چگونه بارسلونا قهرمان لالیگا شد: داستان موفقیت برای یک دوره جدید | بارسلونا

مندر پایان، هیچ کس نتوانست بارسلونا را بگیرد، حتی هواداران اسپانیول که آنها را از زمین بدرقه کردند و پایین تونل – اگرچه آنها بیشتر از هر کس دیگری نزدیک شدند. بنر روز یکشنبه در استادیوم RCD اعلام کرده بود «ما اسپانیول هستیم و این زندگی ماست»، اما این بنر نه چیزی بود که آنها انتخاب کردند، بلکه دوست داشتند. آنها هرگز ندیده بودند که تیمشان در دربی در جایی که به خانه برگشتند پیروز شود، و این بار نه تنها شاهد شکست دیگری بودند که آنها را به دومین سقوط در سه فصل نزدیکتر کرد، بلکه تعداد معدودی که زودتر از موعد آنها را ترک نکرده بودند نیز تماشا کردند. رقبای آنها قهرمان شدن را در باغچه پشتی خود جشن می گیرند. برای برخی – اغلب احمق ها – تحمل آن خیلی زیاد بود.

بیرون در دایره مرکزی بارسلونا در حال رقصیدن بود ساردانا، حلقه ای از بازیکنان و کارکنان در حال چرخش بودند که ناگهان آنها به جای آن وارد یک سرعت شدند. هیچ اقدام تحریک آمیزی صورت نگرفته بود و آنها حتی سه دقیقه آنجا نبودند، ژاوی هرناندز مربی از قبل تصمیم گرفته بود که کافی است، نه زمان و نه مکان بود و آنها را صدا کرد که وارد شوند، وقتی این اتفاق افتاد. در سکوی جنوبی، برخی از هواداران اسپانیول – شاید چند صد نفر که بسیاری از آنها چهره های پوشیده داشتند – موانع را شکستند، به زمین رفتند و شروع به ازدحام کردند و به سمت بازیکنان رفتند. بارسا که به موقع هشدار داده شد، مستقیماً به سمت خط کناری حرکت کرد. برخی از آنها در حین حرکت زمین خوردند، برخی دیگر ترسیده بودند. فرانک کسیه در حالی که از حلقه تشکیل شده عبور می کرد لبخند زد.

در آنجا، از پشت پلیس و کارکنان امنیتی که با عجله تلاش می کردند – و همیشه موفق نمی شدند – ورودی تونل را مسدود کنند، آنها پرتاب موشک ها، پرواز صندلی ها و بطری ها را تماشا کردند و به آزارها گوش دادند. برخی از هواداران به سمت صندوق مدیران برگشتند و خواستار استعفا شدند. یکی با لگد بالای دوربین تلویزیون؛ معلوم شد که او در لیست حزب مردمی در انتخابات شهرداری بوده و مربی کودکان است. در داخل، درگیری هایی وجود داشت، بازیکنان عقب رانده شدند: رونالد آرائوخو و سرخیو بوسکتس به خصوص. کاپیتان بارسلونا گفت: حیف است، اما فوتبال است، زندگی است. اکنون آنچه مهم است جشن گرفتن، شاد بودن است.»

در رختکن این کار را کردند و بودند. رئیس باشگاه، خوان لاپورتا، در این مورد گفت: غلت زدن و پرش در اطرافکت و شلوار خیس شده، کراوات به یک طرف کشیده شده، کیت کثیف به سمت او پرتاب شده است. آرائوخو، موهای آبی و قرمز رنگ شده – “فکر می کنم من اینطور خوب به نظر می رسم” – در اینستاگرام پخش می شد و لیونل مسی به چت پیوسته بود. هفت کیلومتر دورتر، به سمت شهر، جمعیتی در زمین تمرین خوان گمپر بارسلونا در حال ساختن بودند، اولین توقف برای بازیکنانی که روی بالکن بالا جمع شده بودند. حامیان بیشتری در اطراف فواره Canaletes، یک نقطه ملاقات سنتی در بالای Ramblas جمع شدند. از ژاوی پرسیده شد که ساعت چند ساعت منع رفت و آمد است. او گفت: «نه، امشب آزادی است، این سزاوار یک جشن بزرگ است.» عصر دوشنبه، آنها در کنار اتوبوس از شهر عبور می کنند تیم فاتح زنان.

در آگوست 2019، مسی ابراز امیدواری کرد که روزی مردم بفهمند که قهرمانی در لیگ چقدر سخت است. بارسلونا به تازگی هشتمین قهرمانی خود در 11 سال گذشته را کسب کرده بود، اما در آن زمان هیچ اتوبوسی وجود نداشت. آوریل بود، آنفیلد در راه بود و قهرمانی داخلی بود، خوب، فرض. شبی که آنها آن را بستند، بازیکنان تی شرت هایی پوشیدند که روی آن نوشته شده بود: “چیز خارق العاده این است که عادی به نظر می رسد”. این بار متفاوت بود. آنها دیده بودند، یادآوری شده بودند که بردن یک لیگ چقدر سخت است، یاد گرفته بودند که آن را دوست داشته باشند. این فوق‌العاده بود، کامل بود و دیگر عادی نبود. این اولین باری است که بارسلونا از آن زمان به این عنوان دست یافته است.

چهار سال دقیقاً یک ابدیت نیست، اما می تواند آن را احساس کند. به خصوص زمانی که به اندازه کافی برای یک دهه در هر جای دیگری اتفاق افتاده است. و اگر این همان نوع «بحرانی» باشد که بسیاری از باشگاه‌ها آرزوی آن را دارند، آن هم واقعی است و این احساس آرامش‌بخش است. تی شرت هایی که این بار پوشیدند روی آن نوشته شده بود: “لیگ مال ماست، آینده نیز”. شاید بیش از حد خوش بینانه، اما شاید چیزی در آن وجود داشته باشد، هرچند کوچک، و از یک نیاز عاطفی صحبت می کند. لاپورتا گفت: «ما شادی را برگرداندیم.

این اولین قهرمانی بارسلونا در لیگ بدون مسی در این قرن است. در نیمه های فصل، جرارد پیکه اعلام بازنشستگی کرد – او برای پیوستن به جشن ها دعوت شده است – و سرخیو بوسکتس ادامه نخواهد داد، نهمین قهرمانی او آخرین قهرمانی او خواهد بود. او گفت: «من می خواستم با این کار بروم. تنها چهار عضو دیگر تیم – مارک آندره تراشتگن، جوردی آلبا، سرجی روبرتو و عثمان دمبله – در اینجا قهرمان لیگ شده اند. آرائوخو گفت: «این برای نسلی که در راه است مهم است. رافینه گفت: «این اولین مورد برای بسیاری از ما است.

بازیکن برزیلی افزود: “اگر در ابتدای فصل از روزنامه نگاران می پرسیدم که آیا ما قهرمان لیگ می شویم و با چنین برتری، تعداد کمی پاسخ مثبت می دادند.”

رئال مادرید از زمان جام جهانی و سقوط زودهنگام اتلتیکو در سه بازی متوالی در لیگ شکست خورده است، اما این فقط به خاطر ناکامی آنها در رقابت نیست. اگر تسلیم دوبار بارسلونا در اروپا و شکست 4-0 مقابل مادرید در نیمه نهایی کوپا دل ری، ناگزیر سوالاتی را مطرح می کند، موفقیت آنها در داخل کشور به همان اندازه غیرقابل انکار و غیرمنتظره است. بارسلونا 14 امتیاز با چهار بازی باقی مانده فاصله دارد. آنها در حال حاضر 85 امتیاز دارند، یک امتیاز کمتر از مجموع قهرمانی مادرید و اتلتی نسبت به دو سال گذشته، و هنوز می توانند به 97 برسند که سومین بالاترین مجموع تاریخ است. بارسا از اکتبر در صدر بوده است. در نهایت کسی به آنها نزدیک نشد. و با این حال، اگر این کار را آسان می کند، مثل اینکه همه را زیر و رو کرده اند، اینطور هم نبوده است.

این یک بارسلونا متفاوت است، یک دوره متفاوت. ژاوی اصرار دارد که هنوز تیمی در دست ساخت است، اما یک طرف است، او دیشب گفت که موفقیتش ثبات را به ارمغان آورده است. اگر چه این نکته ای نیست که او به خانه رفت، اما نکته مهمی است. این تیمی است که در زمان تغییر و بحران مالی قهرمان لیگ شده است، در یک باشگاه با بدهی 1 میلیارد یورویی کار می کند، در نیوکمپ کار می کند تا آنها را مجبور به تبعید در مونتجوئیک کند، و با پرونده نگریرا به عنوان پس زمینه. ، تمام سر و صدایی که آنها را احاطه کرده است.

این باشگاهی است که باید بدنام را کنار بزند اهرم ها برای ساختن این تیم در وهله اول – خطری که برخی اکنون آن را اثبات می کنند، حداقل در کوتاه مدت – و هنوز هم دستمزد 250 میلیون یورویی بسیار زیاد دارد، جایی که قراردادهای جدید برای گاوی، آرائوخو، مارکوس آلونسو و سرجی روبرتو هنوز نمی تواند انجام شود. به طور رسمی ثبت شود. باشگاهی که Mateu Alemany، مدیر فوتبال و معمار آن، در پایان ژوئن از آن جدا می شود.

همه اینها ممکن است بخشی از دلیل برنده شدن بارسلونا با هوادارانش باشد، و پر سر و صدا نیوکمپ را با جمعیت متوسط ​​84000 نفری پر می کند – گویی این مشکلات، این دوره جدید، آنها را بیش از هر زمان دیگری آگاه کرده است. نقشی برای بازی کردن، پشتیبانی برای ارائه. قطعاً آنها را متوجه کاستی ها کرده و مایل به جستجوی راه حل های جدید شده است. زمانی که آنها راهی را که در برنابئو در اکتبر باختند را از دست دادند، قهرمانی در لیگ غیرقابل قبول به نظر می رسید، اما آنها مانند هیچ کس، از جمله خودشان، رقابت کرده اند. این ممکن است کمترین باشد بارسلونا از میان تمام تیم های بارسلونا، که باعث می شود قهرمانی احساس بهتری داشته باشد – یا حداقل شایسته تر، غلبه بر موانعی که ممکن است زمانی غیرقابل عبور باشد.

را کلاسیک به گفته بوسکتس، یک تغییر، یک “تغییر تاکتیکی” ایجاد کرد. گوی ظاهراً در سه جلو بازی می کرد اما بیشتر بخشی از یک جعبه چهار نفره در وسط بود. تراشتگن اعتراف کرد: «هیچ کس نمی‌داند موقعیت او را چه نام بگذارد،» اما هر چه بود، کارساز بود. بوسکتس گفت: “ما بازی های درخشانی داشتیم و بازی های دیگری که باید آستین ها را بالا بزنیم.” کلماتی که او برای توصیف بارسلونا به کار برد این بود: “جامد”، “پایدار” و “همبستگی”، وی افزود: اعداد دفاعی خوب بودند.

خیلی خیلی خوب. با 21 گل زده، این لیگ برای رابرت لواندوفسکی بوده است، به خصوص در اوایل فصل که AS او را به عنوان “آب پیشگو، نوعی عارف توصیف کرد.” [who] واحه ای در بیابان پیدا کرده بود». ممکن است پدری هم باشد و از نظر امتیاز و بازی او بسیار حیاتی بوده است، اگرچه از 34 بازی فقط 22 بازی را شروع کرده است. دمبله خوب شروع کرد – موفقیت بسیار ژاوی، برخلاف میل باشگاهی که می خواست او برود – اما بعد مصدوم شد، جایی که رافینیا هدایت تیم را بر عهده گرفت.

اما لیگ گاوی هم بود، به همان اندازه که فوتبالش سرحال بود. و لیگ بوسکتس، در 35 سالگی. و لیگ فرنکی دی یونگ، بعد از اینکه آنها سعی کردند او را مجبور به بیرون کنند. این مکاشفه متعلق به الخاندرو بالده بود. به آندریاس کریستنسن، بی سر و صدا عالی. و قطعاً به آرائوخو، مردی که ژاوی را مجبور کرد با یک سم بلند به سکوها کف بزند. وقتی نوبت به لحظه حیاتی رسید، لیگ کسیه نیز بود رئيس جمهور‘s کلاسیک هدف در ماه مارس به جز پایان دادن به مسابقه عنوان.

این قطعاً لیگ تراشتگن نیز بود، احتمالاً بیشتر از هر کس دیگری. او تنها مردی بود که از نحوه گذراندن یکشنبه شب ناراضی بود، دو گل بی اهمیت او را آزار می داد: در نهایت، آنها یک ششم از تمام گل هایی بودند که در تمام فصل دریافت کرده بود، نمادی از تغییر. در 88٪، هیچ کس در اروپا ضربه های بیشتری را ذخیره نکرده است. در 25، هیچ کس بیشتر کلین شیت را نگه نداشته است. یک بار دیگر و این یک رکورد تمام دوران خواهد بود. او 13 را وارد کرده است، سیزده، در لیگ، در مسیر یک رکورد دیگر. فقط دو نفر در نیوکمپ بوده اند و آنها یک پنالتی و یک گل به خودی بودند. روز یکشنبه بارسلونا چهار گل زد. در بسیاری از شب ها فقط یک شب بوده است. یک سوم بازی های آنها 1-0 به پایان رسیده است.

مربی گفت: “این یک لیگ فوق‌العاده، وحشیانه است و ما باید واقعاً برای روشی که انجام دادیم ارزش قائل باشیم: گاهی اوقات ما خیلی خوب بازی می‌کردیم، در بعضی مواقع نشان می‌دادیم که می‌دانیم چگونه رنج بکشیم، چگونه بلاک کنیم.”

شاید خیلی شبیه ژاوی نباشد، ایدئولوگ نهایی، مدافع اعتقادات فوتبالی، اما او هوش و سازگاری لازم را نشان داده و با هم راهی پیدا کرده اند. اگر بحث هایی در مورد هویت آنها وجود داشته است، حتی زمانی که آنها پیروز شده اند – اثبات او می‌گوید که این سخت‌ترین جایی است که وجود دارد – هیچ دستاوردی وجود ندارد. علیرغم استقبال از او به عنوان یک قهرمان، هنوز تعداد کمی واقعاً انتظار چنین چیزی را داشتند. او در زمان بحران هدایت را برعهده گرفت و فرهنگ را تغییر داد، تحولی آغاز شد و اگرچه او هشت قهرمانی لیگ را به عنوان بازیکن کسب کرده بود، این اولین بار است که او به عنوان سرمربی، با مسئولیتی که فراتر از تیم است و آن را متفاوت می کند، بارگذاری شده است.

بنابراین، از او پرسیده شد، زمانی که قهرمانان از ازدحام فرار کردند و با خیال راحت در جایی بودند که جشن ها می توانست به درستی آغاز شود، چهار سال بعد این عنوان مال آنها بود، آیا این لیگ ژاوی است؟

او گفت: “نه، این مال بارسلونا است.”