می‌شدند. حتی زمانی که سرخپوستان غربی سعی کردند داستان‌های خود را تعریف کنند، این کار را عمدتاً از طریق نویسندگان ارواح انگلیسی انجام دادند و من برخی از روایت‌ها را دیده‌ام که از زبان و مشاهداتی استفاده می‌کردند که ظاهراً برای مردمی که آنها را بیان می‌کردند، بیگانه به نظر می‌رسیدند. باکش و ناگولندران تاریخ چند جلدی از رانجی تا روهان را که در آن پروفسور کلم سیچاران وقایع بازی در گویان را شرح می دهد، تمجید می کنند. آثار هیلاری بیکلز نیز باید در فهرست خواندنی کسانی باشد که به دنبال دیدگاهی غیرمتمرکز از کریکت کارائیب هستند.

وودهاوس اذعان می‌کند که از مشاهده گوردون لوئیس، مورخ بزرگ نئومارکسیست، بسیار آگاه است که «بخشی از بار استعماری» سرخپوستان غربی بوده است که در کتاب‌هایی که توسط افراد خارجی نوشته شده است، درباره خود بخوانند. همانطور که او اشاره می کند، یکی از پیام های تور 54-1953 این است که همه ما تعصب داریم. او می‌گوید: «گاهی اوقات ما آن را نمی‌بینیم، و گاهی اوقات ما به آن افتخار می‌کنیم.»