مایک پراید، که ثابت کرد یک روزنامه منطقه ای می تواند کار کند، در ۷۶ سالگی درگذشت

مایک پراید، که روزنامه نیوهمپشایر، کنکورد مانیتور را به نمونه‌ای برنده جوایز روزنامه‌نگاری منطقه‌ای تبدیل کرد، به نسل‌هایی از گزارشگران و سردبیران آموزش می‌داد، در مورد روزنامه شهر کوچک در حال مرگ سرپیچی می‌کرد و تأثیر زیادی بر حرفه‌اش داشت، در 24 آوریل درگذشت. در یک آسایشگاه در پالم هاربر، فلوریدا. او 76 ساله بود.

علت این بود پسرش دکتر یوری پراید گفت میلوفیبروز، نوع نادری از سرطان خون.

آقای پراید به عنوان سردبیر مانیتور از سال 1978 تا 1983 و سردبیر آن تا زمانی که در سال 2008 بازنشسته شد، جایزه سردبیر سال بنیاد ملی مطبوعات را در سال 1987 به دلیل نظارت بر پوشش شیوای مانیتور از مرگ یک قهرمان شهر زادگاه، فضانورد و فضانورد دریافت کرد. معلم کریستا مک آلیف، در انفجار شاتل فضایی چلنجر.

و او ریاست روزنامه‌ای را بر عهده داشت که به‌عنوان مدلی از گزارش‌های عینی در نظر گرفته می‌شد – برخلاف سرمقاله‌های صفحه اول روزنامه همکارش در نیوهمپشایر، رهبر اتحادیه منچستر – و یک زمین آموزشی بی‌نظیر در گزارش‌های سیاسی برای خبرنگاران جوان هر چهار سال یک بار. زمانی که ایالت به عنوان اولین کشوری که انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری را برگزار می کند، از ابهام نسبی بیرون می آید تا انبوهی از نامزدها را از هر دو احزاب اصلی و اتوبوس های سپاه مطبوعات ملی جذب کند.

در سال 2008، پرستون گاناوی از مانیتور برنده جایزه پولیتزر برای عکاسی بلند برای داستان صمیمی خانواده‌ای بود که با بیماری لاعلاج یکی از والدین کنار می‌آمدند. تحت رهبری آقای پراید، انجمن روزنامه و مطبوعات نیوانگلند 19 بار روزنامه مانیتور نیوانگلند را به عنوان روزنامه سال انتخاب کرد.

او در سال 2003 به American Journalism Review گفت: “ما خود را یک روزنامه محلی می بینیم که عمیقاً در این جامعه ریشه دوانده است.”

فروش روزانه روزنامه تاثیر آن را تکذیب کرد. تیراژ آن در حدود 22000 نفر برابر با نیمی از جمعیت کنکورد بود، که به عنوان پایتخت ایالت، با سیاستمداران، لابی‌گران و به طور کلی حامیان زمانی که مجلس مقننه در حال برگزاری است، پر می‌شود.

در طول تصدی آقای پراید، مانیتور ارتقای دیوید سوتر، دادستان کل سابق نیوهمپشایر، به دادگاه عالی ایالات متحده را پوشش داد. آزادسازی عمده بیماران از بیمارستان های روانی بدون حمایت کافی در جوامعی که در آن ترخیص می شوند. تلاش های اسقف کاتولیک رومی برای محافظت از کشیشان متهم به سوء استفاده جنسی؛ و انتصاب اولین اسقف اسقفی آشکارا همجنسگرا.

آقای پراید مجموعه متنوعی از ستون نویسان جامعه را به صورت چرخشی معرفی کرد و یک ویژگی منظم در مورد زندگی در زندان نوشت که توسط یک زندانی که به خاطر قتل دوست پسر همسر سابقش در حال گذراندن حبس ابد بود، نوشته شده بود. او شاعران محلی را به ناهارهای اتاق خبر دعوت کرد تا خبرنگاران را به نوشتن غنایی تر تشویق کند. به لطف حمایتی که او از سوی ناشرانی که زیر نظر آنها کار می‌کرد، کارکنان اتاق خبر از 18 به 46 رسید.

مانند هر اتاق خبر دیگری، مانیتور هم نیروانا نبود. آقای پراید می‌تواند خشن و ترسناک باشد. و در صبحی که چلنجر در سال 1986 منفجر شد، او برای دعوی حقوقی مربوط به اضافه کاری در دادگاه بود که در آن مانیتور به طور ناموفق استدلال می کرد که با خبرنگاران نه به عنوان کارگران ساعتی بلکه باید به عنوان متخصصان حقوق بگیر رفتار شود.

از سال 2014 تا 2017، آقای پراید به عنوان مدیر جوایز پولیتزر خدمت کرد. او اولین و تنها عضو سابق هیئت منصفه پولیتزر و عضو هیئت مدیره بود (او در سال 2008 رئیس مشترک آن بود) که این سمت را داشت. او هیئت داوران متنوع تری را به خدمت گرفت و مسابقات را به روی مجلات آنلاین و چاپی باز کرد.

جو بکر که در مانیتور کار می‌کرد و بعداً گزارشگر تحقیقی نیویورک تایمز برنده جایزه پولیتزر شد، می‌گوید: «او به ما قدرت کلمات و نحوه استفاده خردمندانه از آنها را آموخت، اما بدون ترس.

او افزود: “جاه طلبی های او برای ما قطعا فراتر از توانایی های واقعی ما در آن زمان بود.” اما این هدیه او بود. او به ما ایمان داشت و به نوعی باعث شد باور کنیم که می‌توانیم به نقطه بالایی که او تعیین کرده بود برسیم.»

چارلز مایکل پراید در 31 ژوئیه 1946 در بریجپورت، کانن به دنیا آمد. پدرش چارلز مشاغل مختلفی از فروش اتومبیل گرفته تا طراحی گورستان را بر عهده داشت. مادرش، برنادین (نوردستروم) پراید، منشی شهرستان و خانه‌دار بود. هنگامی که مایک 2 ساله بود، خانواده به کلیرواتر، فلوریدا نقل مکان کردند.

او اولین خط خود را در ۱۴ سالگی پس از آن که پسر عمویش ران پراید، سردبیر ورزشی The Tampa Tribune، او را برای پوشش یک جلسه آهنگ دبیرستان استخدام کرد، دریافت کرد. پس از فرار از دانشگاه فلوریدا در سال 1966، آقای پراید به خدمت سربازی رفت، روسی را در موسسه زبان دفاعی در مونتری، کالیفرنیا آموخت و به آلمان غربی اعزام شد. در آنجا، او اشاراتی مبنی بر اینکه اتحاد جماهیر شوروی در شرف حمله به چکسلواکی بود را رهگیری کرد – یک کودتای اطلاعاتی که یک افسر ارشد بداخلاق بدون ارسال فوری آن را ترک کرد.

آقای پراید پس از ترخیص به عنوان گزارشگر ورزشی در تریبون استخدام شد. او شب‌ها کار می‌کرد که به او امکان داد در سال 1972 در دانشگاه فلوریدا جنوبی در طول روز مدرک لیسانس بگیرد. او بعداً در The Tallahassee Democrat مشغول به کار شد و زمانی که توسط ناشر مانیتور استخدام شد به عنوان سردبیر در آنجا مشغول به کار بود.

آقای پراید صدها ستون برای مانیتور و سایر نشریات از جمله مجله محتوای بریل نوشت. او هشت کتاب نوشت، همکاری نوشت یا ویرایش کرد، از جمله چندین کتاب درباره جنگ داخلی و جنگ جهانی دوم.

در سال 1970 با مونیک پرات ازدواج کرد که از او جان سالم به در برد. علاوه بر پسرش یوری، دو پسر دیگر به نام‌های سون و میشا نیز به یادگار مانده است. شش نوه؛ برادرش، رابین؛ و خواهرش پاملا پراید.