نابودی مادرید توسط منچسترسیتی حس یک پیروزی تاریخی را دارد | شهر منچستر

برای 15 سال، منچسترسیتی یک جاه طلبی بالاتر از بقیه داشته است. از زمانی که شیخ منصور باشگاه را تصاحب کرد، لیگ قهرمانان اروپا هدف آنها بوده است. آنها در کوه های بلند و جنگل های تاریک جستجو کرده اند. آنها در یک چهارم نهایی و نیمه نهایی شکست خورده اند، یک بار در خود فینال، توسط قهرمانان و هیولاها خنثی شده اند، اغلب به همان اندازه که توسط خودشان و حریفان خارجی شکست خورده اند. و در نهایت، آنها دوباره تنها یک بازی با افتخار ایستادند، و در راه خود در آزمون نهایی ایستادند: اینتر، تیم سوم در چهارمین لیگ برتر اروپا.

اغلب در لحظات دراماتیک ورزشی گفته می شود که شما نمی توانید فیلمنامه را بنویسید. خوب، شما این یکی را نمی نویسید. روایت ایجاب می‌کند که مرحله آخر، یعنی آخرالزمان پروژه شهر ابوظبی، باید پایانی بزرگ‌تر از این داشته باشد، که رئیس نهایی که باید بر آن غلبه کرد باید ترسناک‌تر از گروهی از چیزهایی باشد که چندین سال در انگلیس محبوب بودند. پیش: ادین ژکو، هنریک مخیتاریان، روملو لوکاکو، سگ گلدی پیتر آبی و سوسیال دموکراسی.

آیا اینتر می تواند برنده شود؟ البته آنها می توانند؛ بهترین کیفیت فوتبال به عنوان یک ورزش این است که شوک‌ها اتفاق می‌افتد، این است که افراد ضعیف می‌توانند غول را از بین ببرند. شاگردان سیمونه اینزاگی هم با شکست دادن بارسلونا در مرحله گروهی و هم مقابل میلان در نیمه نهایی نشان دادند که سازماندهی خوبی دارند و در مدیریت سرعت مهارت دارند. فدریکو دیمارکو و فرانچسکو آسربی فصول خوبی را پشت سر گذاشتند و در نیمه نهایی عالی بودند، اما کایل واکر، با کنار زدن وینیسیوس جونیور، بعید به نظر می رسد که نگران دفاع چپ باشد، در حالی که به نظر می رسد هیچ چیز ارلینگ هالند را به دردسر نمی اندازد. مدافع میانی 35 ساله که بیشتر دوران حرفه ای خود را در ساسولو گذراند.

اینتر در مرحله گروهی دو بار به راحتی با نتیجه 2-0 از بایرن شکست خورد و سیتی در مرحله یک چهارم نهایی به راحتی بایرن را کنار گذاشت. بزرگترین چالش برای آنها در استانبول احتمالاً روان رنجورهای خودشان است – بافت زخم انباشته شده از ناامیدی گواردیولا و هر اثری از سیتی-ایتیس هنوز باقی مانده است. این، و، مگر اینکه ارتباطات حمل و نقل از سال 2005 که آخرین میزبانی فینال بود، به طور چشمگیری بهبود یافته باشد، در واقع از مرکز شهر به استادیوم المپیک آتاتورک رسیده است.

برای گواردیولا و سیتی، این سفر سخت و پر از ناامیدی بوده است. هنگامی که او در سال 2011 دومین لیگ قهرمانان خود را با بارسلونا در ومبلی به دست آورد، به نظر نمی رسید که یک دهه دیگر طول بکشد تا او به فینال دیگری برسد. اگر سیتی اینتر را شکست دهد، تنها چهارمین مربی خواهد بود که سه بار این جام را به دست آورده است، در حالی که فاصله 12 ساله بین جام ها طولانی ترین فاصله برای هر مربی دیگری به جز یوپ هاینکس (15) و ارنست هاپل (13) خواهد بود. با این اوصاف، 19 سال بین اولین قهرمانی کارلو آنچلوتی در اروپا و چهارمین قهرمانی فصل گذشته خود گذشت، بنابراین زمان برای گواردیولا باقی مانده است تا این رکورد را از این بازیکن ایتالیایی بگیرد.

در آن دوره، گواردیولا تا حدی به دلیل بدشانسی خنثی شد – بازی هایی که در آن تیمش مالکیت بی پایانی داشت اما به نحوی نتوانست به اندازه کافی از موقعیت های بی شماری که ایجاد کرده بود به گل تبدیل کند – اما همچنین به دلیل نگرانی خود از مقابله با آنها و بازی های تاکتیکی. ترفندهایی که او انجام داد تا سعی کند از این احتمال جلوگیری کند، «تفکر بیش از حد» او. در این فصل نیازی به فکر کردن نیست.

اگر سیتی جام را به دست آورد، پیروزی 4-0 چهارشنبه یک نقطه عطف خواهد بود، مانند پیروزی 4-0 آژاکس مقابل بایرن در سال 1973 یا پیروزی 5-0 میلان مقابل مادرید در سال 1989، یکی از آن بازی های تعیین کننده دورانی که پارادایم ها تغییر می کنند و واقعیت جدیدی پدیدار می شود این، شاید لحظه نمادینی بود که در آن باشگاه‌های نفتی سرانجام از نخبگان سنتی پیشی گرفتند – و در نتیجه، لحظه‌ای بود که در آن عواقب مدل ابرسرمایه‌داری که با شروع لیگ قهرمانان بر فوتبال رها شد، به خانه بازگشت. سفری که در سال 1987 با سردرگمی سیلویو برلوسکونی مبنی بر اینکه ناپولی و مادرید، قهرمانان ایتالیا و اسپانیا، می توانند در دور اول حذفی با هم روبرو شوند، آغاز شد، روز چهارشنبه به نقطه عطفی در منچستر رسید.

این مدتی است که آمده است. مادرید مدت هاست که از منطق سرپیچی کرده است. سیتی به راحتی می توانست در نیمه نهایی فصل گذشته شکست مشابهی را متحمل شود. برای همه صحبت از دلداری از ربوبیت، خودباوری اشراف قدیم، شاهکارهای انفرادی هنجارشکنی، اتهامات سواره نظام جایی در جنگ مدرن ندارند. مادرید منابع و اعتبار کافی دارد که صرفاً محو نشود، اما کاملاً ممکن است که فصل گذشته به عنوان شکوفایی نهایی و به سختی قابل توضیح آن در نظر گرفته شود. کابالرو فرهنگ.

در این میان، شهر نه تنها کاملاً مدرن است، بلکه مدرنیته را تعریف می کند. از زمانی که لیگ برتر 115 اتهام تخلف مالی را علیه سیتی مطرح کرد، آنها شکست نخورده اند. گواردیولا به سختی مجبور به تغییر تیم شده است. شک و تردیدهای اوایل فصل در مورد عدم تعادل تیم هالند از بین رفته است. سیتی در حال تبدیل شدن به یک قدرت فوق‌العاده است و تمام کسانی که سر راه آن‌ها ایستاده‌اند را کنار می‌زند، حتی ابرباشگاه‌های قدیمی مانند بایرن و مادرید. بدیهی است که گل ها کمک می کنند، اما شاید بزرگ ترین چیزی که هالند برای سیتی به ارمغان آورده است وضوح است: نیازی به پیچیده کردن مسائل نیست. این تیم ممکن است یک تقطیر خالص نباشد نگهبان اما این ترکیبی عالی و شاید غیرقابل توقف از هوش و قدرت است. این چیزی است که به نظر می رسد یک پروژه دولتی به خوبی انجام شده است.

شاید فوتبال، الهه پیر دمدمی مزاجی که هست، یک حقه برای بازی کردن باقی مانده است. شاید اینتر در استانبول کار معجزه آسایی انجام دهد. اما به نظر می رسد که سرانجام تاج گذاری سیتی در اروپا که مدت ها به تعویق افتاده بود، در راه است.