استراتژی امنیت انرژی جانسون قبض های گرمایشی چشمگیر ما را کاهش نمی دهد | النور سالتر

آدر آخر، استراتژی امنیت انرژی پس از هفته ها پوشش خبری، توجیهی و تاخیر منتشر شد. اهداف اولیه این استراتژی، که در ابتدا در 7 مارس وعده داده شد، شایسته بود: مقابله با قبوض پرتاب انرژی و دور شدن از سوخت های فسیلی روسیه پس از تهاجم به اوکراین.

همچنین در جهان آب و هوا این امید وجود داشت که این استراتژی در گذار به اقتصاد بدون کربن بیشتر و سریعتر پیش برود. هزینه انرژی‌های تجدیدپذیر کاهش یافته است و سهام خانه‌های نشتی بریتانیا برای مقاوم‌سازی فریاد می‌زند. این فرصتی برای پاسخ فوری هم به بحران های آب و هوایی و هم به بحران هزینه های زندگی بود.

اما در مورد چیزی که انگیزه آن جنگ و بحران انرژی بود، سیاست‌های اصلی سند حاصل به‌طور قابل توجهی به هیچ‌یک از این موارد نمی‌پردازند. یکی از مسائل اساسی مقیاس زمانی است: این استراتژی در مورد تعهدات زیرساختی مانند نیروگاه های هسته ای جدید و مزارع بادی فراساحلی است که برای سال ها، اگر نه دهه ها، به طور کامل عملیاتی نخواهند شد. اصلاحات اساسی در سیستم برنامه ریزی برای اجازه دادن به باد بیشتر در خشکی، یکی از سریع ترین و ارزان ترین راه حل های کوتاه مدت برای هزینه های بالای انرژی، وجود ندارد. در جای خود یک تعهد milquetoast به “مشاوره در زمینه توسعه مشارکت برای تعداد محدودی از جوامع حمایت کننده” وجود دارد.

ماه ها پس از Cop26، این استراتژی متعهد به صدور مجوز و حفاری برای نفت و گاز در دریای شمال است. بنابراین جاه طلبی های اقلیمی آن عمیقاً مشکوک است. بیشتر این روغن برای صادرات برچسب گذاری شده است. به عنوان کواسی کوارتنگ، منشی بازرگانی، خاطر نشان در خارج، تولیدات داخلی به قبوض انرژی رسیدگی نمی کند، بلکه فقط به مدیران سوخت فسیلی کمک می کند تا ثروتمندتر شوند. بدون ملی شدن، نفت و گاز جدید به نرخ بازار فروخته خواهد شد.

شل سال گذشته 19.3 میلیارد دلار (14.7 میلیارد پوند) سود داشت. سایر شرکت‌های انرژی نیز با بهره‌گیری از قیمت گزاف گاز، آن را جذب کرده‌اند. استراتژی دولت به جای اعمال مالیات بادآورده بر این شرکت‌های نفت و گاز که می‌تواند به بودجه اقدامات صرفه‌جویی در انرژی کمک کند، دقیقا برعکس عمل می‌کند. نفت و گاز جدید می تواند حفره ای عظیم در بودجه کربن بریتانیا ایجاد کند. صدور مجوز برای اکتشاف جدید حتی برای دولت جانسون نیز اقدامی گستاخانه است، زیرا در همان هفته ای که گزارش ویرانگر IPCC تایید کرد زیرساخت های موجود و برنامه ریزی شده سوخت فسیلی بسیار فراتر از حد مجاز 1.5 درجه سانتیگراد خواهد بود، به نفت و گاز متعهد شد.

این استراتژی عجولانه امنیت انرژی، که احتمالاً با دیگر اهداف آب و هوایی اعلام شده دولت تا سال 2050 ناسازگار است، زمانی اتفاق می‌افتد که سیاست‌ها را از منشور عجیب حزب محافظه‌کار عبور دهید. اگرچه دولت جانسون با بی نظمی غریبه نیست، اما تولید استراتژی امنیت انرژی در مقیاس جدیدی با هرج و مرج همراه بوده است.

در چند هفته گذشته، نخست وزیر تلاش کرده است تا چندین آتش سوزی را در سراسر حزب خود خاموش کند. تیترها با جلسات توجیهی و ضد توجیهی پر شده است. در 23 مارس، آبان نیوز به دنبال این بود که جانسون در مخالفت با نیمبی خود، از باد خشکی حمایت خواهد کرد. تنها دو هفته بعد، او ظاهراً پس از لابی کردن بیش از 100 پشتیبان علیه این سیاست، از باد خشکی عقب نشینی کرد.

در نتیجه، استراتژی جدید چیزی برای همه دارد، اما هیچ‌کس را راضی نمی‌کند. یک بررسی جدید در مورد فرکینگ به عنوان طعمه به سمت راست محافظه‌کاران دستور داده شده است و کوارتنگ ادعا می‌کند که دولت «با علم در مورد گاز شیل هدایت خواهد شد». اما از زمان اجرای تعلیق فراکینگ در سال 2019، اندکی در زمین شناسی بریتانیا تغییر کرده است.

مشکل دیگر این استراتژی عمیقا آشناست. در حالی که مجموعه ای از وعده ها را ارائه می دهد، هیچ پولی برای حمایت از آنها وجود ندارد. عبارت کلیدی که باید به آن توجه کرد “تا” است. انرژی هسته ای می تواند “تا 24 گیگاوات تا سال 2050». دولت به دنبال افزایش 14 گیگاوات کنونی ظرفیت خورشیدی بریتانیا خواهد بود که میتوانست رشد تا 5 بار تا سال 2035. حتی «ما دوست داریم ببینیم تا 5 گیگاوات از باد شناور دریایی». اینها هدف نیستند، القای مبهم هستند.

استراتژی انرژی در مورد یک موضوع اساسی – کاهش تقاضای انرژی – ساکت است. مشاجره های گزارش شده بین خزانه داری، وزارت تجارت، انرژی و استراتژی صنعتی و شماره 10 مقصر است. اقدامات بهره وری انرژی سریع ترین و ارزان ترین راه برای کاهش قبوض انرژی و پایان دادن به اتکا به سوخت های فسیلی روسیه است. آنها همچنین برای کربن زدایی ضروری هستند. اما وزارت خزانه داری پیشنهادی را برای گسترش طرح تعهد شرکت انرژی که اقدامات عایق بندی برای خانوارهای کم درآمد را فراهم می کند، مسدود کرد. این اختلاف تا حد تمسخر کوچک به نظر می رسید: دپارتمان ها بر سر اضافه کردن 200 میلیون پوند به یک خط مشی موجود در حال دعوا هستند، زمانی که با گرم شدن سیاره ما یک کمپین بازسازی عظیم و سراسری هم ضروری و هم اجتناب ناپذیر خواهد بود.

مشکل فقط اختلاف ایدئولوژیک نیست، بلکه خلاء ایدئولوژیک نیز هست. بسیاری از کارمندان دولت حتی زمانی که جانسون چهار هفته پیش آن را وعده داده بود، نمی‌دانستند که استراتژی در حال آماده‌سازی است. اما دیوانگی در وایت هال برای سیاست گذاری روی سم، به ویژگی مشترک این دولت تبدیل شده است، که مانیفست آن باریک بود و اجماع حزبی اش تقریباً در هر موضوعی به هم ریخته است.

هماهنگی در سرتاسر کابینه فراتر از توان جانسون است، تا حدی به این دلیل که او ضعیف است و تا حدی به این دلیل که نمی‌داند طرفدار چه چیزی است. در سال 2012، او توربین‌های بادی را «آسیاب‌های شیطانی سفید» نامید که «اومف جمعی آن‌ها پوست پودینگ برنج را نمی‌کشد». اکنون، او به شدت برای بادهای فراساحلی می وزد. جانسون خود را در برابر یک صدراعظم محبوب و ضد هزینه و گروه بررسی خالص صفر می بیند. علیرغم اکثریت 80 کرسی خود، او نمی تواند پشتیبانان خود را در مورد نیاز به تعهدات سریع در قبال بحران های هزینه زندگی و آب و هوا متقاعد کند، در حالی که ما به سمت گرمایش 3.2 درجه سانتی گراد پیش می رویم. او باید همه چیز را از کنار یک صدراعظم خودسر و حزبی که پشتیبانان آن یک دهه از افکار عمومی عقب هستند، بگذراند.

نتیجه مجموعه ای از سیاست های وعده داده شده است که به موضوع امنیت انرژی نمی پردازد. بدون توجه جدی به کاهش تقاضای انرژی ما یا انرژی‌های تجدیدپذیر سریع، این استراتژی به سادگی به آنچه که در وهله اول برای آن ایجاد شده بود – پایان دادن به وابستگی به روسیه متخاصم و کاهش هزینه‌های چشمگیر نمی‌پردازد. در عوض، اجماع حزب محافظه‌کار این است که زیرساخت‌های با شدت بالا را در نقطه‌ای نامشخص در آینده ارائه می‌کند، و عدم موفقیت در رسیدن به فوریت مورد نیاز برای انرژی هم برای مردم و هم برای سیاره زمین.