دیدگاه گاردین در مورد بحران هزینه زندگی: نیروی کار به راه حل های خلاقانه نیاز دارد | سرمقاله

تیکاهش شدید درآمد قابل تصرف در میان خانوارهای بریتانیا ناشی از جنگ در اوکراین، مشکلات زنجیره تامین و سیاست‌های محافظه‌کاران است. محصول همه این چیزهاست. اما این همچنین نشانه ای از کاهش طولانی تر استانداردهای زندگی است که قبل از آنها وجود دارد. در پاسخ، هم محافظه‌کاران و هم حزب کارگر، تغییراتی را در برنامه رشد و مشاغل یکسان پیشنهاد کرده‌اند. با این حال، اگر این تاکید یک حوزه ضروری دیگر را نادیده بگیرد، چه می شود: کالاها و خدمات روزمره که همه ما به آنها وابسته هستیم؟

این استدلالی است که دانشگاهیان در کتاب جدیدی به نام «وقتی هیچ چیز کار نمی‌کند» مطرح کرده‌اند. استانداردهای زندگی فقط با رشد درآمد یا دستمزد تعیین نمی شود – بلکه به دسترسی مردم به زیرساخت ها و خدمات ضروری مانند مسکن، حمل و نقل و انرژی نیز بستگی دارد. به جای اطمینان از اینکه این کالاها در دسترس و مقرون به صرفه برای همه هستند، دولت در عوض بر کار به عنوان مسیر اصلی رهایی مردم از فقر متمرکز شده است. سیستم مزایای تنبیهی آن، افراد بیشتری را به سمت کار با دستمزد کم سوق داده است، اما آنها را از سقوط به زیر حداقل مورد نیاز برای زنده ماندن محافظت نکرده است. در همین حال، به دلیل اینکه بسیاری از خدمات ضروری به بازار برون سپاری شده اند، هزینه های آنها افزایش یافته است – و خانواده ها با مشکل مواجه هستند.

در هیچ کجا این واضح تر از بازار ناکارآمد اجاره نیست. هزینه های دولت برای کمک هزینه مسکن از اواسط دهه 1990 حدود 40 درصد افزایش یافته است، اما این امر مانع از فقر مردم نشده است. تا زمانی که مالکان همچنان به افزایش اجاره‌بها ادامه دهند و مسکن اجتماعی کمیاب باشد، اجاره‌نشین‌های خصوصی بازی‌های جبران‌ناپذیری خواهند داشت و دولت یا مجبور خواهد بود که لایحه‌ای که دائماً در حال افزایش است را بپذیرد یا مردم را در معرض هزینه‌های بالای مسکن قرار دهد. این کشور دومی را انتخاب کرده است و کمک هزینه مسکن محلی را در انگلستان منجمد کرده است. در بریتانیا، نرخ اضافه بار مسکن برای مستاجران خصوصی کم درآمد – درصدی از آنها که بیش از 40٪ درآمد خود را صرف اجاره می کنند – 53٪ است، بیش از سه برابر نرخ در آلمان. هزینه های بالای مسکن فقر را عمیق تر می کند. به عنوان مثال، در اسکاتلند، جایی که مسکن نسبتاً مقرون به صرفه است، نرخ فقر کودکان کمتر است.

یک راه آسان برای محافظت از مردم در برابر این هزینه ها، لغو انجماد کمک هزینه مسکن محلی است. اما یک دولت کارگری آینده باید فراتر از این باشد. راه حل بهتر برای بحران هزینه زندگی، فراهم کردن دسترسی همگانی به خدمات و کالاهایی است که بستر شکوفایی را تشکیل می دهند. این به معنای ساخت مسکن اجتماعی بیشتر و مهار افزایش اجاره بها با اصلاحاتی مانند کنترل اجاره بها است. در سایر زمینه‌های زندگی، این امر می‌تواند به معنای ارزان‌تر کردن غذای مغذی با اعطای یارانه به آن، دادن وعده‌های غذایی رایگان به کودکان یا فراهم کردن دسترسی رایگان به اینترنت باشد.

در سال 2018، راشل ریوز جزوه ای نوشت که خواستار تمرکز بر «اقتصاد روزمره» شد – خدمات و کالاهای اجتماعی که زندگی روزمره ما را حفظ می کند. پنج سال در سیاست زمان زیادی است. اگرچه حزب کارگر ژست هایی به سمت اصلاحات متحول کننده مانند تعهدات خود برای ایجاد یک شرکت ملی انرژی و حمایت از حق خرید جامعه انجام داده است، دستور کار اقتصادی آن عمدتاً به زبان متعارف رشد چارچوب بندی شده است. به نظر می رسد کابینه سایه تمایلی به تمرکز بر مسائل مربوط به قدرت اقتصادی ندارد، تا مبادا این مسائل به عنوان خماری دوران کوربین تعبیر شود. اما نمونه‌های زیادی از آزمایش‌های مترقی وجود دارد که می‌تواند از درون حزب خود بیاموزد، مانند سیاست وعده‌های غذایی رایگان در مدرسه صادق خان در لندن یا شرکت مسکن شهری پل دنت که خانه‌های مقرون به صرفه را برای اجاره در سالفورد تهیه می‌کند. چالش حزب کارگر باید در افزایش این موارد باشد.