رقابت حماسی لبرون جیمز و استف کوری بار دیگر انجام شد. تا می توانید از آنها لذت ببرید | NBA

تیدر اینجا ثابت های خاصی در زندگی ما وجود دارد: ستارگان شمالی که با آنها می توانیم تغییراتی را که در اطراف آنها رخ می دهد با گذشت زمان اندازه گیری و ردیابی کنیم. در بخش عمده ای از دهه گذشته، نقطه اتکای ثابتی که NBA حول آن می چرخد، رقابت ویژه بین البرون جیمز و استفان کوری در اولین رأی گیری تالار مشاهیر بوده است.

برخی از طرفداران بسکتبال در زمانی بزرگ شدند که سال به سال مجیک جانسون و لری برد را تماشا می‌کردند، و سایر فن‌ها در طول زمان شکل گرفتند که در آن بازیکنان خارق‌العاده‌ای مانند مایکل جردن یا کوبی برایانت بر لیگ تسلط داشتند. هیچ رقیب منفرد و قطعی برای صحبت نیست. شخصاً، بسکتبال تا اوایل بزرگسالی به شکل معناداری وارد زندگی من نشد، بنابراین اساساً تا زمانی که به آن توجه کرده‌ام، یک NBA با محوریت لبرون و استف، طرح دائمی را نشان می‌دهد. هر مشتاق تاج و تخت ناگزیر باید از یکی یا دیگری عبور کند تا به قله کوه برسد، و برای چهار سال متوالی استفز وریرز و لبرون کاوالیرز در فینال NBA (از 2015 تا 2018) با هم روبرو شدند، هیچ کس موفق نشد.

به همین دلیل، تصور دنیایی که در آن نبرد جیمز و کری حداقل در زیر سطح حباب نمی زد، اگر نگوییم آشکارا بر سرفصل ها تسلط داشته باشد، سخت است. بنابراین وقتی ستاره‌ها در نهایت برای دو ابرنواختر چوب سخت همسو شدند تا بار دیگر در فصل پس از آن، برای اولین بار در پنج سال گذشته، به نوعی احساس شود که همه چیز با دنیا درست است.

اما در حالی که مجموعه نیمه نهایی کنفرانس غربی آنها در یک هفته و نیم گذشته آشکار شد، چیزی روشن شد که هم نوستالژی قابل لمس و هم کمی ناراحتی را برانگیخت: این آغاز پایان این دوره بود. NBA پس از LeBron James/Stephen Curry در افق ظاهر می شود و آخرین نبرد آنها تنها به عنوان شاهدی بود که در حالی که هر دوی دوران حرفه ای آنها هنوز به پایان نرسیده است، رقابت حماسی آنها به پایان خود بسیار نزدیکتر از آغاز آن است.

در یک واژگونی تقریباً شاعرانه، جیمز و کری در این آخرین درگیری پلی آف نسبت به آخرین دیدارشان در سال 2018 در موقعیت‌های متضاد قرار گرفتند. کوین دورانت)؛ این روزها، لبرون بار را با آنتونی دیویس قهرمان جهان تقسیم می‌کند و یک بازیگر جدید و به‌طور شگفت‌آوری عمیق برای حمایت از آن‌ها تقسیم می‌کند. برخلاف سال‌های گذشته، کاری ساخته شد تا به تنهایی در طول یک فصل پر سر و صدا، وریرز را حمل کند، درست مانند کاری که جیمز در آن سال با تیم کوتاه دست کاوالیرز انجام داد.

همچنین معکوس: نتیجه. جیمز 30 امتیاز، 9 ریباند و 9 پاس منجر به گل در بازی 6 روز جمعه به دست آورد که مدافع عنوان قهرمانی را حذف کرد و لیکرز را به جمع چهار تیم نهایی NBA رساند.

آخرین باری که در فصل بعد با کری روبرو شد، احتمالاً جیمز در اوج خود بود. و در حالی که او در جریان کلینچر شب جمعه به طور کامل فرماندهی می کرد، هیچ کس مخالفت نمی کرد که او در مسیر نزولی حرفه درخشان خود قرار دارد. حتی اگر سنش را کنار بگذاریم – او اواخر امسال 39 ساله می شود – نباید به آسیب هایی که در چند فصل اخیر بر او وارد شده بود توجه کرد تا دلیلی بر این باشد که بدنی که زمانی به ظاهر آسیب ناپذیر بود، بالاخره شروع به نشان دادن نشانه هایی از حساسیت به قوانین می کند. فیزیک. در بسیاری از این سری، در واقع، این دیویس و دیگر اعضای بازیکنان حامی لیکرز بودند که تیم را از خط خارج کردند، زمانی که همه چیز پرمو شد. از سوی دیگر، کری یکی از غالب‌ترین فصل‌های خود را در این سال پشت سر گذاشت و می‌توان استدلال کرد که با تازه‌ترین قهرمانی NBA و اولین MVP فینال‌های NBA، اوج توانایی‌های او در همین لحظه رخ می‌دهد. .

مجموعه‌ای که در لس‌آنجلس و سانفرانسیسکو پخش شد، کاملاً این تصویر را ترسیم نکرد، زیرا یک دیویس معتبر، زندگی کری را از نظر دفاعی به جهنم تبدیل کرد و فرسودگی ناشی از جنگ هفت‌بازی سخت جنگ‌جویان با تیم سرسخت ساکرامنتو کینگز. در دور اول به نظر می رسید تا پایان دور دوم صعود کند. اما جالب است که در حالی که به نظر می رسد میراث جیمز و کری در سطحی تقریباً کیهانی به طور غیرقابل حذفی به یکدیگر پیوند خورده اند – این دو در یک بیمارستان در آکرون، اوهایو به دنیا آمدند – قوس های مسیر آنها هرگز دقیقاً هماهنگ نبوده است: مانند دو موج سینوسی روی یک نمودار، که در لحظاتی با هم متقاطع می شوند اما هرگز دقیقاً مسیر یکدیگر را دنبال نمی کنند. اگر سن نشانه ای باشد، ممکن است به زودی به نسخه ای از NBA نزدیک شویم که یک استف کری دارد و نه لبرون جیمز. چیزی که به معنای واقعی کلمه بی سابقه است.

آگاهی شهودی از این واقعیت باعث شد که این نبرد خاص احساسی منحصربفرد داشته باشد، و در حین تماشای من تا حدودی با ناباوری تحت تأثیر قرار گرفتم که فکر می کردم: آیا هرگز دوباره این را خواهم دید؟ پاسخ نامشخص است. اما از نگاه کردن به آغوش طولانی و پرشور بین دو فوق ستاره در پایان بازی در شب جمعه عمیقاً آشکار بود، نه تنها احترام زیادی بین آنها وجود دارد، بلکه حتی آنها نیز می دانستند که این لحظه چقدر خاص است: برای آنها و برای آنها. کتاب های تاریخ

زمانی که مالیکا اندروز از ESPN از او خواسته بود پس از پایان سریال این تجربه را خلاصه کند، خود کری این را به بهترین وجه بیان کرد: «هر بار فقط یک نبرد است. و من می‌دانم که روایت‌های مختلفی در هر یک از سریال‌هایی که ما داشته‌ایم، و تیم‌های مختلف، و هم تیمی‌ها و همه موارد بالا وجود دارد. اما بسکتبال فوق العاده ای است. رقابت بزرگ فهمیدن اینکه لبرون کیست، و در تمام دوران حرفه ای او چه کسی بوده است، افتخارات، قهرمانی هایی که به دست آورده، رکوردهایی که دارد – او یک بسکتبالیست شگفت انگیز است. او بهترین ها را از شما به ارمغان می آورد، و شما می دانید که اگر می خواهید او را شکست دهید باید بهترین باشید. من فکر می کنم او برعکس احساس می کند. شما آن تجربیات را دوست دارید.

“کسی باید برنده شود. این بخشی از ماهیت چیزی است که ما با آن سر و کار داریم. اما احترام زیادی وجود دارد و باز هم قدردانی برای نبردها و تجربیات و رفت و برگشت ها وجود دارد، زیرا بسکتبال در بالاترین سطح است و این تنها چیزی است که می توانید بخواهید.

تمام چیزی که می توانید بخواهید، در واقع.