توسعه مجدد ایستگاه خیابان لیورپول لندن: در مسیر اشتباه؟ | معماری

Lایستگاه خیابان آیورپول در لندن، پایانه‌های قدیمی ویکتوریایی، یکی از شلوغ‌ترین ایستگاه‌های کشور با پای پیاده – با یک جایگاه در هیئت مدیره مونوپولی – به‌علاوه هتل مجاور سابق Great Eastern، جایی که ون هلسینگ شکارچی خون‌آشام در برام استوکر اقامت داشت. دراکولا و که اکنون Andaz نامیده می شود، بسته به دیدگاه شما، به احتمال زیاد به زودی یا تغییر شکل داده یا خراب می شوند. کنسرسیومی که می‌خواهد نزدیک به 1 میلیون فوت مربع (93000 متر مربع) مسکن تجاری در بالای محوطه ایستگاه و هتل قدیمی بسازد، می‌گوید: «دروازه‌ای در سطح جهانی به پایتخت بزرگ ما». کمپین ایستگاه خیابان لیورپول، ائتلافی متشکل از هشت سازمان میراث فرهنگی که برای مخالفت با این طرح‌ها تشکیل شده‌اند، می‌گوید: «سریع و ناپایدار». گریف ریس جونز، رئیس گروه می گوید: «این مانند قرار دادن یک کلاه دلقک غول پیکر در بالای کلیسای جامع سنت پل است.

پیشنهاد 1.5 میلیارد پوندی که اخیراً پس از یک کمپین اطلاعات عمومی نه چندان آموزنده برای تصویب برنامه ریزی ارائه شده است، توسط معماران سوئیسی Herzog & de Meuron که به خاطر تیت مدرن، استادیوم المپیک آشیانه پرندگان در پکن و سالن کنسرت Elbphilharmonie در هامبورگ مشهور هستند، طراحی شده است. . طرح‌های آن‌ها جایگزین سازه‌های فولادی و شیشه‌ای به سبک ویکتوریایی می‌شود که بر روی میدان اصلی با سقفی مات و به‌طور مصنوعی روشن می‌شود. میدان امید، یک فضای عمومی حاوی یادبودی برای Kindertransport، ناپدید می‌شود و مجسمه جابه‌جا می‌شود. در بالای محوطه، میدان و ساختمان هشت طبقه هتل فهرست شده، بلوک‌های حاوی ادارات و اقامتگاه‌های هتل، تا 16 طبقه دیگر ساخته می‌شود – یک امتداد پشت بام، به عبارت دیگر، ارتفاع ساختمانی که از آن بالاتر می‌رود، دو برابر می‌شود. و چندین برابر حجم.

یکی از ویژگی های ایستگاه خیابان لیورپول این است که میدان و سکوها نسبت به پیاده روهای اطراف پایین تر هستند، به طوری که شما به داخل آن فرود می آیید. اکنون پیشنهاد این است که یک عرشه جدید در سطح خیابان قرار دهید تا بتوانید از پله‌های برقی، آسانسورها و پله‌ها پایین بروید و قطارهای خود را بگیرید. همچنین قول بهبودهایی برای ایستگاه متروی مجاور داده شده است، از جمله هفت بالابر که سکوهای آن را برای ویلچر قابل دسترسی خواهند کرد. سوله قطار ویکتوریایی بر فراز ریل‌ها و سکوها نگهداری و اصلاح خواهد شد.

این پیشنهادها توسط سلار، یک شرکت املاک با سابقه قبلی در قرار دادن ساختمان های بسیار بزرگ بر روی پایانه های اصلی ارائه شده است. این شرکت مسئولیت شارد در پل لندن را بر عهده داشت و میدان 17 طبقه پدینگتون با مساحت 440000 فوت مربع – سازه ای مکعبی از فولاد و شیشه سفید در کنار ایستگاه پدینگتون که مانند شارد توسط رنزو پیانو طراحی شده بود – در حال تکمیل است. . هر دو پروژه همچنین با بهبودهایی در تجربه عمومی ایستگاه ها همراه شدند. مورد دوم تنها پس از پیشنهاد قبلی سلار و پیانو برای ساخت آسمان‌خراش 72 طبقه و 254 متری (830 فوت) در تضاد با بخش نسبتاً کم‌مرتبه‌ای از لندن، در مواجهه با مخالفت‌های شدید به دست آمد. برنامه‌های خیابان لیورپول آن‌ها احتمالاً از همان کتاب بازی سرچشمه می‌گیرند، که به موجب آن، توسعه‌ای غیرقابل اجرا گسترده را پیشنهاد می‌کنند، آن را با ارتقای ایستگاه توجیه می‌کنند و سپس با برنامه‌ریزان برای چیزی کم‌رنگ‌تر کنار می‌آیند.

سلار با شرکای خود در پروژه خیابان لیورپول – مالک ایستگاه، شبکه ریل، و اپراتور حمل و نقل عمومی MTR مستقر در هنگ کنگ، می گوید که برنامه هایش “موضوعات دسترسی مزمن، ظرفیت و ازدحام بیش از حد را برای تغییر تجربه مسافران برطرف می کند.” همچنین نوید یک استخر شنای روباز 25 متری و چهار بانده – “City lido” – و یک “قلمرو عمومی” جدید که در برخی از سطوح بالای پروژه توزیع شده است. بنابراین، سؤالاتی که باید توسط کمیته برنامه‌ریزی شهر لندن در نظر گرفته شود، عبارتند از: آیا تغییرات در بناهای تاریخی از نظر میراث قابل قبول است و آیا می‌توان آنها را بر اساس منافع عمومی که ممکن است به همراه داشته باشد توجیه کرد؟ و هر گونه جادوی طراحی که هرزوگ و دی مورون ممکن است به پروژه بیاورند؟

پاسخ سوال اول مطمئنا خیر است. خوانندگان مسن تر ممکن است انیمیشن پای غول پیکر را به خاطر بیاورند سیرک پرواز مونتی پایتون، که مرتباً افراد و ساختمان های زیر آن را خرد می کرد. جلوه بصری بلوک های جدید بر روی هتل قدیمی قله دار و شیروانی احتمالاً مشابه خواهد بود. معمولاً بهترین روش برای تخریب مهم ترین قسمت های یک ساختمان فهرست شده نیست، همانطور که در مورد سقف سالن نیز وجود دارد. سلار و شرکای آنها اشاره می کنند که این سازه تنها در سال 1991 به عنوان بخشی از یک بازسازی جامع تکمیل شد، اما به یک عنصر جدایی ناپذیر و نشاط بخش ایستگاه تبدیل شده است.

همچنین واضح نیست که ایستگاه آنقدر وخیم باشد، یا تغییرات پیشنهادی آنقدر سودمند باشد که نیاز به تغییر شدید داشته باشد. در حال حاضر، از دروازه های سکو به خیابان و ایستگاه زیرزمینی یک خط دید مستقیم دارید، به طوری که مشخص است به کجا باید بروید. حتی در ساعات شلوغی، معمولاً می توان به راحتی رفت و آمد کرد. همچنین عبور از محوطه ای به اندازه کلیسای جامع لذت بخش است، به خصوص زمانی که نور خورشید موفق به عبور از کثیفی سقف تا حدی نادیده گرفته شده آن می شود. سقف جدید پیشنهادی این نور را قطع می کند، در حالی که عرشه جدید ارتفاع داخلی آن را کاهش می دهد.

بر اساس پیشنهادهای جدید، شما وارد زیرزمینی می‌شوید که ستون‌ها و پله‌های برقی بیشتری نسبت به حال حاضر مانع آن می‌شوند و این خطوط دید از دست رفته است. درست است که سطح فوقانی جدید کل مساحت طبقه را افزایش می دهد، اما از آنجایی که مردم معمولاً دوست دارند برای قطارهای خروجی خود نزدیک دروازه باشند، احتمالاً در طبقه پایین جمع می شوند. ایستگاه‌های دیگری که میدان‌ها در سطح بالاتری نسبت به سکوها قرار دارند، مانند خیابان بیرمنگام نیو استریت، لذت‌بخش‌ترین ایستگاه‌ها در زمین نیستند.

شک و تردید در مورد “قلمرو عمومی” مرتفع موعود وجود دارد، زیرا چنین فضاهایی در توسعه های قبلی شهر – بالای آسمان خراش Walkie-Talkie و در مرغداری شماره 1 جیمز استرلینگ، روبروی بانک انگلستان – در معرض تصرف خزنده شرکت ها قرار گرفته اند. . بعید به نظر می‌رسد که آن‌ها مکان‌هایی باشند، همانطور که اکنون میدان امید در معرض تهدید قرار دارد، جایی که هر کسی در هر زمانی احساس می‌کند از آن استقبال می‌کند. سلار قول می‌دهد که استفاده از لیدو «با قیمت‌هایی قابل مقایسه با تسهیلات مشابهی است که توسط شورا اداره می‌شود»، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که آنها تا ابد باقی بمانند.

برخی از مزایای واقعی، از جمله گیت‌های بلیط بیشتر، با کاهش تعداد فروشگاه‌های غذایی «بگیر و برو» به دست می‌آید، که باعث کاهش تنگناها در ساعات شلوغی می‌شود. دسترسی بهتر به ویلچر مورد نیاز است و استقبال می شود. ساختار قدیمی ویکتوریایی خسته است و نیاز به هوشمندسازی دارد. میدان امید نادیده گرفته شده است، بنای یادبود Kindertransport محل استراحت فنجان‌های مک‌دونالدز در همان نزدیکی است. اما همه این مسائل را می‌توان بدون «خفه کردن»، همانطور که رایس جونز می‌گفت، ساختمان‌های قدیمی بررسی کرد. برخی از آنها مسائل نگهداری و مدیریت است که مسئولیت عادی شبکه ریل است. برای اینکه شرکت بتواند کارهای روزمره خود را انجام دهد، نباید به 1 میلیون فوت مربع توسعه مجدد نیاز داشته باشد.

دلایلی وجود دارد که باور کنیم برخی از افراد مسئول این پروژه می توانند به چیزی باشکوه دست یابند. هرتزوگ و د میرون از بهترین معماران جهان هستند که در ساختمان‌های تجاری و فرهنگی ماهر هستند – آسمان‌خراش مسکونی استوانه‌ای آنها در Canary Wharf به نام وان پارک درایو یکی از بهترین‌ها در نوع خود است. چند لحظه امیدوارکننده را می‌توان در طرح‌های پیشنهادی آن‌ها برای خیابان لیورپول مشاهده کرد: برخی طاق‌ها و گذرگاه‌های مجسمه‌سازی شده جذاب، ورودی عمومی که به زیبایی اتاق رقص باروک هتل بزرگ شرقی سابق را تغییر کاربری داده است.

میدان پدینگتون با طراحی پیانوی سلار شفاف و زیبا به نظر می رسد. بنابراین ممکن است برای مقاماتی که برنامه خیابان لیورپول را در نظر می گیرند – شهر لندن، شهردار لندن، احتمالاً وزیر مسکن و جوامع، مایکل گوو – وسوسه انگیز باشد که این برنامه ها را همانطور که در Paddington اتفاق افتاد، به عنوان نمایش افتتاحیه در نظر بگیرند. در یک چانه زنی که منجر به توسعه کمی کمتر شد. با این حال، طرح‌های خیابان لیورپول آنقدر بد تصور به نظر می‌رسند که به سختی می‌توان فهمید که کجا می‌توان مصالحه پیدا کرد.