سم کر منتظر است تا به عنوان بهترین مهاجم چلسی بر این لحظه تسلط یابد | جام حذفی زنان

اسمن کر منتظر است. مایا لو تیسیه منتظر می ماند. یک پرتاب توپ باید انجام شود و یک بازیکن چلسی در زمین چمن مصدوم می شود و بقیه فقط به نوعی در تلاش هستند که مشغول به نظر برسند. لو تیسیه دستی را روی شانه کر می گذارد تا به او بفهماند که آنجاست. کر پاهایش را به هم می زند و هر دو راه را تظاهر می کند تا به لو تیسیه بفهماند که هر لحظه ممکن است ناپدید شود. اما اکثراً صبر می کنند.

و وقتی به آن فکر می کنید، انتظار شاید حس تعیین کننده این شغل باشد. انتظار در ردیف عقب اتوبوس قبل از حرکت. منتظر شروع جلسه تیم هستیم. انتظار در اتاق های هتل و رختکن و سالن های خروج فرودگاه و کنترل پاسپورت. کر 29 ساله است و آنقدر در این ورزش بوده است که بداند اکثریت قریب به اتفاق لحظاتی که روز او را تشکیل می دهند اهمیتی ندارند. بنابراین او منتظر می ماند، آماده می شود و خود را برای چند ثانیه ای که او را تعریف می کند آماده می کند.

در مقابل، Le Tissier 21 ساله است و تقریباً تمام اتفاقاتی که برای او افتاده است، با عجله و عجله ای فوق العاده رخ داده است. فوتبال برتر در 16 سال. کاپیتان انگلیس در هر رده سنی. انتقال بزرگ به منچستریونایتد در 20 سالگی. انگلیس در 20 سالگی. این فصل، صدرنشین سوپرلیگ زنان و یکی از بازیکنان فصل. یک جام جهانی تابستان امسال و یک جای خالی به شکل لیا ویلیامسون در دفاع مرکزی. استعداد عالی است. پتانسیل ترسناک است. در لو تیسیر و میلی ترنر، یونایتد یک زوج دفاع میانی دارد که می تواند بهترین بخش یک دهه را برای آنها دوام بیاورد.

از نزدیک می توانید دلیل آن را ببینید. کلاس و خونسردی وجود دارد که بسیار فراتر از سال های اوست. پاس های کوتاه تمیز به خط هافبک، پاس های بلند تمیز بالای بالای سر برای تعقیب وینگرها. در این بین او بازی را هدایت می کند، بر سر هم تیمی هایش فریاد می زند، لحن و سرعت را تنظیم می کند. در همین حال، او بهترین مهاجم جهان را در کیف لباس خود بسته است. در حالی که یونایتد در سرتاسر قلمرو چلسی ازدحام می کند و می رود، کر فقط 9 بار در نیمه اول بازی کرده است. کار به نحو احسنت انجام شد. اما یک کار نیمه تمام و در مقابل سام کر، یک کار نیمه تمام، کاری است که واقعاً انجام نشده است.

این، شاید مهر کیفیتی باشد که همه مهاجمان بزرگ جهان در آن مشترک هستند: توانایی صبر کردن و خسته نشدن از انتظار. این شاید سخت‌ترین فصل کر در فوتبال انگلیس بوده است: محرومیت از همدستان کلیدی به دلیل مصدومیت، انجام کارهای سخت در تیمی رنج‌کشیده که مجبور به گرفتن نتایجی مانند آب آلو است. در هفته‌های اخیر، با انباشته شدن دقایق و انباشته شدن آسیب‌های ناخوشایند، او شروع به کمی عقب‌نشینی کرده، کمتر پرسه می‌زند، انرژی خود را حفظ می‌کند و بازی خود را به عرض محوطه 18 قدم محدود می‌کند.

اما به طرز عجیبی، این دقیقاً همان چیزی است که کر آن را می خواهد. او می‌خواهد بازی به سخت‌ترین شرایطش تبدیل شود. او یک پازل برای حل می خواهد. یک فینال ومبلی، با بازی کشیده و بسته، با بهترین زوج هافبک میانی در فوتبال انگلیس که قصد دارند او را متوقف کنند: اینجا جایی است که او برای غذا خوردن می آید. و بنابراین او روی شانه Le Tissier نشسته و منتظر است تا پرتاب را انجام دهد. منتظر باز شدن فضا هستیم. منتظر انفجار

پرتاب راه خود را به Guro Reiten پیدا می کند و در همان لحظه، Le Tissier و Kerr روی انگشتان یکدیگر ایستاده اند. اما Le Tissier قبلاً آنچه را که در راه است دیده است. رایتن بدون چالش است، پرنیل هاردر در حال نفوذ به کانال مناسب است، و غریزه دفاعی او به او می‌گوید که قدمی به سمت آن جناح بردارد. این دفاع خوب یا حداقل دفاع منطقی است: نگاه اجمالی به خطر و تلاش برای پیش بینی آن. اما این مرحله ای است که او را تمام می کند. از آنجا که در حالی که لو تیسیه می‌داند چه اتفاقی می‌افتد، کر تنها بازیکنی در زمین است که می‌داند بعد از آن چه اتفاقی می‌افتد.

یکی از اعضای توییتر می‌گوید: «ل تیسیر باید برای رسیدن به هدف قدم بردارد». دیگری اصرار می کند: «باید کر را محکم تر از آن علامت گذاری کرد. این واقعیت که این دو دستورالعمل متضاد قطری یکدیگر هستند، دشواری تکلیف در سطح رئیس را نشان می دهد. بنابراین Le Tissier به سمت توپ قدم می گذارد و کر از آن عقب می نشیند و ناگهان پنج یارد بین آنها فاصله می افتد و هاردر سانتر می کند و کر گل می زند و به همین سرعت همه چیز اتفاق می افتد. یک ثانیه. یک قدم. چلسی برد. منچستریونایتد باخت کر جام را بلند می کند. لو تیسیه مجبور می شود در یک نیم دایره بایستد و او را تماشا کند.

این در یک لحظه خشونت بی رحمانه و خلاصه ورزش در نخبه ترین سطح آن است. و همانطور که یونایتد بازی کرد، تسلط بر لحظه بود که تفاوت را ثابت کرد. برای Le Tissier، زنی با گرسنگی سیری ناپذیر برای یادگیری و رشد، اینها درس هایی هستند که در نهایت او را به بالاترین گروه ارتقا می دهند. همانطور که او با افتخار اما مضطرب خودش را به بیرون از زمین می‌کشاند، نمی‌توان نتیجه گرفت که مدافعی که ومبلی را ترک کرد، بازیکن بهتری نسبت به کسی بود که وارد زمین شد.