قدرت سخت منچستر سیتی، رئال مادرید را در هم می شکند | شهر منچستر

مندر حدود 70 دقیقه، اندکی پس از اینکه تونی کروس لوکا مودریچ را از زمین بازی دنبال کرد، حاشیه های شب کمی تیزتر شد و این نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا کاملاً شفاف شد. منچسترسیتی قرار بود برنده شود و رئال مادرید می باخت و هیچ تغییر یا تاکتیکی، هیچ تعویض یا تعویضی این واقعیت را تغییر نمی داد.

به نظر می رسید رئال هم متوجه این موضوع شده است. شاید آنها فقط 2-0 شکست خورده بودند، اما آنها نیز کبود و شکسته، زخمی و ترسیده بودند، از دویدن به بن بست های پر از پیراهن های آبی خسته شده بودند. وینیسیوس جونیور مدتها بود که تلاش برای شکست دادن کایل واکر را متوقف کرده بود و در عوض به دریبل زدن از هر تعداد از بازیکنان متوسل شده بود، مانند بچه ها در زمین بازی. خطاها عمدی تر و ناامیدتر شدند. حتی مفسران رادیوی اسپانیایی در پشت جعبه مطبوعات از فریاد زدن و تشویق به نفع صدای آهسته و تشییع جنازه و حرکات دست ناخوانای عجیب و غریب دست کشیده بودند.

در بزرگترین صحنه، در رقابت های مورد علاقه خود، مسلط ترین باشگاه تاریخ لیگ قهرمانان اروپا تحت سطوح غیرقابل تحمل استرس قرار گرفته بود و به سادگی منفجر شد.

چهار بر صفر تمام شد و شاید این کمی مادرید را متملق کرد. در نهایت فقط نوک انگشتان تیبو کورتوا از تبدیل شدن به یک تحقیر کامل جلوگیری کرد. این احتمالاً بهترین عملکرد سیتی در زمان پپ گواردیولا بود، نوعی کمال فوتبالی، یک قطعه موزه، نه تنها یک درس، بلکه یک سرزنش، ورزشی به عنوان استراتژی زمین سوخته. ای توانا و ناامید، به کارهای من نگاه کن! هیچ چیز در کنارش باقی نمی ماند.

چه چیزی باقی می ماند؟ مطمئناً تعداد کمی از این تیم بزرگ مادرید. همه می دانستند که این تیمی است که نیاز به یک مرحله انتقالی دارد، تغییری از قدیم به جدید. هیچ کس انتظار نداشت که در یک شب اتفاق بیفتد. مودریچ – عملکرد وحشتناک – در دقیقه 63 به زمین رفت. کروس – نه خیلی بهتر – کمی بعد رفت. کریم بنزما پیر به نظر می رسید. آیا هیچ یک از آنها هرگز یک بازی به این بزرگی را دوباره انجام خواهد داد؟ شاید، اما نه با هم. در نقطه‌ای که مادرید به تحرک و انرژی نیاز داشت، آن‌ها در تلاش بودند تا تنها با اسطوره و هاله بهترین پاس جهان را تحت فشار قرار دهند و مختل کنند.

برای یک بار اعداد بسیاری از داستان را بیان کردند. در زمانی که سیتی اولین گل خود را به ثمر رساند، 196 پاس را به 30 پاس مادرید رساند. در طول نیمه اول سیتی 196 لمس در یک سوم پایانی داشت. مادرید 10 امتیاز داشت. این فقط یک سلطه نبود. یک تحقیر سادیستی نیز وجود داشت، شیوه‌ای که سیتی در سریع‌ترین زمان ممکن ضربات ایستگاهی خود را به دست آورد، روشی که پپ گواردیولا در هر پاس عقب‌گرد یک ضربه می‌زد. سیتی نه تنها مادرید را شکست داد، بلکه به سختی آنها را تصدیق کرد.

با احترامی که برای متئو دارمیان و ادین ژکو قائلیم، احساس امنیت می‌کنیم که سیتی سرانجام ماه آینده در استانبول مقابل اینترناسیونال عطش لیگ قهرمانان اروپا را کاهش دهد. آنها در این مرحله آنقدر واضح بهترین تیم جهان هستند که گفتن این موضوع کمی گذرا و کمی بدیهی به نظر می رسد. همچنین نباید تصور کنیم که سیتی به تازگی بازی در این سطح را آغاز کرده است. آخرین تیمی که در این رقابت ها بیش از 180 دقیقه آنها را شکست داد تاتنهام بود. در یک محور x به اندازه کافی طولانی، سیتی همیشه قرار بود در نقطه ای از پست برنده عبور کند.

و بنابراین یکی از ثروتمندترین ایالت های جهان سال ها تلاش می کند تا بزرگترین مربی جهان را استخدام کند، موفق می شود و سپس به معنای واقعی کلمه هر چیزی را که نیاز دارد به او می دهد. هر باشگاه دیگری در جهان، به استثنای پاری سن ژرمن، باید در چارچوب محدودیت های مالی یا ثروت فعالیت کند. هر باشگاه دیگری در جهان دارای نقص ها یا مشکلاتی است که در حال حاضر نمی توانند به آنها رسیدگی کنند، اما امیدوارند در مقطعی در آینده به آن رسیدگی کنند. در مقابل، گواردیولا کادری را که می‌خواهد به دست می‌آورد، بازیکنانی را که می‌خواهد وقتی آنها را می‌خواهد، جایگزین‌هایشان را زودتر از موعد مقرر دریافت می‌کند.

بنابراین شما فقط ارلینگ هالند را امضا نمی کنید، بلکه جولیان آلوارز را به خدمت می گیرید تا به او استراحت بدهید. کالوین فیلیپس با 45 میلیون پوند می آید، تمام فصل بازی نمی کند، و خوب است. شما تصمیم می گیرید – و فقط برای یک ثانیه به جسارت نفس گیر این موضوع فکر می کنید – که به ارتقای فیل فودن نیاز دارید، و بنابراین جک گریلیش ظاهر می شود. اگر کسی شما را به نقض قوانین متهم کند، بزرگترین وکلای جهان را استخدام می کنید تا آنها را سرنگون کنند. این کمال است، اما نه آنقدر کمال هنر بزرگ، که کمال یک لشکرکشی خوب اجرا شده، کمال ثروت نامحدود، کمال قدرت سیاسی، کمال یک هرم کریستالی بی‌معنا به ارتفاع یک مایل در میانه بیابان. دیشب هیچ بازیکن آکادمی و هیچ مانکونیایی برای سیتی شروع نکردند. آیا این مهم است؟ آیا چیزی مهم است؟

هیچ کس نباید از خوشحالی هواداران سیتی در این مرحله ناراحت باشد. این سفر و موفقیت آنها به اندازه هر کس دیگری بوده است، و با کمی دید حتی ممکن است متوجه شوند که آنطور که گاهی اوقات تصور می کنند منفور نیستند. در عوض، احساس بی‌تفاوتی که در اینجا برای افراد خنثی وجود دارد، بی‌تفاوتی است، شانه بالا انداختن در برابر اجتناب ناپذیر قدرت سخت. همه در این ورزش کمی آلوده هستند، و حتی در این زمین بازی ناهموار، هواداران سیتی لحظه پیروزی کامل خود را به دست آورده اند. به همین ترتیب، هیچ کس دیگری موظف نیست که چیزی در مورد آن احساس کند.