کیسه های سیاه آگوستا بالاخره فراتر از داستان های قدیمی شناخته شدند | استادان

سیگورستان edar Grove در سراسر شهر از آگوستا نشنال قرار دارد، در طرف دیگر دو مجموعه از خطوط راه آهن در بخشی که ترافیک متوقف نمی شود و گردشگران عبور نمی کنند. این طرح در سال 1820 به عنوان مکانی برای دفن بردگان در گورهای کم عمق و بدون علامت کنار گذاشته شد.

با گذشت زمان تبدیل به گورستان سیاه‌پوستان شد، اولین رئیس سیاه‌پوست شهر در آنجا دفن شد، اولین دندان‌پزشک سیاه‌پوست، اولین عضو سیاه‌پوست مجلس قانونگذاری محلی. جویس لاو مورخ محلی هنگام جشن دویستمین سالگرد این گورستان گفت: «از آنجایی که هیچ کتاب قطعی در مورد تاریخ آفریقایی-آمریکایی وجود ندارد، سدار گروو سنگر میراث فرهنگی ما است.»

این گورستان اکنون کمی شکسته، ترک خورده و فرو ریخته است، بیش از حد از علف جوجه رشد کرده است، اما گوشه هایی نیز در آنجا وجود دارد. مانند وصله ای که برای ویلی پترسون جونیور در نظر گرفته شده بود. او در آگوستا نشنال به عنوان کادوی کار کرد و کیف جک نیکلاوس را برای پنج مورد از شش برد استاد در سال های 1963، 65، 66، 72 و 75 حمل کرد. پترسون در سال 1999 بر اثر سرطان ریه درگذشت. بمدت 20 سال، بقایای او در یک قبر بی نشان بود. وقتی نیکلاوس از طریق وارد کلیتون، نویسنده گلف، متوجه این موضوع شد، خودش هزینه سنگ قبر جدید را پرداخت کرد. سنگ دستاوردهای آنها را با هم فهرست می کند و حکاکی از پترسون در لباس کادی خود دارد.

فقط پیترسون نیست. اتفاق مشابهی در مورد بازیکن قدیمی آرنولد پالمر، ناتانیل “مرد آهنی” اوری، که برای هر یک از چهار برد او در سال های 1958، 60، 62 و 64 در کیف بود، اتفاق افتاد. آووری در سال 1985 درگذشت و در گورستان ساوت ویو دفن شد، اما تنها در سال 2019 با کمک این بار از بنیاد پالمر، سنگ قبر را دریافت کرد.

آگوستا نشنال نیز داستان هایی دارد، درست مانند سدار گروو. در شام قهرمانان سه شنبه شب، هیدکی ماتسویاما برای اولین بار برخی از آنها را می شنود. در نهایت، همانطور که او در طول سال‌ها به اینجا بازمی‌گردد، آن‌ها به همان اندازه برای او آشنا می‌شوند که برای برخی دیگر از افراد حاضر در میز، که قبلاً پنج، 15 یا 50 بار گفته‌های آنها را شنیده‌اند.

اگر به اندازه کافی استادان را دنبال کرده باشید، احتمالاً خودتان برخی از آنها را می‌شناسید. داستان‌های مربوط به روزهایی که باشگاه اصرار داشت که بازیکنان باید از یکی از کیسه‌های محلی خود استفاده کنند، بخشی از داستان این مکان است، مانند اینکه چگونه ویلی “گورستان” پرتیت نام مستعار خود را دریافت کرد که در یک درگیری با چاقو پس از کشته شدن تقریباً کشته شد. گرفتار خوابیدن با دوست دختر مرد دیگری شد. و چگونه والتر “کریکت” پریچت سعی کرد در سال 1971 وقتی کیف را برای چارلز کودی حمل می کرد از دوربین ها پنهان شود زیرا در کار روزانه به رئیسش گفته بود که یک هفته مرخصی کار را می گیرد تا مادربزرگ بیمار خود را در هیوستون ملاقات کند. آنها داستان های خوبی هستند، ظاهراً برخی از آنها حتی واقعی هستند، اما این موضوع معمولاً به این مربوط می شود که بازیکنان مکانیک بی ادبانه بازی می کنند.

بیشتر آنها بچه های فقیر منطقه سند هیل بودند که آن طرف حصار باشگاه آگوستا کانتری است. جایی در شهر نبود که بتوانند گلف بازی کنند. اما آن‌ها می‌توانستند به‌عنوان کادر در آنجا، در آن سوی حصار کار کنند و وقتی مقدمات این کار را آموختند، به شغلی در آگوستا نشنال رفتند.

جری بیرد که در فیلم کوتاهی که در سال 1979 برنده شد، گفت: «مادر و پدرم در آن زمان در کینگ میل کار می کردند و فقط 15 یا 20 دلار در هفته درآمد داشتند. موزه تاریخ سیاه پوستان لوسی کرافت لین، “یک کیف خوب در آگوستا نشنال بگیرید و ممکن است آن روز 20 دلار درآمد داشته باشید.”

برخی از آنها، مانند جیم دنت، چیزهایی را که در آنجا آموخته بودند به عنوان کادیس استفاده کردند و از آن برای ایجاد حرفه ای در گلف حرفه ای استفاده کردند. دنت در سال 1966 حرفه ای شد و در نهایت در 12 رویداد در تور PGA بزرگسالان برنده شد. و برخی از آنها به گورهای بی نشان ختم شدند.

که تاریخ برای هر کس دیگری که بخشی از استادان بوده اند، کار نمی کند. گذشته همیشه در باشگاه وجود دارد، جایی که پل هوگان، پل نلسون و پل سارازن، پلاک جک نیکلاوس، پلاک آرنولد پالمر، حوض و کابین آیزنهاور، میزی که بعد از آن از درخت بلوط او درست کردند، وجود دارد. سقوط کرد و یک علامت تجاری روی عبارت A Tradition Unlike Any دیگر بود. رسانه‌ها در سفره‌خانه‌ای غذا می‌خورند که هنرمندانه طراحی شده است تا شبیه کلبه مطبوعاتی اصلی Quonset باشد که در دهه 1950 ساخته‌اند، با دیواری از عکس‌های قاب‌دار و نصب‌شده که روسای انجمن نویسندگان گلف آمریکا را نشان می‌دهد.

تصمیم نیکلاوس برای پرداخت یک نشانگر دائمی برای ویلی پترسون جونیور به نظر می رسد بخشی از حسابرسی دیرهنگام این قطعه از تاریخ آن است، تلاشی برای نشان دادن آن با چیزی بیش از بازگویی دوباره داستان های قدیمی.

این تصمیم در کنار تصمیم باشگاه است تا در نهایت از اولین بازیکن سیاهپوست خود، لی الدر، با دعوت از او برای شروع افتخاری در مسابقات سال گذشته تقدیر کند. آنها این کار را به موقع انجام دادند. الدر هفت ماه بعد درگذشت. امسال جایگاه سوم روی سه راهی اول صبح پنجشنبه را تام واتسون به خود اختصاص داد که در این داستان نیز نقش خاص خود را دارد. واتسون در تصمیم آگوستا نشنال برای اینکه در نهایت در سال 1983 به بازیکنان اجازه استفاده از کادوی خود را بدهد، نقش اساسی داشت.

برنامه‌هایی برای شهر وجود دارد که یک بنای یادبود دائمی در ساند هیلز، خارج از مرزهای باشگاه، برپا کند، لاو گفت: «کادی‌ها و آشپزها، راننده‌ها، زمین‌بان‌ها همگی از این محله آمده‌اند، تا از آنها تجلیل شود. شناخت فردی بسیار مهم است.»