تعداد بی سابقه ای از کارگران بریتانیایی بیمار هستند. جای تعجب نیست که اقتصاد هم همینطور است. اما درمان وجود دارد | لری الیوت

بریتن اقتصاد بیمار دارد. این استعاره ای از یکنواخت شدن رشد در سال گذشته نیست، بلکه بیان یک واقعیت است. قبلاً هرگز این همه افراد به دلیل بیماری یا ناتوانی طولانی مدت از نیروی کار خارج نشده بودند. پیش از این هرگز چنین از دست دادن توانایی های انسانی وجود نداشته است.

سلامتی بهتر به خودی خود مطلوب است. بیماری ناخوشایند مردم را بدبخت می کند، بنابراین واقعاً نباید مهم باشد که آیا کاهش تعداد افرادی که ممکن است بخواهند کار کنند، اگر به اندازه کافی خوب کار کنند، منافع اقتصادی داشته است یا خیر. تولید ناخالص داخلی همه چیز نیست.

اما در این مثال، تعداد کمتری از افراد غیرفعال به دلیل مسائل بهداشتی، هم برای سلامتی شخصی خوب است و برای اقتصاد این یک برد-برد در مقابل باخت-باخت فعلی است.

در اینجا وضعیت در حال حاضر چگونه است. تعداد افرادی که می گویند به دلیل بیماری طولانی مدت به دنبال کار نیستند در سه ماه اول سال 2023 با 86000 افزایش به 2.55 میلیون نفر رسید و اکنون 438000 بیشتر از قبل از شروع همه گیری سه سال پیش است.

واضح است که کووید-19 نشان دهنده یک ضربه جدی به سلامت کشور بود و بر یک NHS که قبلاً به شدت کشیده شده بود فشار وارد کرد. از این افزایش 438000 نفری، برخی از آنها از کووید طولانی مدت رنج خواهند برد، در حالی که برخی دیگر متوجه شدند که استرس ناشی از قرنطینه و بحران هزینه زندگی بر سلامت روان آنها تأثیر گذاشته است.

دو چیز وجود دارد که فورا کمک می کند: پایان دادن به اعتصاباتی که ماه ها بر NHS تأثیر گذاشته است، و سرمایه گذاری اضافی برای شروع پاکسازی معوقه بیماران. نبرد طولانی مدت دولت با پرستاران و پزشکان جوان، یک گل به خودی تماشایی بوده است.

در آغاز سال 2023 ریشی سوناک پنج وعده داد. یکی این بود که تا پایان سال لیست انتظار NHS کوتاه تری داشته باشیم که در حال حاضر تنها برای انگلستان بیش از 7 میلیون نفر است، در حالی که دیگری رشد اقتصاد بود.

این دو به هم مرتبط هستند. یک چهارم از 2.55 میلیون نفر غیرفعال به دلیل بیماری می گویند که خواهان شغل هستند. درمان بهتر و سریعتر به آنها کمک می کند تا یکی از آنها را پیدا کنند، تعدادی از میلیون ها شغل خالی را در اقتصاد پر کنند و رشد را تقویت کنند.

برای ایجاد تفاوت واقعی به اقداماتی بیش از اقدامات زیبایی که در بودجه «بازگشت به کار» جرمی هانت وجود دارد نیاز است. همانطور که موسسه منشور پرسنل و توسعه به درستی اشاره کرده است، اصلاح بنیادی حقوق پزشکی قانونی برای گسترش پوشش به افرادی که کمترین درآمد را دارند و افزایش سخاوت آن به گونه‌ای که به سطح افرادی که «دستمزد زندگی ملی» دریافت می‌کنند نزدیک‌تر شود، لازم است. .

یک چیز مسلم است: تشدید معیارهای واجد شرایط بودن برای مزایای طولانی مدت بیماری کاری جز سخت تر کردن زندگی برخی از آسیب پذیرترین افراد ندارد. ماهیت عمیق مشکل بهداشتی بریتانیا به این معنی است که رویکرد تنبیهی کارساز نخواهد بود.

این اشتباه است که فرض کنیم بریتانیا یک کشور سالم وارد بحران شده است. در عوض، شوک کووید-19 روندهای نگران کننده پیش از همه گیری را تشدید کرد. گزارش اخیر مؤسسه تحقیقاتی چپگرایانه برای تحقیقات سیاست عمومی نشان می دهد که میزان مرگ و میر ناشی از همه علل بین سال های 1990 تا 2011 کاهش یافته است، اما پس از آن شروع به افزایش کرد. شیوع سرطان، دیابت، افسردگی و فشار خون در دهه 2010 افزایش یافت. در سال 1960، بریتانیا رتبه هفتم امید به زندگی را در میان کشورهای ثروتمند اعضای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه کسب کرد. تا سال 2020 به رتبه 23 کاهش یافت.

بر اساس مطالعه IPPR، سلامت جسمی و روانی ضعیف سالانه 2000 پوند از دست رفته افراد را به همراه دارد و اندازه اقتصاد را 43 میلیارد پوند کاهش می دهد. بی‌شک، بیماری به‌طور نابرابر از نظر جغرافیایی و بر اساس طبقه، جنسیت و قومیت توزیع می‌شود.

در 15 سال گذشته روزگار سخت بوده است. دهه 1990 و اوایل دهه 2000 شاهد یک رشد اقتصادی طولانی بود که در آن درآمدهای واقعی رشد کردند و – تحت دولت های کارگری – هزینه های NHS سریعتر از هر زمان دیگری از زمان ایجاد آن در سال 1948 رشد کرد. از سال 2007، دو رکود عمیق وجود داشته است که دستمزدها را – در شرایط تعدیل شده بر اساس تورم – پایین تر از 15 سال پیش گذاشته اند.

در این دوره مشاغل نسبتاً آسانی به دست می‌آمدند، اما اغلب با دستمزد پایین، ناامن و غیر اتحادیه‌ای بودند. بیش از 50 درصد از کسانی که زیر خط فقر رسمی زندگی می کنند، در یک خانواده کارگری هستند و تلاش مداوم برای تأمین مخارج زندگی، چه از نظر جسمی و چه از نظر روحی تأثیرات خود را گذاشته است.

در همان زمان، با افزایش ناچیز بودجه از سال 2010، هزینه‌های مربوط به NHS بسیار کمتر سخاوتمندانه شده است. سلامت روان.

این مکان بدی است، و به جای اینکه خود را هدف کوچک کاهش لیست های انتظار تا پایان سال قرار دهد، IPPR می گوید که دولت باید جاه طلبی بیشتری از خود نشان دهد و متعهد به یک ماموریت 30 ساله برای تبدیل بریتانیا به کشور باشد. سالم ترین کشور روی کره زمین

این یک هدف ارزشمند است، اما دستیابی به آن آسان نخواهد بود. از جمله موارد دیگر، به مشاغلی با درآمد بهتر و ایمن تر نیاز دارد. نقش بیشتر اتحادیه ها در مذاکره در مورد شرایط کار؛ تمایل به پذیرش ایده های جدید مانند کار ترکیبی و هفته های کاری کوتاهتر؛ و به رسمیت شناختن اینکه NHS باید به یک سرویس بهداشتی ملی واقعی تبدیل شود تا یک سرویس ملی بیماری که با مشکلاتی که می‌توانستند از آنها جلوگیری شود، سروکار دارد.

مهم‌تر از همه، این امر مستلزم این است که بی‌تحرکی در نتیجه بیماری، نشانه‌ای از یک ضعف عمیق‌تر است: وضعیت ناسالم سرمایه‌داری مدرن بریتانیا.

• لری الیوت سردبیر اقتصاد آبان نیوز است