لائوتارو مارتینز میلان را به پایان رساند تا اینتر را به فینال لیگ قهرمانان اروپا برساند | لیگ قهرمانان

برای اینترناسیونال، جاده استانبول با نیت بدی هموار شد. شادابی و رنگ پیروزی آنها در بازی اول جای خود را به چیزی تیره‌تر و تلخ‌تر در اینجا داد: نه آنقدر یک نیمه نهایی که یک جنگ چمن، نوعی بازی که باید تحمل کرد تا لذت برد. در اینجا رقبای بزرگ شهری آنها سرکوب شدند، تکه تکه از بین رفتند و در نهایت با گل لائوتارو مارتینز به میدان رفتند. میلان مال آنهاست. اما بزرگترین جایزه از همه به طرز وسوسه انگیزی در دسترس است.

شاگردان سیمونه اینزاگی احتمالا به عنوان یکی از کم علاقه ترین مدعیان لیگ قهرمانان در تاریخ اخیر به فینال در 3 ژوئن خواهند رفت. و از منظر انگلیسی، شاید تمایلی وجود داشته باشد که به مجموعه فرفورژه‌ای از جت‌سام‌های لیگ برتر نگاه کنیم و از خود بپرسیم که چگونه به این نقطه رسیده‌اند. اما اعتقاد واقعی و کیفیت واقعی نیز در اینجا وجود دارد: مردان ماهر و پولادین، که بیش از 180 دقیقه به سادگی قد بلندتر داشتند، تصمیمات شجاعانه تری گرفتند و لحظات تعیین کننده را در زمانی که لازم بود به وجود آوردند. در مقابل، میلان بسیار ناامید کننده بود: تیمی با 57% مالکیت توپ اما کوچکترین ایده ای در مورد اینکه با آن چه باید کرد، تیمی با وزن های بسیار زیاد و رهبران بسیار کم.

بازگشت رافائل لئو به میلان نه تنها یک خروجی غریزی و بداخلاقی در جناح چپ، بلکه این امید را به میلان ارائه داد که این بار ممکن است اوضاع متفاوت باشد. مطمئناً به نظر می رسید که اینتر به ویژه نسبت به تهدیدی که لئو و تئو هرناندز در آن جناح ایجاد می کرد، محتاط بود، دنزل دامفریس در انفجارهای رو به جلو کمی انتخابی تر بود و متئو دارمیان در دفاع میانی نیز به سرعت فضا را فشرده کرد. تنها در دقیقه 38 که لئو برای اولین بار دید واقعی خود را به گل رساند، دارمیان را روی پشت خود قرار داد و شوتی را از کنار تیرک آندره اونانا عبور داد.

فروپاشی نیمه اول هفته گذشته همچنان مانند یک راوی بر روی تساوی آویزان بود و هر دو طرف اهمیت گل بعدی را احساس می کردند. در آن نیمه اول چندین موقعیت نصفه و نیمه برای اینتر وجود داشت و یک موقعیت بسیار خوب برای میلان: اونانا یک ضربه ضعیف براهیم دیاز را پس از اینکه ساندرو تونالی به سمت چپ حرکت داد، مهار کرد. فراتر از آن، خیلی چیزها بود: حملات میلان بدون سرعت و تخیل لازم برای ایجاد مشکل در دفاع خوب اینتر که فرانچسکو آسربی کهنه کار – بازیکن سابق میلان و نجات یافته از سرطان – برای آنها عالی بود.

و زمانی که اینتر توپ را به دست آورد، به نظر می رسید که زمین برای آنها باز شده است، همانطور که برای حریفانشان باز نشد. آنها بدون تغییر بودند، اما در سیستم انعطاف پذیر و انعطاف پذیر 3-5-2 آنها می توانند بسیار متفاوت باشند. در اینجا نیکولو بارلا نقش تهاجمی‌تری نسبت به بازی اول بازی کرد و با دویدن دیرهنگام در محوطه جریمه تلاش کرد تا به توپ‌های دوم مارتینز و ادین ژکو بچسبد. اما این ژکو بود که از بهترین موقعیت اینتر در این نیمه لذت می برد، یک ضربه ایستگاهی را تکان داد و مایک میگنان را مجبور کرد که توپ را به طرز درخشانی از دروازه دور کند.

در خط تماس، استفانو پیولی، با لباسی بی‌نقص و کت و شلوار و مربی‌هایی مانند مردی که قصد فرار از محل کار را دارد، از بی‌عدالتی این همه خشمگین شد. این یک کمپین ناامیدکننده برای میلان بوده است، زیرا دفاع از عنوان قهرمانی آنها در سری آ پس از تعطیلات زمستانی در حال فروپاشی است و اکنون حتی چهار تیم برتر نیز مانند یک امید ضعیف به نظر می رسند. این نیمه نهایی نشان دهنده آخرین شانس او ​​برای نجات چیزی از فصل بود، و اکنون نیز کم کم از او دور می شود.

در همین حال اینتر به پیروزی در تمام نبردهای کلیدی ادامه می داد. بازی در نیمه دوم کمی بد شد، بن‌بست‌ها بن‌بست‌ها را به وجود آوردند، کشتی‌ها کشتی‌گیری کردند، تعداد زیادی توپ طولانی با درصد پایین وارد کانال‌ها شد. پشت ژکو بازی را اداره می کرد، حداقل تا زمانی که اینزاگی تصمیم گرفت آن را با پشتی روملو لوکاکو جایگزین کند. Curva Nord یک ریتم ترسناک قبیله ای را شکست داد. انگار شمارش معکوس بود.

سرانجام در حالی که 15 دقیقه باقی مانده بود، بمب منفجر شد. اینتر تقریباً بدون هیچ چالشی توپ را وارد محوطه میلان کرد، لوکاکو و مارتینز و رابین گوسنس همگی آن را به راحتی رد و بدل کردند که انگار این باغ پشتی آنهاست. در نهایت توپ به مارتینز رسید، او قبل از اینکه به سمت انبارهای تبلیغاتی بدود و مانند خدایی روی یک پایه بالای آنها بایستد، توپ را در پست نزدیک Maignan گیر کرد. برای اولین بار در هفته های اخیر اینتر می توانست نفس بکشد، نفسی از هوا که مانند اولین بار احساس تازگی و زندگی را تایید می کند.

آیا پپ گواردیولا یا کارلو آنچلوتی شب‌های بی‌خوابی را با دیدن آن تحمل خواهند کرد؟ احتمالا نه. اما این باشگاهی است که همیشه بهترین کار خود را در سایه شک انجام داده است، در لحظه ای که جرات می کنید آن را حذف کنید خطرناک ترین است. اینترناسیونال بزرگترین تیم فوتبال جهان نیست، اما آنها می دانند که چه کسانی هستند و می دانند که چه شغلی دارند. در حالی که پرچم‌ها پیروزمندانه به اهتزاز درمی‌آیند، بنری در کروا نورد برشته شده بود دوستانی که دیگر نیستند: دوستانی که دیگر بین ما نیستند. در مقابل، به نظر می رسد یکی از قدیمی ترین دوستان جام ملت های اروپا از روی تخته خود برخاسته است.