باشگاه کیک بوکسینگ مولداوی پناهگاه کودکان اوکراینی شد | مولداوی

THEشب قبل از حمله روسیه به اوکراین در اواخر فوریه، علی اف رستم در اودسا، در آن سوی مرز کشور خود مولداوی بود تا تولد یکی از دوستانش را جشن بگیرد. وقتی همسرش با صدای انفجارهای دوردست از خواب بیدار شد، رستم سعی کرد به او اطمینان دهد که همه چیز خوب است. خیلی زود متوجه شد که اینطور نیست.

روز بعد، این زن و شوهر به مولداوی رفتند تا وقتی نزدیک شدند صفی از ماشین ها را پیدا کنند که از قبل در مرز صف کشیده بودند.

رستم برای کارش به عنوان مربی کیک بوکسینگ عادت داشت به اوکراین سفر کند. وقتی مقیاس حمله روسیه را فهمید، فهمید که باید سریع بسیج شود. با استفاده از وایبر، یک برنامه پیام رسانی، او شروع به دعوت از دوستان اوکراینی از جامعه کیک بوکسینگ کرد تا به مولداوی بیایند و در آنجا اقامت آنها را ترتیب دهد.

جولیا مویسیوا و دوستش نارین که همسرش نیز مربی کیک بوکسینگ است به آن تماس پاسخ دادند. آنها فرزندان خود را سوار ماشین کردند و به سمت مرز حرکت کردند که معمولاً یک سفر کوتاه از اودسا است. بیست و هشت ساعت بعد به مولداوی رسیدند.

برای تیمور، پسر هفت ساله مویسیوا، باشگاه کیک بوکسینگ گارودا در کیشیناو، پایتخت مولداوی، مکانی نرم برای فرود بود. در آنجا، او یک روتین دارد که مانند پشت خودش در اوکراین است، و همبازی هایی در محله ای که اکنون خانه موقت او است.

در دومین سالن بدنسازی گارودا در تروسنی، روستایی در خارج از پایتخت، یک جفت دیگر از کودکان اوکراینی به کیک بوکسینگ پناه برده اند. آنا میروشنیچنکو و ناتالی مونته‌آنو قبل از اینکه مونته‌آنو با همسرش به مولداوی نقل مکان کند، در اوکراین همکلاسی‌های دانشگاهی بودند. هنگامی که جنگ در اوکراین شروع شد، او از همکلاسی قدیمی خود دعوت کرد که برای اقامت در تروشنی پیش او بیاید.

میروشنیچنکو به همراه بهترین دوستش از اودسا، النا تکاچ، به زودی با دخترانشان وارد شدند و یک خانه چهار نفره 10 نفره شد.

دختر مونتئانو، یوانا، از چند ماه قبل شروع به کیک بوکسینگ کرده بود و زمانی که مربی باشگاه گفت که بچه های اوکراینی می توانند رایگان تمرین کنند، از مهمانان جدید خود دعوت کرد تا به او بپیوندند.

دخترها به سرعت وارد ورزش شدند. آناستازیا میروشنیچنکو 10 ساله می گوید: “من قبلاً در اوکراین تشویق می کردم و هرگز تصور نمی کردم که به کیک بوکسینگ بروم.”

زمانی که یوانا برای اولین بار کیک بوکسینگ را شروع کرد، گفت والدین دیگر روستای او را تایید نکردند. مونته‌آنو می‌گوید: «آنها گفتند که این مکان برای دختران نیست. اکنون، کیک بوکسینگ برای هر سه دختر به یک سرگرمی گرامی تبدیل شده است، و برای Ksenia و Anastasia که از اوکراین آمده اند، حواس پرتی را به خود جلب می کند. مربی آنها دستورالعمل های کلاس را از رومانیایی به روسی ترجمه می کند تا آنها بتوانند بفهمند.

مونته‌آنو می‌گوید در ابتدا ادغام سه خانواده دشوار بود، اما اکنون آنها به عنوان یک واحد زندگی می‌کنند، اخبار را به اشتراک می‌گذارند و زمانی که شرایط سخت می‌شود با هم گریه می‌کنند. او می گوید: «به نظر می رسد که ما در حال حاضر یک تیم هستیم.

مادران اوکراینی که بدون شوهران خود به مولداوی آمده اند، می گویند که این ورزش در یک زمان پر هرج و مرج، راه خروجی برای دخترانشان فراهم می کند. تکاچ می گوید: «به لطف کیک بوکسینگ، آنها به این واقعیت فکر نمی کنند که در یک کشور خارجی هستند. آنها روی احساسات جدید، احساسات جدید متمرکز هستند، بنابراین ما از این بابت سپاسگزاریم.

رستم می‌گوید مربیان ورزشگاه کیک بوکسینگ به کار با کودکانی که در شرایط سخت هستند عادت دارند، زیرا آنها اغلب با جوانان جوامع در معرض خطر کار می‌کنند. او وضعیت تازه واردها را برای دیگر شاگردانشان توضیح داد که به سرعت آنها را در گروه پذیرفتند. رستم می گوید که دانش آموزان جدید فقط با یونیفرم هایشان – زرد و آبی، مانند پرچم اوکراین، قابل تشخیص بودند.

همکاران او در آن سوی مرز دوباره شروع به برگزاری کلاس‌های آموزشی در برخی شهرها کرده‌اند، اما می‌گویند که دیگر مثل قبل نیست، زیرا بسیاری از کودکانی که با آنها آموزش دیده‌اند، کشور را ترک کرده‌اند.

مویسیوا می گوید که فرزندانش در ابتدا مرتباً گریه می کردند و التماس می کردند که به خانه بروند. اما آنها به مرور زمان آرام شده اند و در کیشیناو به یک ریتم نشسته اند. او می‌گوید: «هر روز پذیرش این وضعیت آسان‌تر می‌شد.

تیمور هفته‌ای سه بار به باشگاه کیک بوکسینگ می‌رود و در آنجا مهارت‌هایی مانند اسپلیت، بریج‌های پشتی و پوش آپ و همچنین اسپارینگ را تمرین می‌کند.

دختران در تروشنی می گویند که آنها همچنین یاد می گیرند که چگونه از خود دفاع کنند، که از نظر آنها به عنوان یک مهارت مهم برای زنان است.

Ksenia ده ساله می گوید که مهربانی مربیان مولداوی او باعث شده است که بخواهد به مبارزه ادامه دهد. مایلیم به لطف مربیان به این نوع ورزش ادامه دهیم.»