پس از شواهدی از محرک خودایمنی، برای بازنگری درمان روانپریشی فراخوان دهید | سلامت روان

یکی از روانپزشکان برجسته بریتانیا به دنبال شواهدی مبنی بر اینکه بخش کوچک اما قابل توجهی از موارد ممکن است توسط یک پاسخ خودایمنی ایجاد شود، خواهان بازنگری اساسی در تشخیص و درمان اختلالات روانپریشی است.

پروفسور بلیندا لنوکس، رئیس روانپزشکی دانشگاه آکسفورد، در سخنانی قبل از راه اندازی مجدد یک کارآزمایی پیشگامانه که در آن بیماران روان پریشی با داروهایی که معمولاً برای بیماری های خودایمنی مانند آرتریت و لوپوس در نظر گرفته شده اند، درمان می شوند، گفت که امیدوار است این کار بتواند شرایط را بهبود بخشد. راهی برای رویکردهای جدید و هدفمندتر برای درمان بیماری هایی مانند اسکیزوفرنی. این می تواند شامل برخی از بیمارانی باشد که برای درمان علائم روان پریشی به آنها ایمونوتراپی داده می شود.

او گفت: «این اولین بار در کل روانپزشکی است که ما تشخیص و دلیلی داریم که چرا افراد به بیماری روانی شدید مبتلا می شوند.

این رویکرد برای اکثر بیماران مبتلا به روان پریشی مناسب نخواهد بود – و لنوکس این دیدگاه را که بیماری های روانی می توانند ریشه در تجربیات آسیب زای زندگی یا علل دیگر داشته باشند، به چالش نمی کشد.

او گفت: “یک مشکل در کل روانپزشکی این است که تشخیص های ما برای هدف مناسب نیستند.” روانپریشی گروهی از اختلالات است که برخی از آن‌ها عصبی رشدی هستند، برخی افراد دارای تجربیات نامطلوب زندگی هستند که آسیب‌پذیری ایجاد می‌کنند و برای افراد دیگر یک علت عفونی خواهد بود.

او افزود: «ما به یک تغییر سیستماتیک در روش ارزیابی و درمان افراد مبتلا به بیماری روانی شدید نیاز داریم.

اگر کارآزمایی نشان دهد که درمان موثر است، لنوکس امیدوار است که به تغییر دیدگاه روان‌پریشی و اسکیزوفرنی کمک کند و باعث توسعه سایر درمان‌های جدید شود. او گفت: “این انگ ترین بیماری است.”

علیرغم تأثیر مخرب آن و تعداد قابل توجهی از افراد مبتلا، پیشرفت کمی در تشخیص یا درمان اسکیزوفرنی در دهه های اخیر صورت گرفته است و داروهای فعلی عمدتاً با کنترل علائم به جای مقابله با علت زمینه ای این بیماری کار می کنند.

لنوکس گفت: «ما اساساً با همان سیستم‌های تشخیصی گیر کرده‌ایم که از اواخر قرن نوزدهم داشته‌ایم و از دهه 1950 تاکنون هیچ درمان جدیدی وجود نداشته است. درمان‌های روان‌شناختی وجود دارد و ما با مردم به شیوه‌ای بسیار مهربان‌تر رفتار می‌کنیم، اما ما در درک علل آن خیلی جلوتر نیستیم و اساساً ما هنوز با مردم به همان شیوه رفتار می‌کنیم.»

لنوکس معتقد است که پاسخ‌های ایمنی در مغز می‌تواند در سایر بیماری‌های روانپزشکی از جمله اختلال دوقطبی و روان‌پریشی پس از تولد نقش داشته باشد.

او گفت: «من فکر می‌کنم یک بیماری کلیدی که به دلیل داشتن پتانسیل بالا به عنوان خودایمنی نیاز به توجه دارد، روان‌پریشی پس از زایمان است که نوعی اختلال دوقطبی محسوب می‌شود، با شروع ناگهانی بلافاصله پس از زایمان، و بسیاری از ویژگی‌های یک بیماری خودایمنی را دارد.

این کارآزمایی پس از آن صورت گرفت که تحقیقات قبلی توسط تیم لنوکس نشان داد که تقریباً از هر 12 بیمار بستری شده برای اولین دوره روان پریشی، یک نفر از نظر آنتی بادی هایی که سلول های مغز را هدف قرار می دهند، مثبت بوده است.

لنوکس می‌گوید: «این آنتی‌بادی‌ها به سطح عصبی می‌چسبند و سیگنال‌های مغز را مختل می‌کنند.

قبلاً پذیرفته شده است که همان آنتی بادی ها می توانند باعث ایجاد انسفالیت، تورم خطرناک مغز شوند، و این بیماران را می توان به سرعت و با موفقیت با ایمونوتراپی درمان کرد. سایکوز اغلب اولین علامت آنسفالیت است، قبل از اینکه بیماران علائم فیزیکی از جمله تشنج، از دست دادن تعادل، اختلال در گفتار و از دست دادن هوشیاری را تجربه کنند.

تیم لنوکس مجموعه‌ای از گزارش‌های موردی را منتشر کرده است که در آن بیماران مبتلا به روان‌پریشی، اما بدون علائم جسمی، به نظر می‌رسد از درمان‌های ایمنی سود می‌برند. این کارآزمایی، که پس از متوقف شدن در طول همه‌گیری همه‌گیر، استخدام مجدد را آغاز می‌کند، با هدف تضمین شواهد «استاندارد طلایی» از اثربخشی مورد نیاز برای تغییر عملکرد بالینی است.

“[These] موارد انسفالیت تقریباً همه با ارائه روانپزشکی شروع می شوند. اما اگر با ارائه روانپزشکی شروع کنید و به پایان برسانید، بحث های زیادی وجود دارد که آیا به همان اندازه مسبب است یا خیر.

به بیمارانی که آزمایش آنتی‌بادی‌های مربوطه مثبت می‌شود، یک درمان دو مرحله‌ای داده می‌شود که برای حذف «آنتی بادی‌های بد» از مغز و تضعیف سیستم ایمنی برای جلوگیری از پمپاژ بیشتر آنها طراحی شده است. ابتدا، بیماران ایمونوگلوبولین‌های داخل وریدی (IVIG)، آنتی‌بادی‌هایی را از نمونه‌های خون اهداکننده دریافت می‌کنند که برای رقابت با آنتی‌بادی‌های مشکل‌ساز و جدا کردن آن‌ها از سطح نورون‌ها طراحی شده‌اند. یک ماه بعد، بیماران تزریقی از داروی ریتوکسیماب دریافت می کنند که به طور موقت سیستم ایمنی را سرکوب می کند.

هر دوی آن‌ها درمان‌هایی هستند که صرفاً سیستم ایمنی را هدف قرار می‌دهند و شما فکر نمی‌کنید که آنها کاری با گیرنده‌های عصبی یا [brain] لنوکس گفت: مواد شیمیایی.

کاملاً مشخص نیست که چه چیزی بدن را وادار می‌کند که پاسخ ایمنی خود را در برابر نورون‌ها به اشتباه هدایت کند، اما یک احتمال این است که یک عفونت خفیف و در غیر این صورت بی‌ضرر می‌تواند پاسخ ایمنی را آغاز کند که اشتباه می‌شود.

این با این واقعیت مطابقت دارد که کارآزمایی برای جذب نیرو با مشکل مواجه شد و در نهایت به تعویق افتاد، زیرا تعداد کمی از بیماران غربالگری شده برای آنتی بادی‌های خاص مغز مثبت بودند.

لنوکس گفت: «در طول همه‌گیری، به مدت دو سال، میزان مثبت بودن آنتی‌بادی از صخره پایین آمد. “این نشانه ای است که شاید یک محرک عفونی است که این آنتی بادی ها را تولید می کند. اگرچه این بدان معنا بود که محاکمه ما از مسیر خارج شد.»

پس از تأمین بودجه شورای تحقیقات پزشکی برای تمدید دوره آزمایشی، این تیم اکنون امیدوار است تا سال 2025 40 بیمار دیگر (31 بیمار قبل از همه گیری به کار گرفته شده بودند) جذب کند. .

روان پریشی چیست؟

روان پریشی یک علامت یا تجربه است، نه یک تشخیص پزشکی به خودی خود و شامل از دست دادن تماس با واقعیت است. این می تواند به صورت توهم – دیدن یا شنیدن چیزهایی که وجود ندارد – یا هذیان، مانند این باور که مردم برای جاسوسی از شما توطئه می کنند یا به شما آسیب می رسانند، ظاهر شود.

طیف وسیعی از علل زمینه ای برای روان پریشی وجود دارد. یک اپیزود ممکن است با یک تجربه آسیب زا، استرس شدید، مصرف مواد مخدر یا عوارض جانبی دارو ایجاد شود. این می تواند یک تجربه یکباره باشد و برخی افراد بهبودی کامل پیدا کنند. برای دیگران، این بیماری با یک وضعیت سلامت روانی طولانی مدت، مانند اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی مرتبط است.

درمان روان‌پریشی معمولاً شامل داروهای ضد روان پریشی و درمان‌های گفتاری است که می‌تواند به افراد کمک کند تا استراتژی‌هایی برای مقابله با شرایط خود ایجاد کنند. در برخی موارد، این درمان‌ها به بهبودی افراد کمک می‌کنند، اما برای برخی دیگر به مدیریت علائم، بدون رفع علت زمینه‌ای کمک می‌کنند.