“او ما را کاملاً نشکند”: بوفالو از تیراندازی دسته جمعی یک سال بعد غمگین است | تیراندازی بوفالو

در حالی که خانواده‌ها در سراسر ایالات متحده روز مادر را جشن می‌گرفتند، صدها نفر – از جمله مقامات برجسته منتخب – به دلیل دیگری در بازار بوفالو در خیابان جفرسون تاپس‌ها گرد هم آمدند: به مناسبت اولین سالگرد روز، یک مرد مسلح برتری‌طلب سفیدپوست چندین ساعت به سمت شرق بوفالو رانندگی کرد. و 10 نفر را با اسلحه به قتل رساند.

مردم از سراسر ایالت نیویورک، ایالات متحده و کانادا پس از تیراندازی به این محله عمدتا سیاهپوست آمده بودند تا حمایت خود را نشان دهند. و یکشنبه نیز تفاوتی نداشت زیرا سخنرانان از مقاومت ساکنان بوفالو 12 ماه پس از کشتار دسته جمعی که شهرشان را داغدار کرد، ستایش کردند.

برای لحظه خاطره – که کتی هوچول، فرماندار نیویورک، شرکت کنندگان در آن حضور داشتند. دادستان کل، لتیتیا جیمز؛ چاک شومر، رهبر اکثریت سنای آمریکا؛ و شهردار بوفالو بایرون براون – تاپس بسته شد.

در پارکینگ خود، یک چادر سفید به کسانی که قرار بود صحبت کنند، اعضای خانواده قربانیان تیراندازی، برخی از اعضای جامعه و دیگران از جمله الشارپتون، فعال حقوق مدنی، پناه داده بود. صدها نفر توده‌ای را تشکیل دادند که اطراف چادر را احاطه کردند و برای شنیدن سخنرانی‌ها هجوم آوردند و در برخی مواقع خواستار باز شدن سیستم اعلان عمومی شدند. پلیس جلوی رانندگی خودروها را در آن بلوک خیابان جفرسون گرفت.

شهردار براون که – مانند بسیاری از مقامات دولتی آنجا – با جمعیت جمع شده صحبت کرد، گفت: “365 روز پیش بود که یک برتری طلب سفیدپوست دو ساعت به شهر بزرگ ما رانندگی کرد و قصد داشت تا آنجا که ممکن است سیاه پوستان بیشتری را بکشد.” . او 10 جان، 10 جان گرانبها را گرفت و سه نفر دیگر را مجروح کرد و کل شهر را آسیب دیده و غمگین به جا گذاشت.

اما براون، مانند دیگرانی که از او پیروی کردند، قدرت عاطفی جمعی بوفالو را بالا برد.

«در روزها، هفته‌ها و ماه‌ها پس از تیراندازی جمعی، بوفالونی‌ها و نیویورکی‌های غربی به شیوه‌های شگفت‌انگیزی گرد هم آمدند، یکدیگر را بلند کردند، در غم خود از یکدیگر حمایت کردند و به دنیا نشان دادند که چرا به عنوان «شهر همسایگان خوب» شناخته می‌شویم. او گفت، روشی که این جامعه گرد هم آمدند.

یک زن، ویویان کافی، به تنهایی، دور از جمعیت و آنقدر دور از چادر ایستاده بود که بلندگوها به سختی قابل شنیدن بودند.

کافی از ایست ساید است و تقریباً یک دهه در جفرسون تاپس کار می کرد و سپس به مکان دیگری منتقل شد. او در یکی دیگر از فروشگاه های تاپس کار می کرد که متوجه تیراندازی شد. کافی گفت که او سال گذشته را صرف تلاش برای بهبودی کرده است، روندی که توسط چندین قتل عام دیگر در مدارس و مکان‌های عمومی در سایر نقاط ایالات متحده پیچیده شده است.

او گفت: «بسیاری از افرادی که درگذشتند عادی بودند. من در واقع آنها را نقد کردم و در حین کار در آنجا از آنها مراقبت کردم. [I’ve had] شفای زیاد.»

در ساعت 2:28 بعدازظهر، دقیقاً ساعت و دقیقه‌ای که مرد مسلح یک سال قبل تیراندازی کرد، جمع‌شدگان یک لحظه سکوت کردند و سپس ناقوس‌های کلیسا به احترام کشته شدگان به صدا درآمدند.

در طول یادبود روز یکشنبه، جان پرسونز، رئیس تاپز، برنامه‌های خود را برای ساخت یک بنای یادبود دائمی تکرار کرد. با این حال، تا آن زمان، اعضای جامعه ادای احترام خود را می ساختند.

نمایندگان برترین ها رزهای نارنجی، سفید و زرد را به حاضران در مراسم یکشنبه اهدا کردند. پس از آن، مردم گل ها را بیرون از یک بنای یادبود موقت در گوشه ای نزدیک قرار دادند، درست مانند یک سال پیش.

یکی از اولین کسانی که این کار را کرد چاکرا گریفین بود. عموی او، هیوارد پترسون، یکی از قربانیان تیراندازی بود. او در بوفالو به دنیا آمد و “حتی دو بلوک” از تاپ ها بزرگ نشد. او گفت، حتی اگر یکی از اعضای خانواده اش نبود، او به یادگار می آمد.

او گفت: «نه فقط بوفالو، بلکه هر کسی که در یک قتل عام دخیل است، حتی بعد از گذشت سال، روزها می گذرد، هنوز هم درد دارد. او گفت حتی پس از اعتراف قاتل به قتل و دریافت حکم حبس ابد بدون امکان آزادی مشروط، درد چندان فروکش نکرده است.

گریفین افزود: «این واقعاً در واقعیت متوقف نخواهد شد. ما می خواهیم که متوقف شود، اما متوقف نمی شود.»

پس از تیراندازی، مقامات فروشگاه تاپس را به مدت دو ماه و یک روز تعطیل کردند تا امکان بازسازی فراهم شود. اکنون که فروشگاه دوباره باز شده است، گریفین گفت که برای او مهم است که برگردد.

او گفت: “این تاپس محله ماست.” ما نمی خواهیم اجازه دهیم تیرانداز فکر کند که برنده شده است. او صدمه وارد کرد، اما ما را به طور کامل شکست نداد.»