سوپرلیگ اروپا بازگشت – یوفا فقط آن را چیز دیگری می نامد | یوفا

مناین احتمالاً منبع تشویق جزئی است که خانواده ریکتز – که در حال حاضر در فهرست نهایی خریداران بالقوه چلسی قرار دارند – به هواداران بدبین قول داده اند که به یک سوپر لیگ اروپا نپیوندند. شاید، از طریق تعهد بیشتر، ریکتس مسابقات دیگری را که وجود ندارد، کنار بگذارند. چلسی هرگز در جام جهانی انگلیس و ایتالیا بازی نخواهد کرد. چلسی هیچ بخشی از جام ماکیتا را نمی خواهد. چلسی هرگز وارد پاپ آیدل نخواهد شد.

البته، مالکان احتمالی همیشه با یک مانیفست مجلل از تعهدات و بدگویی ها وارد می شوند، مبادا کسی حدس بزند که واقعاً پس از عبور از در، قصد انجام چه کاری را دارند. مایک اشلی با وعده “سرگرمی و جام” به نیوکاسل آمد، اگرچه مهمتر از همه، او هرگز مشخص نکرد که برای چه کسی. در همین حال، کن بیتس احتمالاً در سال 1982 با استقبال بسیار جالب‌تری از طرفداران چلسی مواجه می‌شد، اگر فاش می‌کرد که ظرف چند سال آینده قصد دارد با نرده‌های سیم خاردار آنها را برق‌آمیز کند.

و بنابراین احتمالاً عاقلانه است که با سخنان خانواده ریکتس – که در حال حاضر در خندوانه بیش از حد روابط عمومی پس از فاش شد که تعدادی از آنها چیزهای بسیار نژادپرستانه و همجنسگرا هراسی گفته اند – با چند قاشق چایخوری نمک برخورد کنیم. به نوعی، مخالفت پیشگیرانه آنها از سوپرلیگ اروپا کمتر یک سیاست ملموس است و بیشتر نوعی خودبرندسازی رباتیکی است. سلام خدمت دوستان فوتبالدوست ما می شنویم که یک “سوپر لیگ” وجود دارد که شما دوست ندارید. ما هم از این چیز خوشمان نمی آید، هر چه که باشد. دوست باشیم؟

با آشکار شدن خطر شورش، اکنون می‌توانیم از تلاش‌های بی‌رحمانه بارسلونا، رئال مادرید و یوونتوس برای احیای مفهوم اصلی منقرض شده سوپرلیگ، مانند مردان تنها که اصرار می‌کنند عروسک منفجر شده کنارشان بنشیند، بپرهیزیم. در پرتزو در واقع دوست دختر واقعی آنهاست. و با این حال، با مهارتی ویرانگر، سوپر لیگ واقعاً بازگشته است. فقط اسمش را چیز دیگری می گذارند.

هفته گذشته، یوفا برنامه های خود را برای گسترش لیگ قهرمانان از 32 تیم به 36 تیم از سال 2024 تسریع کرد، و دو مقام از چهار مکان اضافی به تیم های تاریخی موفقی تعلق گرفت که در غیر این صورت موفق به راهیابی نمی شدند. بر اساس موقعیت‌های فعلی لیگ، این به معنای رم و آرسنال است، اگرچه منچستریونایتد نیز با کسب رتبه پنجم در لیگ برتر، شانس صعود را خواهد داشت.

و واقعاً این نوع باشگاه‌ها هستند که در اینجا ذینفعان مورد نظر هستند: غول‌های سابق در روزهای سختی سقوط کرده‌اند، ابرباشگاه‌هایی که فصلی ضعیف را تحمل می‌کنند، واقعاً به اندازه کافی برای نخبگان خوب نیستند، اما به هر حال دعوت شده‌اند. یک پیشنهاد این است که تیم های بزرگ بتوانند با قهرمانی در جام حذفی فوتبال لیگ قهرمانان را تضمین کنند. برای مثال، اگر این قانون قبل از فینال جام 2016 وجود داشت، منچستریونایتد می توانست با یک پیروزی به لیگ قهرمانان اروپا صعود کند. حریفان آنها کریستال پالاس این کار را نمی کند.

این در اصل سنگ بنای سوپرلیگ بود. این راهی بود برای اطمینان از این که هر بلایی سر آنها بیفتد – همه‌گیری، سوء مدیریت، فاجعه مالی، انتصاب رونالد کومان – بزرگترین باشگاه‌های اروپا هرگز نباید دوباره نگران صعود به لیگ قهرمانان باشند. دوباره به پیشنهادات سوپرلیگ نگاه کنید – مرحله گروهی 180 بازی، حضور تضمینی برای غول های تاریخی، مراحل حذفی در یک پنجره فشرده چهار هفته ای در پایان فصل – و آنچه قابل توجه است این است که چقدر تفاوت آنها با مسابقات لیگ برتر است. تغییرات در حال انجام است.

محرک واقعی در پس اصلاحات، اتحادیه باشگاه های اروپا بوده است که در حال حاضر تحت ریاست ناصر الخلیفی، رئیس پاری سن ژرمن است. خلیفی هفته گذشته دور نادری از مصاحبه ها را انجام داد و دو موضوع اصلی از آنها بیرون آمد. اول، حسادت شرم آور او نسبت به مدل اسپرت آمریکایی با مغازه بسته، لیست وسایل پرتعداد و پراکنده، کرک و رازمتاز آن. “چگونه هر مسابقه را به یک رویداد تبدیل کنیم؟” او درخواست کرد. خب، به طور سنتی چند بلیط می فروشید، نورافکن را روشن می کنید و بازی را با سوت شروع می کنید. اما شاید ما به اندازه کافی خارج از چارچوب فکر نمی کنیم.

موضوع دیگر تحقیر کامل ایده ای بود که پشتوانه مقاومت در برابر سوپرلیگ بود: اینکه خود هواداران فوتبال ممکن است بخواهند در اجرای بازی خود نظری داشته باشند. خلیفی به بی بی سی گفت: بارسلونا. یک باشگاه متعلق به هواداران با 1.5 میلیارد یورو بدهی. آیا کار می کنه؟” و در اینجا، بین خطوط به خوبی تمرین شده شرکتی، هدف واقعی از قدرت گرفتن یوفا قرار دارد. آنها اصولاً مخالف سوپرلیگ نبودند. آنها فقط اذیت شدند که این مال آنها نیست.

تراژدی واقعی همه اینها این است که هیچ یک از آنها نیازی به وقوع نداشتند. برای اولین بار در دهه‌ها، باشگاه‌های بزرگ از موضع قدرت عمل نمی‌کردند. خشم عمومی و دولتی از این جدایی به اوج خود رسیده بود. اگر لحظه ای برای اصلاح مدل مالی فوتبال اروپا و شکستن قبضه بزرگترین باشگاه های آن وجود داشت، این همان بود. در عوض، آنها با به دست آوردن هر آنچه که در وهله اول می خواستند، برای فتنه خود پاداش دریافت کردند: یک دایره با فضیلت از رشد دائمی و درآمدهای بادآورده تضمین شده.

در واقع، تا حد زیادی به همین دلیل است که خانواده ریکتز و دیگران برای برشی از این عمل بر روی یکدیگر جست و خیز می کنند. بدون دام، بدون خطر، بدون چک و تعادل: فقط مجوزی برای چاپ پول برای ابد. در این مورد اعتراضی نخواهید دید. هواداران هزاران نفر به خیابان ها نمی آیند. بوریس جانسون در پارلمان این موضوع را مطرح نخواهد کرد. به همین دلیل است که مبارزه با تغییرات تدریجی – بازی ای که با هزاران ترفند و اصلاح از بین رفته است – بسیار سخت تر است. در بیشتر موارد، مردم به سختی متوجه وقوع آن می شوند.