تصادف یا دزدی؟ افزایش جریان موسیقی می تواند قضاوت را سخت کند | اد شیران

آنها ممکن است فقط دو کلمه باشند، اما ارزش آنها ده ها میلیون پوند است. عبارت تک میله ای صعودی “Oh I” از اد شیران Shape of You به کانون یک ردیف سرقت ادبی تبدیل شد که خود هنر ترانه سرایی را زیر سوال برد.

در طول یک محاکمه 11 روزه، شیران و همکارانش، جان مک‌دید و استیو مک‌کاچون، با اتهاماتی مواجه شدند که آهنگ سال 2015 Oh Why اثر سامی چوکری خواننده و ترانه‌سرا راس اودوناگیو را پاره کرده‌اند.

محور دفاع شیران، استدلال او بود مبنی بر اینکه بخش مورد بحث «یک الگوی پنج‌تایی جزئی اساسی» است که «کاملاً عادی» است. این سوپراستار حتی برای نشان دادن میزان متداول بودن ملودی Shape of You از موسیقی Blackstreet’s No Diggity از Blackstreet و Feeling Good از نینا سیمون استفاده کرد.

این استدلال قاضی زاکارولی را متقاعد کرد که حکم داد شیرن «نه عمداً یا ناخودآگاه» آهنگ چوکری را پاره نکرده است. اما این مورد نشان داد که تشخیص تصادف، الهام و دزدی چقدر دشوار است، به خصوص زمانی که مصرف موسیقی ما با تکامل استریم تغییر کرده است.

در عصر یوتیوب و اسپاتیفای، چگونه متوجه شویم که یک هنرمند آهنگ هنرمند دیگری را شنیده است، به خصوص اگر نسبتاً ناشناخته باشند، یا هر دو ایده مشابهی داشته باشند؟

وکلای شیرن در روز چهارشنبه گفتند: «این قضاوت تأییدی قاطع از نبوغ خلاق اد، جانی و استیو است. همانطور که همیشه گفته اند، آنها Shape of You را با هم ساخته اند، بدون کپی برداری از شخص دیگری.

اما بحث در مورد نقض کپی رایت در پاپ همچنان ادامه دارد، زیرا موجی از شکایت ها علیه برخی از بزرگترین ستاره های پاپ جهان به دادگاه کشیده می شود.

کارشناسان بر این باورند که مهم‌ترین شکایت در سال 2018 بود که در آن رابین تیک و فارل ویلیامز به دلیل کپی کردن “احساس” آهنگ Marvin Gaye Got to Give It Up گناهکار شناخته شدند و به پرداخت 5 میلیون دلار (3.8 میلیون پوند) به خانواده گی محکوم شدند. و حق امتیاز آینده

دکتر تیم هیوز، مدرس ارشد موسیقی در دانشگاه غرب لندن، می‌گوید: «نوعی قرض‌گیری که در قلب پرونده خطوط مبهم قرار داشت، معمولاً در گذشته نقض حق چاپ نبوده است.

«خطوط تار» نمونه‌ای از چیزی است که می‌توان آن را پاستیچ نامید: آهنگی که آگاهانه به سبک دیگری نوشته شده است. تاریخ موسیقی پر از نمونه هایی از آن عمل است (اگرچه عموماً چندان آشکار نیست). اما تبلیغات و خسارات اعطا شده در آن پرونده به قدری شدید بود که به وضوح به تشویق شکایت های بیشتر کمک کرد.

دیگر دعواهای اخیر شامل دو مورد علیه Dua Lipa به دلیل آهنگ Levitating، یکی علیه کیتی پری به دلیل آهنگ Dark Horse و دیگری علیه تیلور سویفت به دلیل آهنگ Shake It Off در سال 2014 توسط دو ترانه سرا است که ادعا می کنند او عبارات خود را بلند کرده است.

خود شیران در سال 2017 پس از متهم شدن به کپی برداری از آهنگ شگفت انگیز برنده سابق ایکس فاکتور، مت کاردل، دعوی سرقت ادبی 20 میلیون دلاری برای آهنگش Photograph را حل و فصل کرد.

اولیویا رودریگو پس از اینکه طرفداران شباهت هایی را به Misery Business Paramore مشاهده کردند، دو عضو Paramore را به تیتراژ آهنگ موفق خود Good 4 U اضافه کرد. او همچنین متهم به کپی برداری از ریف Pump It Up اثر الویس کاستلو در آهنگ Brutal شده است.

اما همانطور که کاستلو زمانی که به دفاع از او آمد، اشاره کرد، این بخشی از فرآیند ساخت موسیقی است. او گفت: «این نحوه عملکرد راک اند رول است. “شما تکه های شکسته یک هیجان دیگر را می گیرید و یک اسباب بازی کاملا جدید می سازید. این کاری است که من انجام دادم.»

به گفته جو بنت، یک موسیقی شناس قانونی در کالج موسیقی برکلی در ایالات متحده، “شاکیان فرصت طلب” از یک خطای رایج موسیقایی که شنوندگان می توانند مرتکب شوند سوء استفاده می کنند، یعنی فرض کنیم که سرقت ادبی تنها توضیحی است که برای یک ملودی کمی شبیه به ملودی دیگر است. .

بنت گفت: “هر روز 60000 آهنگ در Spotify آپلود می شود که بیش از 82 میلیون آهنگ ضبط شده در کاتالوگ وجود دارد.”

«در حال حاضر، ما در دوره‌ای از جریان اصلی پاپ هستیم که بسیاری از آهنگ‌ها بر اساس حلقه‌های آکورد دو و چهار نواری هستند… بنابراین هر چند وقت یک‌بار یک شباهت تصادفی کوتاه رخ می‌دهد و شاکیان از این شباهت بسیار شگفت‌زده می‌شوند. که آنها معتقدند تنها توضیح باید سرقت ادبی باشد. آنها اغلب اشتباه می کنند.»