کامبوج از گذشته پر دردسر بیرون آمد به امید ساختن آینده فوتبال | فوتبال

تیاو تیم های بزرگ اروپایی به طور منظم در آسیا تابستان می گذراند، اما با وجود این واقعیت که پنوم پن در مقایسه با کلانشهرهای شیک مانند شانگهای، سنگاپور و سئول، کانون فوتبال پرشورتری است، هرگز به کامبوج نمی رسد. با این حال، کامبوج به آرامی در فوتبال با جمعیت زیاد، استعدادهای جوان و، فقط در این ماه، میزبانی بازی‌های جنوب شرقی آسیا (SEA) در حال ظهور است. این مینی المپیک برای منطقه ای 650 میلیون نفری نشانه این است که این کشور نه تنها می تواند رویدادهای ورزشی بزرگی را برگزار کند بلکه می تواند رقبای منطقه ای بزرگ تری مانند تایلند، ویتنام و اندونزی را نیز در زمین به چالش بکشد.

زمان زیادی از این امر می گذرد، اما پس از آن کشورهای کمی سفر سخت تری داشته اند. سه سال پس از استقلال از هندوچین فرانسه در سال 1953، انگکور واریورز اولین بازی ملی خود را مقابل مالزی انجام داد. تنها 16 سال بعد، این تیم در جام ملت های آسیا 1972 با سه گل مهاجم ستاره دوئور سوخوم به جمع چهار تیم آخر رسید و با نتیجه 2-1 به قهرمان نهایی ایران شکست خورد.

سپس خمرهای سرخ، یک گروه کمونیستی انقلابی آمدند که جمهوری خمرهای مورد حمایت ایالات متحده را در سال 1975 سرنگون کردند. “نگه داشتن شما سودی ندارد، کشتن شما ضرری ندارد” یکی از شعارهای آنها بود. تخمین‌ها درباره تعداد کشته‌شدگان کامبوجیایی در دوران حکومت پل پوت متفاوت است، اما این ارقام – عمدتاً بین 1.5 تا 2.5 میلیون نفر و سپس حدود یک چهارم جمعیت – همه غیرقابل تصور هستند. بسیاری از بازیکنان نیز جان خود را از دست دادند، از جمله سوخوم. تهاجم ویتنامی ها در سال 1979 رژیم را سرنگون کرد اما این پایان بدبختی با بی ثباتی و درگیری سال ها نبود.

جای تعجب نیست که فوتبال کامبوج خیلی عقب افتاده بود. از بین بردن این شکاف زمان بیشتری می برد و این یکی از دلایل مهم بودن بازی های SEA است. این مسابقات که 12000 ورزشکار در آن شرکت می کنند، به کشورهای منطقه که مدال های زیادی در المپیک کسب نمی کنند، فرصتی برای کسب جایگاه جدی برای سکوها می دهد. در واقع، این رقابت برای کشورهای میزبان بدنام است، که در انتخاب رویدادها و انتخاب رویدادهایی که واقعاً در آنها خوب هستند، آزادی عمل دارند. برخلاف اکثر میزبانان گذشته، کامبوج نتوانسته در صدر جدول باشد، اما با توجه به اینکه آنها در 21 تلاش قبلی فقط 78 مدال طلا کسب کرده بودند، اضافه کردن 81 مدال در دو هفته گذشته تا حدودی ادامه دارد.

هیچ مدالی در فوتبال وجود نداشت، مسابقاتی که برای بازیکنان زیر 22 سال در نظر گرفته شده بود. گروه A با شکست 4-0 تیمور لسته آغاز شد اما شانس حضور دوم در چهار بازی آخر با گل تساوی دقیقه 93 فیلیپین در بازی بعدی از بین رفت. با کسب مقام اول اندونزی، کامبوج باید میانمار را شکست می داد تا دوم شود و به نیمه نهایی راه یابد اما 2-0 شکست خورد.

همه چیز در مورد ساخت و ساز برای آینده است، هرچند، در داخل و خارج از زمین، با بسیاری از زیرساخت های ورزشی، از جمله یک استادیوم جدید 60000 نفری، که با سرمایه گذاری چینی انجام می شود. همچنین به لطف کیسوکه هوندا، ژاپنی ها نیز درگیر آن بودند. پس از افتتاح تعدادی از مدارس فوتبال در این کشور، این ستاره خوش سفر، در حالی که هنوز برای ملبورن ویکتوری بازی می کرد، در سال 2018 اعلام کرد که در زمان مقرر به صورت رایگان به مربیگری در کامبوج می رود. فقدان مجوز به این معنی بود که او نمی توانست سرمربی باشد، اما این بازیکن 36 ساله، با ساعتی روی هر مچ دستش برای تشخیص زمان حضورش و بازگشت به توکیو، اکثر شوت ها را صدا زد و به مرور زمان، ضربات بیشتری هم انجام شد. سبک روان و تهاجمی در حال ظهور است.

بازیکنانی مانند Chan Vathanaka و Keo Sokpheng دو نفر از اولین کسانی بودند که برای بازی در مالزی راهی خارج از کشور شدند که یک گام بزرگ به جلو بود. از آن زمان تمرکز بیشتری بر روی رشد سیستماتیک جوانان صورت گرفته است و امیدهای زیادی برای استعدادهای جوانتر مانند مهاجم سریع Sieng Chantea و هافبک Chou Sinti وجود دارد.

هنوز مشکلاتی وجود دارد. علیرغم عشق به بازی – تعداد کمی از کشورهای آسیایی برای یک بازی دوستانه مقابل سنگاپور 50000 قرعه کشی می کنند، همانطور که آنگکور واریرز در سال 2016 انجام داد – هنوز سرمایه گذاری کافی در پایه وجود ندارد. شایعات و گزارش های فساد هرگز دور از دسترس نیست و سیاست حضور دائمی است. سائو سوخا که در سال 2018 توسط سازمان غیردولتی دیده بان حقوق بشر مستقر در ایالات متحده به عنوان یک ناقض حقوق بشر در سطح جهانی توصیف شد، نه تنها رئیس پلیس نظامی ملی بلکه رئیس فدراسیون فوتبال کامبوج است. پس از اینکه تیم نتوانست از گروه خارج شود، هون سن، نخست وزیر 38 ساله، از او خواسته شد که از سمت دوم استعفا ندهد. فرمانده سابق خمرهای سرخ به پخش جریانی بازی های تیم ملی در صفحه فیس بوک خود معروف است و جام هون سن یک تورنمنت بزرگ داخلی است.

بنابراین سوخا ماند اما هوندا رفت، البته نه قبل از افشای برنامه های بعدی خود در رسانه های اجتماعی. او نوشت: به عنوان یک مربی به عمان، نیوزیلند، امارات متحده عربی، تایلند و برخی کشورهای دیگر که می خواهند در جام جهانی بعدی در سال 2026 بازی کنند، علاقه مند هستم.

کامبوج قرار نیست در آمریکای شمالی باشد، اما مرد سابق میلان در هنگام خداحافظی به آنها گفت که رویاهای خود را دنبال کنند. جام جهانی هم مثل او. این به زودی در سال 2026 اتفاق نمی افتد، اما با توجه به اینکه کامبوج از کجا آمده است، ادامه چالش در جنوب شرقی آسیا در حال حاضر انجام خواهد شد.