فیل فودن، مبارز خیابانی، لمسی برای خنثی کردن اتلتیکو | لیگ قهرمانان

کاوین دی بروین تک گل بازی را به ثمر رساند و بازیکنان منچسترسیتی در کنار پرچم کرنر مقابل تماشاگران خود جمع شدند. “تجلیل شده” احتمالا کمی آن را تحت فشار قرار می دهد. نکته عجیب در مورد گل پیروزی سیتی این بود که همه آنها در مورد آن تا چه حد تحت تاثیر قرار نگرفتند. ویژگی های دی بروین به یک غرغر تبدیل شد. برناردو سیلوا با فریاد سرکشی وارد جایگاه شد. ناتان آکه، صادقانه بگویم، حضور در آنجا غوغا به نظر می‌رسید.

در خط تماس، پپ گواردیولا با عصبانیت یک بطری آب را به زمین پرتاب کرد، در حالی که به خاطر احساس آرامش از خود عصبانی بود.

اما این همان کاری است که بازی با اتلتیکو مادرید با شما انجام می دهد. هر لذتی را که زمانی در مورد بازی، فوتبال، خود زندگی احساس می کردید، پیدا می کنند و نابود می کنند. اگر نتوانند برنده شوند، تصمیم می گیرند تمام رضایت از پیروزی را از شما سلب کنند. جای تعجب نیست که گواردیولا همچنان در حالی که زمین را ترک می کرد تا مصاحبه های بعد از بازی خود را انجام دهد، اخم می کرد. بله، اتلتیکو شکست خورده بود. اما واقعاً به نظر نمی رسید که کسی برنده شده باشد.

ورزشگاه اتحاد در بیشتر اوقات عصر مکانی ناآرام و بداخلاق بود. هواداران سیتی به تماشای این مسابقات – توپ های بی پایان امیدوارکننده و شوت های مهار شده و سانترهای دفع شده – از دندان قروچه عادت کرده اند. آنها سرود لیگ قهرمانان را هو کردند. آنها بازیکنان اتلتیکو را به خاطر نگرفتن زانو هو کردند. آنها داور رومانیایی را زمانی هو کردند که او دیر گابریل ژسوس را کارت زرد کرد.

آنها خطاهای تاکتیکی اتلتیکو و دراماتیک آماتوری آنها را مهار کردند. در یک مرحله، یان اوبلاک یک سانتر سیتی را گرفت و 20 ثانیه بعد همچنان توپ را در چنگ می‌کشید، انگار که یک نوزاد در خواب است. دقیقه نهم بود. همه بازیکنان سیتی در اعماق نیمه اتلتیکو اردو زده بودند. ادرسون در انتهای شهر برگشته بود و شلوار راحتی به تن می کرد و یک Deliveroo سفارش می داد. آیا اتلتیکو واقعاً می‌تواند 80 دقیقه دیگر این گارد عقب را حفظ کند، چه برسد به 170 دقیقه دیگر؟

اگر هر تیمی می توانست، تیمی تحت رهبری دیگو سیمئونه بود. اکثر تیم‌ها به سرعت تحت فشار بی‌امان سیتی، رگبار تصمیم‌های پرخطر و سیل استرس شکست می‌خورند. از سوی دیگر، بازی برای سیمئونه، زندگی در استرس همیشگی است. آموزش استرس است. جلسات تیم استرس است. اینکه به طور تصادفی چشم سیمئونه را در راهرو جلب کنید یا از او بخواهید که مارمالاد را هنگام صبحانه رد کند، استرس است. و بنابراین، همانطور که سیتی پرده تئاتر درد خود را برافراشت، تماشاگران مشتاقی را از قبل روی صندلی‌های خود پیدا کردند.

یک ساعت بعد، از نظر مادی بسیار کمی تغییر کرده بود. یک بن بست توافقی ایجاد شده بود. ورزشگاه اتحاد همچنان آرام غر می زد. با شروع نیمه دوم، اوبلاک هنوز یک سیو برای زدن نداشت. پسر توپ پشت دروازه سیتی بیشتر از آنتوان گریزمان لمس کرده بود. در همین حال، در نیمه شهر، ادرسون در حال گوش دادن به یک پادکست بود.

گواردیولا روی خط تماس، وسعت درخشان و بی نقص پوست سر خود را خراش داد، به نیمکت بازگشت و به حرکت بعدی خود فکر کرد. همه چیز کمی شیک، کمی خفگی، کمی بیش از حد کنترل شده به نظر می رسید. شهر در هر پیچ با انبوهی از دیوارهای آجری و پاهای خالکوبی شده و شیشه های شکسته روبرو می شد. پس چه کسی بهتر از فوتبالیست خیابانی سیتی می تواند در این جنگل حرکت کند؟

این یک تعویض سه گانه بود. عیسی برای رحیم استرلینگ، جک گریلیش برای ایلکای گوندوگان و فیل فودن برای ریاض محرز. بلافاصله اتلتیکو معمای متفاوتی برای حل کردن داشت. با محرز می دانید که او در مرحله ای سمت راست را قطع می کند و به دنبال شکاف است. با فودن شما واقعاً سرنخی ندارید. و به این ترتیب بود که به سختی یک دقیقه پس از ورود به زمین، فودن در یک مربع کامل از فضایی که توسط چهار بازیکن اتلتیکو محدود شده بود، ایستاده بود.

فودن توپ را گرفت، نگاهی انداخت، دی بروین را دید. او می توانست بلافاصله پاس را بازی کند. اما چیزی درست نبود. فضای خیلی زیاد بنابراین او توپ را نگه داشت، آن را از پا به پا کرد و پیراهن های قرمز را به سمت خود کشید. این شاید بهترین کیفیت فودن در بازی‌های فشرده باشد: او از شما می‌خواهد که او را شکار کنید، او شما را آنقدر نزدیک می‌خواهد که بتوانید سیاهگوش را روی گردنش بویید.

آن وقت است که او شما را انجام می دهد.

در لحظه ای که رینیلدو شیرجه زد، فودن توپ را بین پاهایش جابه جا کرد: سومین تغییر جهت فقط در چند ثانیه. هیچ مدافعی نمی تواند حرکت را با آن سرعت دنبال کند. حتی چشم هم تقلا می کند. و به این ترتیب که دی بروین صاف می دوید و در پایانی کم قرار می گرفت، یک بازی فشرده و خسته کننده اولین لحظه واقعی خود را داشت.

اما این آخرین نخواهد بود. در 20 دقیقه آخر فودن مانند آکاردئون با اتلتیکو بازی کرد، زیرا سیتی گل دوم را تهدید کرد که احتمالاً تساوی را برای همیشه از بین می برد. حرکتی باورنکردنی از جناح راست در امتداد خط دروازه رخ داد تا اینکه او تقریباً در تیرک چپ اوبلاک قرار گرفت.

در چهار دقیقه باقی مانده، یک پاس کشویی خوشمزه دیگر برای دی بروین وجود داشت که سانتر او دفع شد. در همین حین، در نیمه شهر، ادرسون در حال بافتن ژاکت کش باف پشمی بود.

و حداقل تا 13 آوریل همین بود. طبیعتاً انواع سؤالات مماس از این بازی وجود دارد. آیا سیتی می تواند این یکشنبه نفس خود را به لیورپول بازگرداند؟ آیا یک گل در مادرید کافی است؟ و آیا انتظار منطقی است که قهرمان اسپانیا در بزرگترین بازی فصل خود با کمی جاه طلبی بیشتر بازی کند؟ با این حال، در حال حاضر، این سیتی – و فودن درخشان و متحول کننده – است که خاردارترین سوال را مطرح کرده است.