خیلی خسته از پختن باز کردن یک بسته بسیار آسان است. تقصیر ما نیست که آشغال می خوریم | ربکا سیل

دبلیودر یک محیط غذایی سمی زندگی می‌کنید، و بیگ فود بازاریابان و دانشمندان مواد غذایی بسیار باهوشی دارد. اینکه همه ما مقدار زیادی از محصولات بیگ فود را می خوریم به این معنی است که آن افراد در شغل خود بسیار خوب هستند. اگر آنچه را که صنعت تولید می کند بخوریم، به این معنا نیست که شکست خورده ایم.

در بریتانیا، حدود 50 درصد از رژیم غذایی متوسط ​​بزرگسالان، و 65 درصد از رژیم غذایی کودکان، فوق‌العاده فرآوری شده است. به عنوان آخرین کتاب دکتر کریس ون تولکن، افراد فوق فرآوری شده: چرا همه ما چیزهایی می خوریم که غذا نیستند… و چرا نمی توانیم آن را متوقف کنیم؟اشاره می کند، این بدان معناست که بسیاری از آنچه می خوریم شامل مواد تازه اختراع شده ای است که انسان ها قبلاً نخورده اند و ما در مورد نحوه تعامل آنها با ما یا یکدیگر اطلاعات کمی داریم.

چنین غذاهایی احتمالاً توسط شرکت هایی مانند Unilever، PepsiCo یا Nestlé ساخته می شوند. صنعت غذایی بریتانیا سالانه 1.14 میلیارد پوند برای تبلیغات هزینه می کند و همانطور که دن پارکر، بازاریاب سابق بیگ فود اشاره کرده است، از تاکتیک های دستکاری مانند مرتبط کردن غذاهایی مانند شکلات با چیزهای مثبتی مانند آرامش (کیت کت، مالترز) یا احساسی استفاده می کند. باز بودن (“Give A Doubt” از Cadbury)، در حالی که مصرف بیش از حد را با تبلیغاتی که نشان می دهد یک نفر – همیشه کوچک – در حال خوردن یک نوار به اندازه خانواده است، عادی می شود (به آدری هپبورن در تبلیغ کهکشان فکر کنید).

انتقاد از غذاهای فوق فرآوری شده (UPFs) لزوماً مانند شرمساری کسانی نیست که آنها را می خورند. اما ما افرادی را که UPF می خورند، از جمله اغلب خودمان، شرمنده و سرزنش می کنیم، و این باید متوقف شود. (ما همچنین عادت بدی داریم که غذاهایی را که برای فرهنگ های خاص مهم هستند، مانند مرغ سرخ شده، شیطان سازی کنیم.) شرم هرگز انگیزه دهنده نیست و آنچه می خوریم رمزی برای اخلاق نیست. اگرچه تقریباً همه ما مقدار زیادی UPF می خوریم، اما تمایل داریم به آن به عنوان مشکلی فکر کنیم که عمدتاً بر افرادی که در فقر زندگی می کنند تأثیر می گذارد. تحقیر رژیم غذایی افرادی که در حال حاضر در موقعیت های بسیار استرس زا زندگی می کنند، مطلقا سازنده نیست. اما این نیز اشتباه است که فرض کنیم این روی «ما» تأثیر نمی‌گذارد، موقعیت اجتماعی-اقتصادی شما هر چه باشد.

UPF ها در دید آشکار پنهان می شوند. تعاریف متفاوت است، اما آنها عمدتاً در یک بسته عرضه می شوند و با نگهدارنده ها، تثبیت کننده ها، امولسیفایرها، رنگ ها یا تقویت کننده های طعم ساخته می شوند. آنها شامل اقلام روزمره مانند هوموس خریداری شده در فروشگاه، ماکارونی شکم پر، سس تند، خمیر کاری، غذاهای آماده، برخی از مرباها، بیشتر کره بادام زمینی، اکثر نان ها، جایگزین های گوشت گیاهی، تقریبا همه غلات، اکثر گوشت های پخته شده، برگر و سوسیس، نرم نوشیدنی‌ها، ماست‌های شیرین یا کم‌چرب، بسیاری از محصولات بدون مواد، جایگزین‌های لبنی، و تقریباً همه بستنی‌ها، دسرها، چیپس‌ها، کراکرها و بیسکویت‌های موجود در سوپرمارکت. اگر واگن برقی شما شامل یک قسمت نسبتاً از آن لیست نیست، احتمالات کمی وجود دارد: شما دارای سطوح فوق بشری از قدرت اراده هستید. شما بسیار ثروتمند هستید و/یا آشپز خود را از ابتدا دارید. داری دروغ میگویی.

بسیاری از UPF ها ارزان هستند، اما آنهایی که اغلب با هاله سلامتی مارک ندارند، مانند جایگزین های گوشت گیاهی، میله های غلات یا پودرهای پروتئینی. در واقع، مصرف انواع UPF ها با افزایش خطر ابتلا به انواع مشکلات سلامتی، از جمله سرطان های مختلف و افزایش وزن همراه است.

UPF ها بسیار راحت هستند و با دقت به عنوان راهی برای تسهیل زندگی پرمشغله ما به بازار عرضه می شوند. بنابراین، کسانی که از UPF ها انتقاد می کنند اغلب به عنوان افرادی که قبلاً از نحوه نظم بخشیدن به جامعه احساس ناراحتی می کنند دیده می شوند.

اما مشکل از ما نیست مشکل ساختاری است. سازماندهی جامعه به گونه ای که مردم احساس نکنند زمان یا پول کافی برای تهیه غذای خود ندارند، یک کابوس دیستوپیایی است. فروختن غذای ارزان به ما که ممکن است به ما آسیب برساند، اما مفید یا سالم باشد، یک کابوس دیستوپیایی است. و همانطور که هنری دیمبلبی در کتاب جدیدش اشاره می کند، بسیار گرسنهبرنامه ریزی شهری نیز همینطور است، به این معنی که بیش از سه میلیون نفر نمی توانند به مغازه هایی که محصولات تازه می فروشند دسترسی داشته باشند.

ترس هیستریک ما از چاق شدن باعث شده است که مسئولیت آنچه می خوریم را فردی کنیم، در حالی که رابطه بسیار ظریف بین اندازه بدن و سلامت را در نظر نمی گیریم. با وجود اینکه 59 نوع چاقی شناسایی شده است، رویکرد بریتانیا (به طور قابل توجهی ناموفق) برای مدیریت وزن هنوز هم تغییراتی در مضمون غذا خوردن-کمتر-ورزش-بیشتر، به علاوه داروهای کاهش وزن سماگلوتید جدید و به شدت تبلیغاتی، Ozempic و Wegovy است. (در اصل برای درمان دیابت ایجاد شده است)، که در مورد آن از اقتصاددان به نیویورک مجله فوران کرده است (اغلب حاوی خطی در مورد عوارض جانبی معده و خطر مرتبط با پانکراتیت و احتمالاً سرطان است).

اینها سعی دارند مشکل اشتباه را حل کنند: ما نباید در محیط غذایی زندگی کنیم که در آن تعداد قابل توجهی از مردم برای مقابله با آن نیاز دارند (یا می خواهند) دارو مصرف کنند.

محبوبیت UPF ها نشانه چیزی بسیار بزرگتر است، و نه فقط این که بیگ فود در بازاریابی و تولید غذاهای غیرقابل مقاومت و پرانرژی عالی است. این در مورد اولویت کار، ساعات طولانی، دستمزد کم، فرهنگ شلوغی، نابرابری های ساختاری، فقر و ناامنی است. برای بسیاری از ما، انتخاب غذاهای به اصطلاح “خوب” تقریبا غیرممکن است.

این امر به ویژه در مواردی که تحت هر نوع کمبود یا ناامنی قرار گرفته اید، خسته یا کار می کنید، صدق می کند، که همه اینها در بسیاری از مطالعات نشان داده شده است که نه تنها بر انتخاب های غذایی ما بلکه بر نحوه متابولیسم بدن ما نیز تأثیر می گذارد. و چه کسی تا حدودی فشار زندگی در بریتانیای بحران‌زده را احساس نمی‌کند؟

حل مشکل این نیست که تولیدکنندگان فرمولاسیون را تغییر دهند (اگرچه ممکن است کمک کند). خیلی سخت تر از این حرفاست مشکلات ما با غذا فقط نشانه های دیگر مشکلات اجتماعی است، به همین دلیل مضحک است که وانمود کنیم که هر یک از ما به تنهایی قادر به حل آنها هستیم. اگر یک سوال اخلاقی وجود دارد که باید به آن پاسخ داده شود، این توسط کسانی است که UPF ها را می سازند، نه کسانی که آنها را می خورند.

هر بار که بدن فردی – مال خودمان یا شخص دیگری – را سایتی برای گفتگو در مورد انتخاب های غذایی “خوب” و “بد”، وزن یا شکل می سازیم، مشکل را وارونه نگاه می کنیم. ما به جای اینکه بگوییم: این غذا شکسته است و باید تغییر کند، انتخاب های غذایی خود را به یک پیچ و خم اخلاقی تبدیل می کنیم. ما نه.