برتری ساندرلند پس از پیروزی هیوم در بازی اول مقابل لوتون | قهرمانی

برای مدت طولانی، احساس می‌کردم مهم نیست ساندرلند چه کاری انجام می‌دهد، همه چیز اشتباه می‌شود. سقوط، شکست در ومبلی، بدبختی با امتیازات متوسط، سقوط پشت سر هم. همانطور که یکی از طرفداران اشک‌آلود که برای مستند ساندرلند Til I Die فیلمبرداری می‌کرد، در حالی که شکست فینال پلی‌آف 2019 را به چارلتون واگذار می‌کرد، پرسید: «آیا هرگز ما نمی‌شویم؟» جز اینکه ناگهان به نظر می رسد که ممکن است باشد. هنوز بازی برگشت در لوتون باقی مانده است، حتی قبل از یک فینال پلی آف دیگر، اما صعودی که با پیروزی بر ویکومب در ومبلی سال گذشته آغاز شد، به نظر می رسد که به طور غیرمنتظره و تقریباً با وجود خودشان، می تواند ادامه داشته باشد.

حس کنجکاوی وجود دارد که ساندرلند به اشتباه به پلی آف راه یافت. آن‌ها فصل گذشته از لیگ یک تا مرحله پلی‌آف آمدند، جوان‌ترین ترکیب اصلی در چمپیونشیپ را داشته‌اند و در بیشتر فصل، مدافعان میانی و میانی کلیدی و همچنین کوری ایوانز، کاپیتان و تنها در عمق را از دست داده‌اند. -هافبک دروغگو از هر تجربه واقعی. آنها حتی نتوانستند در 10 بازی از 15 بازی آخر فصل خود پیروز شوند، دوره ای که در آن به رده دوازدهم سقوط کردند و به لطف اینکه میلوال در روز پایانی برتری 3-1 نیمه وقت را از بین برد، به طور غیرقابل توضیحی به رتبه ششم رسیدند.

مشکلات مصدومیت آنها به قدری بد است که آنها در نهایت با یک دفاع سه دفاعی شروع کردند که شامل یک وینگر تبدیل شده، یک مدافع کناری تبدیل شده و لوک اونین است که تقریباً در همه جا با همان زمختی ظاهری بچه بازی کرده است، اما 5 فوت باقی مانده است. 9 اینچ، در حالی که دو مدافع کناری، جک کلارک و پاتریک رابرتز، به وضوح وینگر هستند. در بهترین حالت، ساندرلند می‌تواند فوتبال مجللی تولید کند، اما شما می‌توانید در هوا مقابل یک لیلیپوت یازدهم برای آنها ترسید.

لوتون نسبتا بزرگتر از آن است. هر دو گلی که ساندرلند در آخرین بازی خانگی خود در فصل به واتفورد خورد، از کرنر ناشی شد. بازی‌های ست شده آسیب‌پذیری آشکاری است، زیرا پیر اکوا تنها بازیکن بیرونی با قد بیش از ۶ فوت است. مطمئناً، لوتون با اولین کرنر خود ضربه ای زد، الیجا آدبایو پس از اینکه آنتونی پترسون از آلفی دوتی نجات داد، شلیک کرد.

ساندرلند تلاش کرد تا ریتم خود را پیدا کند، اما شش دقیقه قبل از نیمه دوم، آماد دیالو به کاتالوگ خود از ضربات پای چپ قابل توجهی اضافه کرد که از سمت راست در گوشه سمت چپ بالا ضربه خوردند. این، چهاردهمین گل او در فصل، به خوبی هر یک از آنها بود، در حالی که الکس پریچارد یک ضربه ایستگاهی را از دست داد.

شانس کمی برای تمدید قرضی این بازیکن عاج از منچستریونایتد پس از پایان فصل وجود دارد، اما حتی قبل از شنبه دیالو، خود را در حافظه جمعی ویرساید ثبت کرده بود، بازیکنی با استعدادهای فنی بزرگ که از همان لحظه ای که او به طرز وحشیانه ای درگذشت جویسون بنت را جشن گرفت. گل تساوی در واتفورد در ماه سپتامبر، علاقه خود را به باشگاه آشکار کرده است.

فکر همیشه این خواهد بود که اگر او می توانست بیشتر از راس استوارت بازی کند، بازیکنی که در 11 بازی قبل از آسیب دیدگی آشیل فصلش در ژانویه به پایان برسد، 10 گل را به ثمر رساند. با فراخواندن الیس سیمز از قرضی توسط اورتون، ساندرلند جو گلهارت را به صورت قرضی از لیدز به خدمت گرفت، اما با همه دوندگی اش، او هیچ شباهتی به تهدید هر یک از دو مردی که جایگزین کرد، نیست.

او دو بار فرصت‌های خوبی را هدر داد، و نتوانست زودتر پاهایش را مرتب کند، زیرا ضربه پایین رابرتز توسط اتان هوروات به بیرون فرستاده شد، و سپس بلافاصله پس از پایان نیمه‌تیم، یک سانتر پریچارد را از کنار پا به بیرون فرستاد.

ممکن است این غیبت ها هنوز پرهزینه باشد، اما زمانی که آنها شروع به کنار هم قرار دادن اسکله های طولانی گذر کردند که بهترین ویژگی آنها در این فصل بود، امواج قرمز و سفید شروع به جاری شدن کردند. این فقط برای 10 دقیقه بود، اما یک چیز غیرمنتظره را به همراه داشت: گل ساندرلند از کرنر، چیزی که آنها قبلاً در این فصل فقط در جام حذفی در شروزبری به آن دست یافته بودند. بدیهی است که فقط داخل جعبه آویزان نشده بود، بلکه به شکلی مرتب ساخته شده بود، دیالو در قلب آن قرار داشت، قبل از اینکه کلارک از دروازه عبور کرد تا ترای هیوم به او سر بزند. برو کل گراز

مانند لوتون، ساندرلند در خارج از خانه بسیار بهتر از آنها در خانه بوده است. آنها دوباره، در بازی دوم، از هر بازیکنی که می‌توانند وینگر نیستند، دفاع کنند. این نباید کار کند، اما به نوعی، در حال حاضر، به نظر می رسد مهم نیست.