مارکوس استوارت درباره زندگی با MND: از خود می‌پرسید چرا من؟ اما باید از آن نهایت استفاده را ببرم’ | فوتبال

مآرکوس استوارت از اسکوتر برقی خود خارج می شود و چند دقیقه بعد، در گوشه رستورانی چند مایلی خارج از بریستول، در مورد تغییر روال تمرینی خود صحبت می کند. استوارت که پای چپش ایپسویچ را به سمت اروپا شلیک کرد، پس از تشخیص بیماری نورون حرکتی در سال گذشته، کنترل دست چپ خود را از دست داده است. من امروز صبح سوار دوچرخه شدم، اما فقط در داخل خانه. من در Zwift بودم. من مجبور نیستم ترمز کنم، پس خیلی خوب است.» او با لبخند می گوید.

استوارت، که در جنوب بریستول بزرگ شد، نام خود را در سراسر شهر در روورز بر سر زبان ها انداخت و قبل از دوره های پربار در هادرسفیلد، ایپسویچ و ساندرلند. او برای یک مسابقه خیریه در روز شنبه برای جمع آوری کمک مالی برای بنیاد داربی ریمر که پس از ابتلای استفان داربی، مدافع سابق لیورپول و برادفورد به بیماری MND در سال 2018 تاسیس شد، به استادیوم مموریال بازخواهد گشت. استوارت و همسرش، لوئیز، خانواده، دوستان و حامیان بیشماری بیش از 160000 پوند در مبارزه با این بیماری دژنراتیو جمع آوری کرده اند.

چند اپیزود وجود داشت که استوارت را بر آن داشت تا با پزشک خود ملاقات کند، او آزمایش های عصبی را ترتیب داد. زمانی بود که هنگام تلاش برای برداشتن یک پینت دست چپش «کلاً گرفتار شد»، روزی بود که مجبور شد کشش را متوقف کند زیرا مدام چنگالش را از دست می‌داد و لحظه‌ای که هنگام استراحت در خانه متوجه دست چپش شد و بازو به طور قابل توجهی لاغر به نظر می رسد.

استوارت یک متخصص کایروپراکتیک را دید که فکر می‌کرد هر مشکلی را در جوانی برطرف می‌کند، اما دو یا سه ماه بعد هیچ تغییری نکرد. من فکر می کردم شاید مشکل گردن یا کمر باشد… [MND] حتی در رادار من نبود اما فکر می‌کنم به همسرم مربوط می‌شود، زیرا او چیزهایی را در گوگل جستجو می‌کند. او با لبخند می گوید: او دکتر لو است.

سپس یک قرار ملاقات با یک متخصص مغز و اعصاب آمد. استوارت در حالی که بعدازظهر روزی را که از تشخیص بیماری خود در 6 ژانویه سال گذشته مطلع شد، بازگو می کند، گونه هایش را پف می کند. فورا به لو زنگ زدم. اشک می ریخت. اشکم در اومد کمی در شوک بودم.

من به خانه رفتم و یک هفته داشتیم که اینطور بود: “لعنتی. حالا چطور به این موضوع برویم؟ چه کنیم؟ به چه کسی بگوییم؟ همه این چیزها در ذهن شما می گذرد: نوشتن وصیت نامه. فروش ماشین؛ خانه را می فروشیم زیرا خانه شهری داریم. پنج سال دیگر چگونه می‌توانم به آنجا بروم؟» صحبت های سختی انجام شد. به پسرانم می گویم… یادم نمی آید. خوب، دارم اما نمی‌خواهم. من فقط در لحظه زندگی می کنم.»

یکی از آخرین پیام‌هایی که استوارت هنگام تایید برنامه‌های این مصاحبه فرستاد، این بود که او نمی‌خواهد سر و صدای زیادی به پا کند. به همین دلیل است که او خوشحال است که پرتره‌اش در پناه عابران گرفته شده است و تا حدودی توضیح می‌دهد که چرا مهاجم سابق لیگ برتر تمایلی به بازی در بازی خیریه‌ای که او در سازماندهی آن کمک کرده است، ندارد.

پل اسکولز، جیل اسکات و بازیگر The Outlaws گامبا کول – “او یک گس کله بزرگ است” – از جمله کسانی هستند که قرار است در مرکز صحنه قرار گیرند. استوارت هیچ اشتهایی برای جلب توجه ندارد اما ارزش افزایش آگاهی را می شناسد. او می گوید: «من باید این کار را انجام دهم. “من احساس می کنم وظیفه دارم به افرادی کمک کنم که مشخصاتی مانند من ندارند. این طور احساس می کنم.”

دارل کلارک، که او در روورز به او کمک کرد، و پل تیسدیل، مدیر سابق او اکستر، در دوگوت خواهند بود. استوارت که سال گذشته 50 ساله شد و مربی یوویل است، هیچ ورودی بزرگی نمی خواهد. من نمی‌خواهم کسی باشم که با تیم‌ها به زمین می‌رود و می‌گوید: «اوه…» من نمی‌خواهم این کار را انجام دهم. من به آنها اجازه می دهم با آن ادامه دهند. من نمی خواهم آن روز برای من باشد. من می خواهم روزی برای بنیاد داربی ریمر باشد. من فقط می خواهم که همه در استادیوم اوقات خوبی داشته باشند. بریستول سیتی، منچستریونایتد، هر پیراهنی که می‌خواهی بپوش.»

استوارت مرتباً با جیسون بوون، مهاجم سابق کاردیف، که در مقابل او برای روورز بازی کرد، که در ماه فوریه مبتلا به MND تشخیص داده شد، چک می کند. او با داربی و همسرش، مدافع منچسترسیتی، استف هاتون، دوست شده است. استوارت و همسرش در چند بازی شهر هاتون شرکت کرده اند.

استفن کمی دورتر از من است، اما او هنوز حس شوخ طبعی خود را دارد و استف نیز همینطور. به امید روزی که درمانی وجود داشته باشد و من دوست دارم او را برای یک آبجو ببرم بدون اینکه مجبور باشم صحبت کنم یا فکر کنم که چه می خورید، چه می نوشید، چگونه می خواهید به آنجا برسید و همه آن چیزها او در طول یک سال و نیم گذشته توصیه های خوبی به من کرده است. او گفت: “مارکوس، هر طور که پیشرفت کند، شما فقط باید با پیشرفت آن سازگار شوید.”

سازگار شدن. این کلمه مدام در طول یک ساعت مکالمه صریح و گاهی هشیارکننده ظاهر می شود. عدم گرفتن دست چپ او به این معنی است که انجام دادن زیپ ها یا دکمه ها می تواند مشکل ساز باشد. همینطور برداشتن یک فنجان چای و فشار دادن دکمه های کنترل از راه دور تلویزیون. او نمی تواند دست چپ خود را به طور کامل ببندد زیرا انگشت اشاره اش کمی بیرون زده است.

او دشواری برداشتن گوشی خود را از یک سطح صاف، در این مورد میز قهوه، توضیح می دهد. “من باید آن را علیه چیزی مطرح کنم و سپس می توانم آن را انجام دهم. این دردناک است، اشتباه نکنید. اما من فقط باید آن را ادامه دهم.»

در غیر این صورت، او اصرار دارد، زندگی بسیار عادی است. عنصری در من وجود دارد که کمی احساس گناه می کند. من افراد زیادی را می بینم که شش ماه بعد تشخیص داده شده اند و وضعیت بدی دارند: نمی توانند صحبت کنند، واقعاً در راه رفتن تلاش می کنند، سفت می شوند. من هیچ کدام از آن را نداشتم، همانطور که هست. اما این می تواند برای شما MND باشد. از خودت سوال میپرسی ‘چرا؟ چرا من؟ چرا من اینطوری هستم؟ اما باید از آن جدا شوم و از آن نهایت استفاده را ببرم. من اینگونه هستم و با آن برخورد می کنم.»

در آرایش استوارت نیست که غلت بزند. به همین دلیل است که او می‌داند که گروه جدیدی از هم‌تیمی‌ها دارد، کوین سینفیلد، مربی راگبی انگلیس که بیش از 7 میلیون پوند برای خیریه‌های MND جمع‌آوری کرده است، کاپیتانش و داربی نایب کاپیتانش. لوئیز به او توصیه کرد که از برنامه ای با حضور راب بارو، دادی ویر و داربی دوری کند.

“من تماشای شخص دیگری با MND را ناراحت می کنم. من نمی خواهم مرا به یک مکان تاریک ببرند. اگر من آن را تماشا کنم [programme]، من خواهم. نه برای مدت طولانی، اما من این کار را خواهم کرد. من این را به خاطر بی احترامی به افرادی که درگیر هستند نمی گویم، بلکه به خاطر رفاه خودم، بنابراین به این فکر نمی کنم که ممکن است پنج، 10، 15، 20 سال دیگر چگونه باشم. هر چه هست. دو سال، نمی‌دانم.»

استوارت از همه باشگاه‌های سابقش برای حمایت‌شان بسیار سپاسگزار است. وقتی صفحه JustGiving خود را پایین می‌کشد، غرور در صدای او قابل لمس است. اسکات موری، هم تیمی سابق او در بریستول سیتی که اکنون در باشگاه لباس پوشیده است، برای چتربازی ثبت نام کرده است. ایپسویچ اخیراً 10000 پوند از درآمد حاصل از کالاهای سفارشی استوارت اهدا کرده است.

سعی می کنم بی احساس باشم چون در غیر این صورت هر 10 دقیقه گریه می کنم، می دانید منظورم چیست؟ پیام های حمایت وجود دارد [on the page] و من فقط، بله… به خودم می گویم: “آنها را نخوان، نخوان”. اما من دوست دارم همه آنها را بعد از خیریه بخوانم، فقط برای این که بدانم … باید سعی کنم در برخی موارد بی احساس باشم، در غیر این صورت یک ویران خواهم بود.

استوارت خود را تحقیر می کند زیرا صحبت ها به عضویت او در یک باشگاه گلف محلی تبدیل می شود. من باید به خاطر باشگاه فریاد بزنم، نه به خاطر توپ. جلو! متاسفم، من آن را از روی عمد پرت نکردم…» استوارت می‌گوید که خنده اش گرفته است. من تا یک سال و نیم پیش هفت بازی را انجام دادم. کم کم به سراشیبی رفتم مچ فقط جای خود را می دهد. من قدرتی در مچ دست ندارم. من تا 12 هستم، اما به سرعت بالا می روم. به طور سریع. آیا می دانید که بازیکنان راگبی اسپری روی دستان خود می گذارند؟ من به این فکر می کردم که قبل از بیرون رفتن، آن را روی باشگاه هایم بگذارم تا کمی به من کمک کند. من فقط باید خود را وفق دهم.»

او در سپتامبر گذشته در عرض دو هفته پس از اعلام تشخیص بیماری، سیل پیام‌ها، پیامک‌ها و تماس‌ها را دریافت کرد. او فکر می کند بیش از 2000. بدون شک اگر او در رسانه های اجتماعی بود هزاران نفر دیگر وجود داشت. استوارت می گوید: «من انتخاب می کنم که نباشم. من نمی‌خواهم درگیر بحث‌ها شوم. من فقط یک زندگی ساده می‌خواهم: دیدن پسرانم، دیدن همسرم، تماشای نتفلیکس، بازی گلف، رفتن به میخانه، خوردن چند لیوان در آخر هفته، این تمام چیزی است که می‌خواهم.