آیا ورزشگاه لندن برای هواداران وستهام مانند خانه خود احساس می شود؟ | وستهام یونایتد

دبلیوest Ham برای نقل شعار لحظه‌ای «عظیم» است – و در کمال تعجب، استادیوم لندن در برد خاطره‌انگیز لیگ اروپا مقابل سویا نیز همینطور بود. شش سال پس از نقل مکان از آپتون پارک، زمین جدید و مشکل دار باشگاه از گنبد شرکتی به دیگ سر و صدا تبدیل شده بود. آیا بالاخره استراتفورد برای هواداران چکش مانند خانه خود احساس می کند؟

علیرغم تمام وعده‌های کارن بردی برای یک مهاجرت موفق، این مهاجرت در سال 2016 به خوبی آغاز نشد، با هوادارانی که ترجیح می‌دادند در کنار هوادارانی که می‌خواستند بنشینند و درگیری‌ها در بازی اولیه مقابل واتفورد بایستند. سرپرستی ضعیف بود و در بازی جام اتحادیه مقابل هواداران رقیب چلسی از میدان دایره ای برای ایجاد تشدید استفاده کردند.

به نظر دشوار به نظر می رسید که یک شعار در سراسر استادیوم وسیع پخش شود. سختکوش ها گلایه های زیادی داشتند: دوری از زمین، هواداران پلاستیکی، پیاده روی طولانی از استراتفورد و فروش پاپ کورن. فراموش شده بود که گاهی آپتون پارک نیز می تواند ساکت باشد. باشگاه سرپرستی را بهبود بخشید و هواداران را به مناطق مناسب تر منتقل کرد، اما بسیاری از مشکلات باقی ماندند.

نادری برای استادیوم لندن تهاجم به زمین در جریان شکست خانگی 3-0 مقابل برنلی در مارس 2018 بود. دیوید مویس در اولین دوره مربیگری خود در این باشگاه بود، به جای رفتن به سطح بعدی موعود، مانند همیشه با سقوط به زمین می جنگید. یکی از هواداران میانسال یک پرچم گوشه ای را در دایره وسط کاشت. با مهماندارانی که به اندازه دفاع وستهام فعال بودند، مارک نوبل متوجه شد که به عنوان یک درنده موقت عمل می کند، با یک بدکار برخورد می کند و دیوید اسکوایرز، کاریکاتوریست آبان نیوز را الهام می بخشد تا نوبل را با آواز “من برای همیشه هربرتس را پرتاب می کنم، مهمانداران در هوای ناپدید می شوند” بکشد. صدها هوادار در اطراف جعبه مدیران جمع شده بودند و شعار می دادند: “شما باشگاه ما را نابود کردید” در مالکان دیوید سالیوان و دیوید گلد. به نظر نمی رسید از آن برگردد.

مشکل دیگر نحوه پوشش پیست دو و میدانی بود. هنگامی که سوفیان فغولی در اولین بازی لیگ اروپا در مقابل NK Domzale گلزنی کرد و فرش سبز عظیم اطراف زمین را بوسید، نشان داد که چگونه منطقه بازی مانند یک تکه غول پیکر از AstroTurf به نظر می رسد. اسلاون بیلیچ، سرمربی وقت، در سال 2017 شکایت کرد که از نظر روانی کار را برای بازیکنانش دشوار کرده است که به عقب برگردند: “شما به بالا نگاه می کنید و این آسان نیست، زیرا همه چیز در جلوی شما سبز است تا بدانید دقیقاً انتهای زمین کجاست. ”

برای یک دوره طولانی بین وستهام و مالکان ورزشگاه، شرکت توسعه میراث لندن، یک بن بست وجود داشت که اجازه نمی داد فرش کلارت بر روی محوطه پیست دویدن نصب شود. در نهایت، روابط بهبود یافت و فرش سرانجام در آوریل 2019 رسید. آن طور که برخی می‌ترسیدند، این یک بریده‌ی شنی از خانه سالیوان نبود، بلکه دور تا دور آن با نام باشگاه در کناره‌های آن نقش بسته بود.

مایکل آنتونیو به قدری تحت تاثیر قرار گرفت که با دراز کشیدن و نوازش با محبت فرش، گلی مقابل لستر را جشن گرفت. تغییر نام غرفه شرقی به غرفه بیلی باندز حرکت مثبت دیگری بود. باندز قبل از بازی مقابل نیوکاسل به زمین آمد و با استقبالی که از او شد اشک در آمد.

اما حتی فرش جادویی آیرونز نیز نتوانست از ترش شدن سال های مانوئل پلگرینی جلوگیری کند. مویس بازگشت و وستهم با تفاضل گل از منطقه سقوط خارج شد که قفل شد. آنها آخرین بازی های خود را پشت درهای بسته انجام دادند و بیدار ماندند. در فصل کووید 2020-21 مویس شروع به پیشرفت چشمگیری کرد.

وستهام یک ششم غیرمحتمل را به پایان رساند و هواداران تیمی داشتند که می توانستند به آن افتخار کنند، اگر فقط در تلویزیون باشند. هنگامی که 10000 هوادار برای بازی آخر فصل مقابل ساوتهمپتون مجاز شدند، متوجه شدند که سکوها در هر دو انتهای آن مربع شده بودند و آن را بسیار شبیه به زمین فوتبال کرده بود.

وقتی این فصل با شکست 4-1 لستر آغاز شد، هواداران متوجه شدند که از بازگشت به تماشای وستهم، فارغ از هر استادیومی که در آن بودند، سپاسگزار بودند. هواداران بیشتر به میخانه ها و مسیرهای روز مسابقه عادت داشتند. پیشرفت‌های تدریجی کارساز بوده است: فرش، انتهای مربع، پخش موسیقی در خارج از استادیوم، خیره‌کننده قبل از مسابقات شعله‌افکن، دی‌جی، ماشین‌های حباب‌ساز و نمایش‌های نور. زمین کم کم داشت هویت می گرفت.

بردهای خانگی مقابل لیورپول، منچسترسیتی و چلسی بهترین جو را از فصل گذشته در بولین ایجاد کردند. و فروش پاپ کورن واقعاً اهمیت چندانی نداشت. خاطراتی ساخته می شود، مانند آندری یارمولنکو که اشک آلود به ویلا گل زد و دستانش را به سوی آسمان بلند کرد. بازی سویا دوباره آن را بالا برد. وقتی دو گل زیر نور رفتند، تمام مکان در حال جهش بود.

استادیوم لندن هرگز به اندازه آپتون پارک صمیمی نخواهد بود و سکوهای کناری واقعاً می توانند با نزدیک تر بودن به زمین بازی انجام دهند. اما تیم های حریف اکنون علاقه ای به بازی در آنجا ندارند و 60000 هوادار در هر بازی حاضر می شوند. نسل جدید حتی بولین را به یاد نمی آورند.

این یک سفر طولانی بوده است، اما به نظر می رسد که چکش ها بالاخره زمینی دارند که نه تنها به معنای واقعی کلمه عظیم است، بلکه قدرت ترساندن یک بار دیگر را نیز دارد.

پیت می نویسنده Goodbye to Boleyn (Biteback) و وبلاگ‌هایی در hammersintheheart.blogspot.co.uk است.