قطر 2022 سوالات بیشتری را در مورد چگونگی پیمایش در پیچ و خم اخلاقی فوتبال مدرن مطرح می کند | جام جهانی 2022

THEدر 2 دسامبر 2010، من میزبان رویدادی به نمایندگی از مناقصه جام جهانی 2018 انگلستان در خارج از تالار شهر در مرکز لندن بودم. سرد بود. من و شارلوت جکسون، میزبان مشترکم، پیتر کراچ و دیوید ژینولا در میان دیگران پیوستیم تا موفقیت قطعی انگلیس را جشن بگیریم – اولین جام جهانی در زمین از سال 66. ما مورد علاقه بودیم این پیشنهاد خوبی بود، البته همراه با آن غرور و غرور که ما اغلب در تصدیق آن ناکام هستیم. آنها واقعاً در کشورهای دیگر فوتبال بازی می کنند.

جمعیت کمی در برخی از صندلی های موقت نشسته بودند و ما تصاویری را از سوئیس پخش می کردیم. 20 دقیقه قبل از اعلام رسمی نتیجه، خبر را دریافت کردیم. زمانی که سپ بلاتر در محل سخنرانی ایستاد و مشغول باز کردن پاکتی بود که روی هر دو طرف آن عبارت روسیه نوشته شده بود، جمعیت شروع به فروکش کرده بود.

کارگردان صدایم را پایین آورد. “فقط 10 دقیقه آینده را پر کنید تا جمعیت برای نتیجه 2022 باقی بماند.” تلاش برای حفظ جمعیتی پژمرده و ناامید در دمای زیر صفر برای توانایی‌های پخش من بسیار زیاد بود. زمانی که قطر به طور رسمی مسابقات را دریافت کرد، ما در حال صحبت با چند سگ واکر ناآگاه بودیم. شاه بلوط فروش داغ کنار رودخانه مخاطبان بیشتری داشت. حتی مهمانان ما هم رفته بودند داخل.

ما در 11 سال آینده چیزهای زیادی در مورد قطر شنیده ایم. ما از طریق اتهامات فساد، درک گرمای هوا در تابستان در خاورمیانه و تراژدی تعداد (مناقشه برانگیز) مرگ کارگران مهاجر مواجه بوده ایم.

و اکنون ما کار پیچیده ای داریم که چگونه آن را پوشش دهیم. روز پیش در پادکست هفتگی فوتبال آبان نیوز، یک سوال باز پرسیدم که چه کاری باید انجام دهیم. من واقعاً جواب را نمی دانم آیا در شروع مسابقات یک قسمت در مورد حقوق بشر ضبط می کنیم و سپس همه آن را فراموش می کنیم و روی فوتبال تمرکز می کنیم؟ روزنامه‌نگاران و متخصصان سابق بی‌شماری وجود خواهند داشت که حتی این کار را نمی‌کنند – حتی قبل از اینکه کسانی را در نظر بگیریم که برای تبلیغ آن از فیفا پول می‌گیرند.

من به اندازه هر کس دیگری مقصر بودم که به حمله به کریمه و سرکوب مخالفان سیاسی در روسیه قبل از سال 2018 اشاره کردم و سپس با رسیدن انگلیس به نیمه نهایی همه چیز را فراموش کردم. آیا باید زمان کمتری را صرف این می‌کردم که چرا کروات‌ها خسته نشده‌اند – و بیشتر به این سوال می‌پرداختم که چگونه این مسابقات به رژیم ولادیمیر پوتین مشروعیت می‌بخشد؟ من نمی دانم چه تأثیری، اگر میزبانی جام جهانی در ایجاد صحنه های وحشتناکی که امروز می بینیم، نقش داشته است. اما فکر نمی‌کنم از پلتفرم خود به اندازه کافی استفاده کنم، صرف نظر از اینکه آیا می‌توانست تفاوت زیادی ایجاد کند یا خیر.

آخرین گزارش عفو بین‌الملل در مورد شرکت‌های امنیتی خصوصی که ده‌ها هزار کارگر مهاجر را در قطر استخدام می‌کنند، بسیار مذموم است. این سازمان می‌گوید که آنها همچنان در معرض «کار اجباری» و تعدادی از سوء استفاده‌های دیگر قرار دارند و از فیفا به دلیل کوتاهی در «اجرای فرآیندهای کافی» برای رسیدگی به این مسائل انتقاد می‌کند.

پس آیا این بار باید بحث خود را در مورد پنالتی دیرهنگام هری کین برای شکست دادن ایران قطع کنیم تا بفهمیم آیا واقعاً شرایط کاری مهاجران تغییر کرده است؟ بعد از اینکه غنا علیه اروگوئه قصاص شد – آیا در مورد زندگی جامعه LGBTQ+ در قطر صحبت می کنیم؟ همانطور که جاناتان ویلسون در پادکست گفت، این جام جهانی یکی از تغییرات دنده خواهد بود. روزنامه‌نگاران و پخش‌کنندگان در زمین‌ها می‌دانند که کارگران در حالی که استادیوم‌هایی را که از آنجا گزارش می‌دهند جان خود را از دست داده‌اند.

شخصی در توییتر نوشت: «هی مکس». “امیدوارم از الان تا جام جهانی بتوانید وظیفه خود را به عنوان “خبرنگار” در هنگام پوشش مسابقات انجام دهید. چون پاسخ شما به “نمی دانم” کمی ناامید کننده است… کمی پلیسی به نظر می رسد. بیایید امیدوار باشیم که تا پایان سال بتوانید کار خود را انجام دهید!»

آیا این یک پلیس است که در چنین مسائل پیچیده ای از خود مطمئن نیستید؟ یا اینکه صادق باشیم خوبه؟ رسانه‌های اجتماعی را می‌توان به‌خاطر خیلی چیزها سرزنش کرد، یکی از آنها ناامیدی ظاهری برای روزنامه‌نگاران و صاحب نظران از همه نوع – نه فقط در ورزش – برای داشتن نظرات صریح درباره همه چیز است. خشم و خشم مطمئناً بیشتر از این که بگویند: “پیچیده است و من کاملاً مطمئن نیستم” بازتوییت می شود. گفتن اینکه نمی‌دانید، یا بدتر از آن، که در مورد چیزی اشتباه کرده‌اید، اکنون به نظر می‌رسد که اعتراف به شکست کامل است.

هرچه درک بیشتری از تیرگی در ورزش زیر سطح داشته باشیم، کمتر می‌دانم چگونه آن را بپوشانم یا اولویت‌هایمان باید چیست. واضح است که این فراتر از قطر است. من معمولاً در حین پوشش خبری من از منچستر سیتی به موارد نقض حقوق بشر ابوظبی اشاره نمی کنم. من می خواهم مردم از ادی هاو در مورد تعداد افرادی که در عربستان سعودی اعدام شده اند بپرسند. اما به چه منظور؟ برای اینکه او و بازیکنان اصولاً کنار بروند و هواداران دنبال کنند؟

این فراتر از خاورمیانه و حقوق بشر است – قمار فوتبال، نژادپرستی، زن ستیزی، پیوند نگران کننده با خشونت خانگی و جنسی. من همیشه بررسی نمی کنم که این همه پول از کجا می آید.

در دسامبر 2010، زمانی که قرعه کشی انجام شد، رسانه های اجتماعی به اندازه ای در زندگی ما نفوذ نکرده بودند که بتوانید جنایات جنگی را در حالی که در توالت می نشینید، مرور کنید. دژان لوورن ممکن است از این ایده که به کودکان بیاموزد که نسبت به جنسیت های مختلف ذهنی باز داشته باشند متنفر بوده باشد. مت لو تیسیر ممکن است درگیر تئوری های توطئه شده باشد، اما آنها راهی برای گفتن به من نداشتند. دلم برای آن نادانی سعادتمندانه تنگ شده است.

من چیزی از قطر نمی دانستم و زمان بسیار کمی را صرف فکر کردن به حقوق بشر کردم. مردم می گویند: «زمان متفاوتی بود» و برای من احساس می شود. شاید تا زمان شروع جام جهانی یاد بگیرم که چگونه کارم را انجام دهم. حالا برگردیم به بهانه های فرانک لمپارد، شیطنت دیگو سیمئونه و کفش های خمیری کورنیش کالوین فیلیپس.